Οι πιο πρόσφατες δηλώσεις της Παπαρήγα, μπροστά στο φάντασμα της πτώχευσης, είναι “κάντε κόλαση την ζωή της κυβέρνησης”. Όταν ο παράδεισος σου είναι η κόλαση των άλλων, δεν κάνεις πολιτική αλλά θρησκεία. Όταν ετεροκαθορίζεσαι από τους αντιπάλους σου, αντί να προτείνεις, είσαι απλώς ο άλλος πόλος. Και οι καλές προθέσεις σου, είναι ακριβώς ο δρόμος προς την κόλαση που επικαλείσαι. Μπορεί αυτή η Αριστερά; Μάλλον δεν θέλει να μπορεί αλλά να υπάρχει. Το ίδιο ισχύει και για την “άλλη” Αριστερά. Επιλέγει τη σύγκρουση, θεωρώντας πως οι πληγές της, θα είναι αυτές του δικαιωμένου μάρτυρα.
Παρακολούθησα την ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ. Αυτή την ομιλία την βγαλμένη απ’ ”Τα μυστικά του Βάλτου” της γιαγιάς του Πηνελόπης Δέλτα. Όπου το ελληνικό έθνος, νομοτελειακά θα επιβιώσει, θα μεγαλουργήσει, θα κατατροπώσει τους κακούς και τελικώς θα λάμψει. Αυτές τις ηθικοπλαστικές περικοκλάδες μιας δεξιάς εγκλωβισμένης στον εαυτό της, που δεν κατάφερε να παράξει ιδεολογία, πέρα από την ηθική αλλά διαχωριστική γραμμή των “πατριωτών” και των μη εθνικοφρόνων. Και που δεν ήταν ποτέ ούτε κριτική ούτε τιμωρητική απέναντι στα παιδιά της που δεν παρήγαγαν τίποτα ηθικό. Μόνο ρουσφέτι, εξυπηρέτηση ημετέρων και σκάνδαλα όποτε κυβέρνησαν. Ο Αντώνης Σαμαράς κομψός, πιθανόν και πιστός σε όσα ακτινοβολεί η σύγχρονη εικόνα του, πασπάλισε με στατιστικές υποσχέσεων, τα συντρίμμια μιας χώρας την οποία γκρέμισαν και οι πολιτικές του κόμματός του. Αν είναι να θυμηθούμε τις δικές του επιτυχίες εθνικού οραματισμού, είναι δύο. Το χωρίς κριτήρια άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία και η συναίνεση για χωρίς όρους διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Και ας πάμε στην κυβέρνηση. Αυτοί που κυβερνούν σήμερα, θέλουν να ξεχνούν πως δεν προέρχονται από παρθενογένεση και πολύ περισσότερο από την αθωότητα που επικαλούνται. Όχι μόνο ως πολιτικές αλλά και ως φυσικά πρόσωπα έχουν την ευθύνη γι αυτό που εμφανίζεται ως σύγχρονη Ελλάδα. Κατάσταση στο Δημόσιο, αναξιοκρατία, διαμόρφωση μιας αντίληψης αρπαχτής και βολέματος. Πολλοί από τους ανθρώπους που έφτιαξαν αυτή την Ελλάδα, παραμένουν σήμερα υπουργοί. Ο Γιώργος Παπανδρέου, -αν τον πιστώσουμε με τις καλύτερες των προθέσεων- επιμένει να ξεχνά αυτή την πραγματικότητα. Απολογείται στους συσχετισμούς στο κόμμα, επιλέγει να στηριχθεί σε κουτοπόνηρες και επικοινωνιακές εφευρέσεις, την ώρα που υπερασπίζεται την προσωπική του αξιοπιστία. Κατά τη γνώμη μου η κυβέρνηση σήμερα παρουσιάζει σοβαρή αναποφασιστικότητα σε δύο τομείς. Πρώτα αρνείται να συγκρουστεί με το δικό της κατεστημένο. Το σπλάχνο από τα σπλάχνα της. Τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, που δεν υπερασπίζεται εργαζόμενους αλλά συγκυβερνά. Που έχει μετατρέψει σε πολιτικό και εργασιακό Δίκαιο, τα κλειστά συμφέροντα και τις συναλλαγές με την εξουσία. Η προσπάθεια του Ραγκούση να απελευθερώσει τις μεταφορές, έχοντας απέναντί του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και τον προκάτοχό του στο Υπουργείο, είναι χαρακτηριστικό της ισχύος αυτής της συναλλαγής.
Η βασική όμως αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης είναι προς την άλλη πλευρά. Τα συμφέροντα. Για την ακρίβεια μερικές οικογένειες, οι οποίες πλούτισαν ως πεφωτισμένοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αποκλειστικά από το Δημόσιο. Ας πάρουμε τις Τράπεζες. Οι ελληνικές τράπεζες σήμερα είναι ανέγγιχτες. Στο εσωτερικό τους υπάρχει ένα όργιο πλουτισμού από αυτές τις οικογένειες. Οι μεγαλομέτοχοι τους έχουν πλουτίσει δίνοντας δάνεια στον εαυτό τους ή δίνοντας δάνεια χωρίς εγγυήσεις σε επιχειρήσεις οι οποίες τους επιστρέφουν χρήμα. Κοινώς μίζα. Ο μεγαλομέτοχος δίνει εντολή στην Τράπεζα να βγάλει το δάνειο και παίρνει από τον δανειοδοτούμενο ως δώρο ποσό πολλαπλάσιο του κέρδους του από τις μετοχές τις τράπεζας. Έχουν γεμίσει τα ταμεία τους αδειάζοντας αυτά των τραπεζών.Την ώρα που η αγορά πεθαίνει. Όσο εμφανίζεται πρόβλημα ρευστότητας, τόσο οι μεγαλοτραπεζίτες εκβιάζουν την κυβέρνηση και για άλλο ρευστό το οποίο θα διοχετεύσουν βέβαια στον κύκλο τους.
Με αυτές τις οικογένειες, δεν τόλμησε να τα βάλει η κυβέρνηση.Γδέρνει καθημερινά τα χαμηλόμισθα στρώματα,τα βλέπει να ματώνουν και υπόσχεται μια χωρίς προσδιορισμούς και αλήθειες, έξοδο από την κρίση.
Τι από όλα αυτά θα λύσουν οι εκλογές; Πολύ περισσότερο μια συγκυβέρνηση; Τι θα κάνουν όλοι μαζί που δεν ήθελαν ο καθένας ξεχωριστά; Οι κυβερνήσεις για να σώσουν πρέπει να θέλουν ως κομμάτια οι ίδιες της κοινωνίας, και όχι ως διαχειριστές απαγορευμένων ζωνών. Και πρέπει να έχουν πολιτικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου