Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Καταστροφή της Ελλάδας σημαίνει τέλος της Ευρώπης

ΕΠΟΧΗ Δευτέρα, 23 Απριλίου 2012 16:47






Είναι προφανές ότι έχουμε εισέλθει σε μια εποχή θεσμικής μετάλλαξης της πολιτικής οργάνωσης των δυτικών κοινωνιών. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία και οι μηχανισμοί της εμφανώς δεν επαρκούν πλέον για να καλύψουν τις ανάγκες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και των αυτονομημένων αγορών. Ο ευτελισμός των κοινοβουλίων που καλούνται να επικυρώσουν ειλημμένες αποφάσεις, η συστηματική παράκαμψη θεσμών, η αυτονόμηση της εκτελεστικής εξουσίας, ο αναβαθμισμένος ρόλος των μηχανισμών αστυνόμευσης, η θεσμοθετημένη υπερεθνική εποπτεία και κηδεμόνευση, η κατεδάφιση των συστημάτων Πρόνοιας και η βιο-πολιτική ευθανασία ολόκληρων πληθυσμών, σηματοδοτούν τη διολίσθηση σε μια νέα εποχή και την εμφάνιση κοινωνιών υπό μνημονιακή κατοχή.
Με ποιους όρους θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε την ιστορική πρωτοτυπία τους; Πρόκειται απλά για μια θεσμική εκτροπή ή για ένα εκκολαπτόμενο πολιτικό καθεστώς νέου τύπου; Θεωρούμε ότι η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (Εtat d’ exception) υπό την δαμόκλειο σπάθη της οικονομικής προσαρμογής, αναδεικνύεται σε πρότυπο ανάπλασης της πολιτικής εξουσίας- αλλά υπό υπερεθνική εποπτεία πλέον και μάλιστα από εξωπολιτικά κέντρα. Θεωρούμε επίσης ότι η κρίση χρέους δεν είναι αναγώγιμη στην στενά οικονομική της διάσταση, αλλά αποτελεί τη σκηνή τελικής αποσύνθεσης του εθνικού κράτους. Καταλήγουμε σε ένα στρατηγικό ερώτημα: ο νεοφιλελευθερισμός είναι άραγε συμβατός με τη δημοκρατία -την αντιπροσωπευτική, την άμεση ή τις μικτές μορφές της- και κατά μείζονα λόγο με την πολιτική;
Πρόκειται σαφώς για έναν ακήρυχτο ταξικό πόλεμο, που διεξάγεται με τη βίαιη χρήση των όπλων της οικονομίας, της πολιτικής και του δικαίου, έναν πόλεμο εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Σ’ αυτόν τον πόλεμο οι διανοούμενοι καλούνται όχι μόνο να επιλέξουν στρατόπεδο, αλλά και να ανανεώσουν τις εννοιολογικές κατηγορίες που θα μας επιτρέψουν να αποκρυπτογραφήσουμε τα καινοφανή φαινόμενα και τους στρατηγικούς μηχανισμούς εξουσίας της νέας εποχής που διανοίγεται. «Είναι επείγον να δώσουμε τη μάχη των αριθμών και τον πόλεμο των λέξεων, για να αναχαιτίσουμε την ακραίο-φιλελεύθερη ρητορική του φόβου και της παραπληροφόρησης. Είναι επείγον να αποδομήσουμε τα ηθικολογικά κηρύγματα που συσκοτίζουν την πραγματική διαδικασία που εκτυλίσσεται μέσα στην κοινωνία. Είναι κάτι περισσότερο από επείγον να απομυθοποιήσουμε τη ρατσιστική εμμονή περί ελληνικής «ιδιαιτερότητας», που φιλοδοξεί να αναγάγει τον υποτιθέμενο εθνικό χαρακτήρα ενός λαού (τεμπελιά ή κατά βούληση πονηριά) σε πρωταρχική αιτία μιας κρίσης, η οποία στην πραγματικότητα είναι παγκόσμια. Αυτό που μετρά σήμερα δεν είναι οι ιδιαιτερότητες, πραγματικές ή φαντασιακές, αλλά τα κοινά: η τύχη ενός λαού που θα επηρεάσει και τους άλλους», όπως λέγαμε στο κάλεσμα Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του (Liberation, 21/2/12).
Σε αυτή την προοπτική διοργανώσαμε στο Παρίσι στις 31 Μαρτίου μια συζήτηση με τους υποστηρικτές του καλέσματος. Η εκδήλωση, με σημαντική συμμετοχή του κοινού, φιλοξενήθηκε στο θέατρο Epee de Bois στην ιστορική Cartoucherie χάρις στη διαμεσολάβηση της Αριάν Μνούσκιν. Μίλησαν οι Αλαίν Μπαντιού, Ετιέν Μπαλιμπάρ, Τομά Κουτρό (Economistes atterres και Attac), Φρίντερ Ότο Βολφ ( Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, πρώην ευρωβουλευτής), Κριστίνα Σεμπλάνο, οικονομολόγος από την Πορτογαλία, Πάνος Αγγελόπουλος, Μαρία Κακογιάννη, Βάσια Καρκαγιάννη, Βίκη Σκούμπη και Δημήτρις Βεργέτης. Στο τέλος συγκροτήθηκε μια ανοιχτή ευρωπαϊκή επιτροπή διανοούμενων και καλλιτεχνών υπό την ονομασία Να σώσουμε τους ευρωπαϊκούς λαούς από τους σωτήρες τους, και με σκοπό την διεύρυνση του ευρωπαϊκού ορίζοντα του καλέσματος που αρχικά αφορούσε πρωτίστως την Ελλάδα. Στο μπλογκ του περιοδικού http://alethei­areview.wordpress.com/ που είναι αφιερωμένο στο κάλεσμα, έχει ήδη αναρτηθεί το βίντεο του πρώτου μέρους της εκδήλωσης και σύντομα θα αναρτηθεί και το δεύτερο. Όπως αναγγείλαμε στο προηγούμενο φύλο της «Εποχής» δημοσιεύουμε σήμερα την παρέμβαση του Ετιέν Μπαλιμπάρ που απαντά σε κάποια από τα ερωτήματα που θέσαμε στην αρχή ή τα επαναδιατυπώνει στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής προοπτικής.

Βίκη Σκούμπη, Δημήτρις Βεργέτης



Του
Ετιέν Μπαλιμπάρ



Θα αρχίσω λέγοντας «είμαστε όλοι Έλληνες, είμαστε όλοι Ευρωπαίοι», γιατί πιστεύω βαθειά ότι δεν είναι δυνατόν να διαχωριστούν αυτές οι δύο οπτικές. Και ότι χρειάζεται να υιοθετούμε τη μια, για να φωτίζουμε την άλλη. Γνωρίζω, όμως, ότι δεν είναι εύκολο να τις χρησιμοποιήσουμε μαζί. Το στοίχημα που βάζουμε εδώ, είναι να μπορέσουμε να το κάνουμε, χωρίς να προβούμε σε παραχωρήσεις προς ευσεβείς πόθους που έχουν πια ξεπεραστεί. Πρέπει να πούμε πως η καταστροφή της Ελλάδας σημαίνει και το τέλος της Ευρώπης – και αντίστροφα. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί.
Ας προσδιορίσουμε, όμως, ευθύς εξαρχής τι κρύβεται πίσω από αυτά τα δύο κύρια ονόματα. Η Ελλάδα για την οποία μιλάμε, δεν είναι ένα αρραγές μπλοκ, ένας λαός που τον ενώνουν τα ίδια συμφέροντα. Μια μεγάλη μερίδα της ηγέτιδας τάξης στην Ελλάδα, γύρω από την οποία περιστρέφεται μια ευρύτατη πελατεία, έχει πλουτίσει από τη διαφθορά, από τη νόθευση των δημόσιων λογιστικών, από τη φοροδιαφυγή, και ακόμα και σήμερα πλουτίζει με την εξαγωγή κεφαλαίων ή προβλέπεται να πλουτίσει αύριο με τις ιδιωτικοποιήσεις και τη λιτότητα. Κερδοσκόπησε και κερδοσκοπεί σε βάρος του δικού της λαού, σε βάρος του περιβάλλοντος, σε βάρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας. Ωστόσο, η Ελλάδα είναι ένα έθνος πολιτών θεμελιωμένο στην ικανότητα αυτοπροσδιορισμού και σε ένα δίκτυο αλληλεγγύης. Γι’ αυτή την Ελλάδα μιλούμε. Η Ευρώπη δεν είναι τίποτα, αν δεν ενοποιεί σε μια ομοσπονδία τέτοια ιστορικά έθνη.

Για ποια Ευρώπη;

Αυτή η Ευρώπη δεν είναι ούτε η Ευρώπη των τραπεζών, ούτε η ιδεατή Ευρώπη υπεράνω της σύγκρουσης συμφερόντων και της πάλης των τάξεων. Είναι ένα θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η ιδιότητα του πολίτη θα μπορούσε να αναγεννηθεί και να εξαπλωθεί, υπό την προϋπόθεση ότι αναδεικνύεται σήμερα ένα ριζικά εναλλακτικό σχέδιο, γιατί ο παλιός προσδιορισμός δεν υφίσταται πια. Γι’ αυτό μιλάω για το τέλος της Ευρώπης, παρότι δεν ξέρω να πω ποιες μορφές θα πάρει.
Δεν αποκλείεται να διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, τελικά, όπως έχουν διαλυθεί άλλα υπερεθνικά σύνολα παρά τη φαινομενική σταθερότητά τους (όπως η Σοβιετική Ένωση, για παράδειγμα). Μπορεί να σημειωθούν σχίσματα ή αποκλεισμοί (ακούμε να μιλούν γι’ αυτά κατά περιόδους, επικαλούμενοι άλλοτε εξόδους «εκ των άνω», της Γερμανίας ας πούμε, άλλοτε εξόδους «εκ των κάτω», της Ελλάδας, για παράδειγμα: όλα είναι πιθανά, αλλά τίποτε δεν είναι ελέγξιμο. Κι αυτοί που πιστεύουν ειδικότερα ότι μια έξοδος της Ελλάδας, λίγο πολύ εξαναγκαστική, θα άφηνε αλώβητη την υπόλοιπη ΕΕ, απατώνται οικτρά, δεν μπορούν να διαβλέψουν τις αλυσιδωτές συνέπειες που θα είχε μια τέτοια εξέλιξη). Επίσης, το τέλος μπορεί να πάρει τη μορφή μιας ατέρμονης κρίσης, που θα προκαλούσε ακραία ενίσχυση των εθνικισμών, ανάπτυξη του νεοφασισμού, σπέρματα του οποίου υπάρχουν σχεδόν παντού.

Οι Έλληνες ξένοι στη χώρα τους

Από όσα μας έχουν εκθέσει, φαίνεται πως η καταστροφή του ελληνικού έθνους εκτυλίσσεται ταυτόχρονα σε περισσότερα πεδία. Προκαλείται μια μαζική αποπτώχευση, που αγγίζει όλες τις τάξεις εκτός από τους μεγαλοϊδιοκτήτες και τους κερδοσκόπους, και η οποία ωθεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην κατηγορία των «απόβλητων ανθρώπων», που στερούνται πόρων και κοινωνικής προστασίας. Τα δημόσια αγαθά (όχι όμως και η μεγάλη ιδιοκτησία της Εκκλησίας) ξεπουλιούνται σε εξευτελιστικές τιμές προς όφελος ξένων αγοραστών και ειδικά (όχι όμως αποκλειστικά) γερμανικών ή κινέζικων εταιριών, με πρόσχημα την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, την ίδια στιγμή που τα τοκογλυφικά επιτόκια μεγαλώνουν καθημερινά το χάσμα του ελλείμματος. Το πολιτικό καθεστώς μεταμορφώνεται σε καθεστώς προτεκτοράτου εκ των πραγμάτων, μια «πολιτεία» υπό την επίβλεψη ευρωπαίων και πέραν της Ευρώπης (ΔΝΤ) παρατηρητών, που δεν διστάζουν να αναβάλουν τις εκλογές, με σκοπό να αυτονομήσουν πλήρως στους κόλπους του κράτους το σύστημα οικονομικής «διακυβέρνησης», που περιλαμβάνει τη δημοσιονομική διοίκηση, την κεντρική τράπεζα και τα δημόσια λογιστικά.
Τελικά, πρόκειται για μια διάλυση της πολιτικής κοινωνίας και, συνεπώς, για μια βαθιά ηθική αποσάρθρωση, που μεταμορφώνει την πολιτική σφαίρα σε χώρο ανοιχτού κοινωνικού πολέμου με βίαιους αποκλεισμούς, οι οποίοι πλήττουν ταυτόχρονα τόσο τους ξένους όσο και τους ντόπιους, που νιώθουν πια ξένοι στην ίδια τη χώρα τους.

Ποιος κινεί τα νήματα

Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι: πρέπει να θεωρήσουμε αυτό το συγκλίνον σύνολο αποδομητικών διαδικασιών ως αποτέλεσμα ενός σχεδίου, δηλαδή μιας συνωμοσίας; Και ποιοι θα ήταν σ’ αυτή την περίπτωση οι υποκινητές και οι εκτελεστές;
Θα έλεγα και ναι και όχι. Ναι, γιατί η εμμονή στην «καταστροφική σωτηρία» σε πείσμα των συνεπειών που επιφέρει, τις οποίες μπορούμε και παρατηρούμε σήμερα ενώ εκδηλώνοντας εδώ και μήνες, παραπέμπει στη συνοχή του συστήματος, στην εφαρμογή ενός «δόγματος», που μπορούμε να ονομάσουμε νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, δόγμα που εφαρμόστηκε επίμονα από ένα σύνολο εξουσιών, οι οποίες συμβολίζονται με το όνομα τρόικα. Οι εξουσίες αυτές υποκαθιστώνται στο εσωτερικό του ελληνικού πολιτικού συστήματος από μια «οικόσιτη» πολιτική τάξη.
Το γεγονός ότι υπάλληλοι ή σύμβουλοι της ίδιας της Γκόλντμαν Σαξ, που είχαν άλλοτε εμπλακεί στη νόθευση των δημοσίων λογιστικών της Ελλάδας, βρίσκονται σήμερα επικεφαλής της ΕΚΤ και των κυβερνήσεων της Αθήνας και της Ρώμης, δεν μπορεί να θεωρηθεί συμπτωματικό. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι είναι αποτέλεσμα συνεκτικής πολιτικής, η οποία έχει προϋπολογίσει τα αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει και είναι ικανή να τα διαχειριστεί. Σ’ αυτό το σημείο, η σύγκριση με τις άλλες «ασθενείς χώρες» της Ευρώπης είναι αποκαλυπτική.

Η καταστροφή της Ελλάδας, καταστροφή της Ευρώπης

Αναμφίβολα, η ελληνική καταστροφή χρησιμοποιείται σαν μέσο πίεσης και εκβιασμού απέναντι στο σύνολο των ευρωπαϊκών λαών, αλλά δεν υπάρχει μια ενιαία στρατηγική. Η πολιτική της ΕΚΤ είναι διχασμένη ανάμεσα σε δύο στόχους: τη διατήρηση της σταθερότητας του ενιαίου νομίσματος, που αποτελεί τον επίσημο στόχο της, και τη στήριξη των τραπεζών, που, από τη στιγμή που άλλαξε η ηγεσία της, φαίνεται να αποτελεί όλο και περισσότερο τον κύριο στόχο –για τον οποίο μάλιστα υποχρεώνονται να πληρώσουν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Το «γαλλογερμανικό ζεύγος» που ακούει στο όνομα Μερκοζί, έχει αναλάβει να διευθύνει τις σχετικές επιχειρήσεις και, όπως σαφώς διαπιστώνουμε, τη σύζευξη διχαστικών εσωτερικών αντιθέσεων, που αφορούν συμφέροντα και όχι μόνο ασύμβατες διαθέσεις ηγετών.
Το ζήτημα που είναι πιο δύσκολο να εξετάσουμε, είναι η λογική του προγράμματος εξαναγκαστικής δημοσιονομικής πειθαρχίας, που επιβάλλει η Γερμανία και δέχονται οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες με ένα είδος «εθελοδουλείας». Αν τη δει κανείς απ’ έξω, για παράδειγμα από τις ΗΠΑ, όπου η λογική αυτή καταγγέλλεται τόσο από τα όργανα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού όσο και από τους κεϊνσιανούς ρεφορμιστές (όπως ο Κρούγκμαν), είναι απλός παραλογισμός.
Μπορεί κάποιος να σκεφτεί, βέβαια, ότι οι Αμερικανοί βλέπουν την κατάσταση στην Ευρώπη από τη σκοπιά των δικών του συμφερόντων, που αφορούν κυρίως την πρόληψη μιας παγκόσμιας ύφεσης, στην οποία η κατάρρευση ή η ύφεση της ευρωπαϊκής οικονομίας θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο (καθώς αποτελεί τη δεύτερη σε μέγεθος αγορά του κόσμου).
Μπορούμε ακόμα να υποθέσουμε ότι έχουν κάθε είδους αμφιβολία για την ορθολογικότητα και την εφαρμοσιμότητα του ευρωπαϊκού «σχεδίου» μεταμόρφωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας, ενός σχεδίου που στοιχηματίζει με τυχοδιωκτικό τρόπο στην πιθανότητα να υλοποιηθεί η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών κ.λπ., χωρίς να οδηγηθεί ταυτόχρονα σε κατάρρευση η εσωτερική αγορά, η συνολική ζήτηση (ή, αν θέλετε, στη δημιουργία νέων πλουσίων, για να αντισταθμιστεί η δημιουργία νέων φτωχών, για να μη μιλήσουμε για τη διαχείριση της πολιτικής αστάθειας). Δηλαδή, με λίγα λόγια, ενός σχεδίου που έχει στόχο την αποτροπή του τέλους της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, τη στιγμή που το προετοιμάζει δραστήρια…

Μετα-αποικιακές ζώνες στο εσωτερικό της Ευρώπης

Από την άποψη αυτή, τα πράγματα έχουν προχωρήσει πάρα πολύ. Ένα τμήμα της Ευρώπης μετασχηματίζει ήδη ένα άλλο τμήμα της σε εσωτερική μετα-αποικία (πραγματοποιείται, δηλαδή, αυτό που ο Μπαντιού έχει αποκαλέσει «τεμαχισμό σε ζώνες»· θα μπορούσαμε επίσης να αναζητήσουμε αναλογίες στην ιστορία του ιταλικού Mezzogiorno, του ιταλικού Νότου). Τα όρια, όμως, ανάμεσα στις ζώνες είναι ασαφή, απρόβλεπτα: ανάμεσα σε ποιες χώρες θα χαραχθούν, ή, ακόμα, στους κόλπους ποιων χωρών, ποιων περιοχών, αποστασθεροποιώντας τα ιστορικά έθνη; Οι ανισότητες της παγκοσμιοποίησης αναπαράγονται στο τοπικό πεδίο ακολουθώντας διαχωριστικές γραμμές που αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα.
Αυτό που επίσης προκύπτει, είναι η έκρηξη της ιδιότητας του πολίτη σαν γενική μορφή πολιτικής συμμετοχής και στις δύο εκδοχές της, τόσο την «εθνική» όσο και την «κοινωνική»: μαζί με την καταστροφή της κοινωνικής προστασίας και του εργατικού δικαίου, τις μεταβολές στη σύνθεση του ενεργού πληθυσμού, που όλο και περισσότερο πρεκαριοποιείται, συμβαδίζει και ένας γενικευμένος απο-δημοκρατισμός των πολιτικών συστημάτων.

Η βραχυκύκλωση της λαϊκής κυριαρχίας

Ενώ οι πληθυσμοί αρχίζουν να μετακινούνται διασχίζοντας τα σύνορα (για παράδειγμα, η κυρίαρχη Γερμανία επωφελείται από την κατάρρευση της ελληνικής ή ισπανικής οικονομίας, για να απορροφήσει εξειδικευμένους τεχνικούς και εργάτες), η ευρωπαϊκή πολιτική σφαίρα περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε συναντά εμπόδια στην ανάπτυξή της.
Οι εκλογές που εξελίσσονται αυτή τη στιγμή στη Γαλλία, δείχνουν ακριβώς ότι βρίσκεται εκτός συζήτησης ο επανεκδημοκρατισμός, που θα άνοιγε το δρόμο στην πιθανότητα αποτελεσματικού ελέγχου της πολιτικής εξουσίας σε ευρωπαϊκή κλίμακα ή της οικονομικής πολιτικής, οι οποίες καθορίζονται από ευρωπαϊκούς οργανισμούς. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά ισχύει ο «καταμερισμός εργασίας» που επιτρέπει τη βραχυκύκλωση της λαϊκής κυριαρχίας. Η χρηματοπιστωτική κρίση επιτρέπει την επιβολή κανόνων δημοσιονομικού ελέγχου των κρατών και την επίσπευση της συγκρότησης μιας υπερεθνικής οικονομικής κυβέρνησης, αλλά με κανένα τρόπο δεν οδηγεί στην ανάδυση μιας ευρωπαϊκής «συντακτικής εξουσίας», μιας επέκτασης της αντιπροσώπευσης, μιας διεθνικής έκφρασης των συγκρούσεων, παρά κάποιες πρόσφατες προσπάθειες των συνδικάτων ή παρά την απήχηση που είχε το σύνθημα των αγανακτισμένων, που απαιτούσαν να λογοδοτούν η πολιτική εξουσία και το τραπεζικό σύστημα στους πολίτες. Βρισκόμαστε πολύ πέρα από το σημείο που κατά περιόδους διεκτραγωδείται ως «δημοκρατικό έλλειμμα» στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση, αυτή την ιδέα που έχει ερωτευθεί ο Χάμπερμας, παρά το θάρρος και τον επίκαιρο χαρακτήρα της κριτικής που τελευταία ασκεί εναντίον της πολιτικής της χώρας του και της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Μάλλον πρόκειται για μια «επανάσταση εκ των άνω» (όπως είχα την ευκαιρία να προτείνω επαναλαμβάνοντας μια διατύπωση που μάλλον ανήκει στον Μπίσμαρκ, αλλά που τη χρησιμοποίησε κυρίως ο Ένγκελς). Κι αυτό δεν αποτελεί πρόκριμα ούτε για τη συνοχή της ούτε, κυρίως, για την επιτυχία της.

Μια κατάσταση μεσοβασιλείας

Ένας από-δημοκρατισμός, όμως, δεν απαιτεί ένα κίνημα επανεκδημοκρατισμού; Μια «επανάσταση εκ των άνω» μπορεί άραγε να αντιμετωπιστεί (και τα καταστροφικά αποτελέσματά της να μπλοκαριστούν ή να αναστραφούν) με άλλο τρόπο εκτός από μια άλλη «επανάσταση», εκ των κάτω; Αναμφίβολα όχι, όποιο όνομα κι αν δώσουμε στη συλλογική κινητοποίηση του δήμου: απείθεια, εξέγερση, αγανάκτηση… Το ζήτημα που μας βασανίζει όλους, είναι η διαφορά ταχύτητας, το χάσμα που υφίσταται ανάμεσα στις δύο τάσεις – αυτό που ο Γκράμσι αποκαλούσε μεσοβασιλεία: τι είναι αυτό που προχωράει πιο γρήγορα, η καταστροφή της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, που πρώτο, προωθημένο ήδη, στάδιό της είναι η φονική «σωτηρία» της Ελλάδας, ή η ανάδυση των δυνάμεων που αποσκοπούν στην ανοικοδόμησή της, στην επινόηση μιας άλλης Ευρώπης, που θα χρησίμευε σαν αντιστάθμισμα στην πρώτη τάση;
Δεν υπάρχει αμφιβολία: υπάρχουν κινήματα που πολλαπλασιάζονται (όχι μόνο στο Νότο της Ευρώπης, όπως δείχνουν οι περυσινές κινητοποιήσεις των άγγλων φοιτητών) και είναι λιγότερο απομονωμένα σήμερα σε σύγκριση με χθες, παρότι εξακολουθούν να είναι αμυντικά. Έχω το λόγο μου όταν προτείνω να συνδυάσουμε την αισιοδοξία της βούλησης (ή, καλύτερα, τη νοημοσύνη της βούλησης) με την απαισιοδοξία της νόησης, τη συνείδηση των δυσκολιών. Θυμάμαι τα μεγάλα κινήματα κατά της αποβιομηχάνισης πριν από τριάντα χρόνια, το κίνημα των άγγλων ανθρακωρύχων ή των χαλυβουργών της Λορένης, ή την απεργία του ’95 στη Γαλλία κατά του «σχεδίου Ζιπέ» για την κοινωνική ασφάλιση και τις συντάξεις, που τελικά, παρά την ενεργητικότητά τους, τη μαζικότητά τους και τη δημιουργικότητά τους υπέστησαν συντριβή ή εξαντλήθηκαν.

Έλεγχος των πολιτών, λογοδοσία των κυβερνώντων

Ίσως η σημερινή συγκυρία είναι καταλληλότερη, όχι μόνο γιατί οι μάζες βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, αλλά γιατί μια νέα γενιά εξεγερμένων, μια νέα αντίσταση έχει αναδυθεί, η οποία μετακινεί το πεδίο σύγκρουσης: αυτό που πάνω απ’ όλα ζητούσαν οι ισπανοί αγανακτισμένοι ή οι συλλογικότητες της πλατείας Συντάγματος την περασμένη χρονιά, είναι μια πιο αποτελεσματική «λογοδοσία» των κυβερνώντων και των διαχειριστών του δημόσιου χρήματος, ένας λαϊκός έλεγχος της πρακτικής και της πολιτικής των «ελίτ», και σ’ αυτό είναι που χρησιμεύουν οι μορφές άμεσης δημοκρατίας που, για μια ακόμη φορά, επινοούνται πάλι μέσα στη δράση.
Ακούγονται πολλά, φυσικά, περί λαϊκισμού. Είναι ένα πραγματικό πρόβλημα, αλλά όχι με την έννοια που το αναφέρουν οι περισσότεροι πολιτολόγοι. Η καταγγελία του λαϊκισμού είναι το φόβητρο που κραδαίνουν οι ελίτ, οι οποίες ελέγχονται από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, και οι εθνικές δυνάμεις που επωφελούνται από την κρίση. Αυτό που αποτελεί πρόβλημα για μένα, δεν είναι η παρέμβαση των μαζών. Αντίθετα, πιστεύω ότι έχει αργήσει πολύ.
Αυτό που φοβίζει είναι η βία, αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι βία θα έρθει από τις κυρίαρχες τάξεις, ακόμα κι αν χρησιμοποιηθούν ως μέσο οι προβοκάτσιες. Ο αντικοινοβουλευτισμός, επίσης, δεν είναι το κύριο πρόβλημα, παρά το γεγονός ότι υπάρχει ο κίνδυνος να μας κάνει να ξεχάσουμε την ανάγκη που έχει κάθε αποτελεσματική δημοκρατική πολιτική από τους θεσμούς και από τον έλεγχο αυτών των θεσμών. Υπάρχουν έξυπνες και ανόητες παραλλαγές του αντικοινοβουλευτισμού…

Λαϊκισμός και εθνικισμός

Το πραγματικό ζήτημα που προσπάθησα να θέσω στο επίκεντρο της προσοχής μας εδώ και ένα χρόνο μιλώντας παραδόξως για ένα «ευρωπαϊκό λαϊκισμό» (που θα ήταν μάλλον ένας «αντι-λαϊκισμός»), είναι η δυσκολία που έχουμε σήμερα να διαχωρίσουμε το λαϊκισμό από τον εθνικισμό.
Η εμπειρία από το «όχι» στο Ευρωσύνταγμα του 2005 κυριαρχεί στη μνήμη μας: αντί να οδηγήσει στο άνοιγμα μιας δημόσιας συζήτησης γύρω από τη φιλελεύθερη και την κοινωνική Ευρώπη που θα υπερπηδούσε τα σύνορα, οδήγησε σε αναδίπλωση και ξενοφοβία. Αλλά μια δυσκολία δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι είναι αδύνατο αυτό να γίνει. Και, για μια ακόμη φορά, οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Τα διακυβεύματα σήμερα έχουν εκατό φορές πιο επείγοντα χαρακτήρα και μεγαλύτερη επικινδυνότητα. Το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η αρχή «ο καθένας για τον εαυτό του» θα έπρεπε να είναι πιο φανερό. Βρισκόμαστε εδώ για να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα και να συμβάλουμε στη δημιουργία μιας διεξόδου, με τις αναλύσεις μας και με τη στήριξή μας προς τις διεθνικές πρωτοβουλίες. Το στοίχημα είναι να δώσουμε νόημα και περιεχόμενο σε ένα ευρωπαϊκό σχέδιο που να βασίζεται στα συμφέροντα των λαών, τη στιγμή που γι’ αυτούς η υπάρχουσα Ευρώπη σημαίνει θάνατο. Το στοίχημα είναι ξαναφέρουμε στο προσκήνιο το διεθνισμό, έξω από τον οποίο δεν θα υπήρχαν πια έθνη.

Κάλεσμα Γάλλων διανοουμένων υπέρ του Ελληνικού λαού

Η Libération της 21ης Φεβρουαρίου δημοσιεύει το κείμενο μιας σημαντικής κίνησης συμπαράστασης προς τον ελληνικό λαό και ενάντια στις ολέθριες πολιτικές που, με αφετηρία την Ελλάδα, προβλέπεται να επεκταθούν σε όλη την Ευρώπη. Συνυπογράφεται από κορυφαίους γάλλους στοχαστές -μεταξύ των οποίων ο Μπαντιού, ο Μπαλιμπάρ, ο Νανσύ, ο Ρανσιέρ, ο Άγκαμπεν, η Μπάρμπαρα Κασσέν, ο Μισέλ Σουριά, ο Ντιντί-Υμπερμάν,   κ.ά., οι οποίοι ανταποκρίθηκαν σε επιστολή του περιοδικού αληthεια, που τους απευθύνθηκε με πρωτοβουλία της αρχισυντάκτριας Βίκης Σκούμπη. Συνοδεύεται από ένα κάλεσμα για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής αλληλεγγύης που ήδη βρίσκει ανταπόκριση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ακολουθεί το κείμενo:

Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του
Τη στιγμή που ένας στους δύο Έλληνες νέους είναι άνεργος, 25.000 άστεγοι περιπλανώνται στους δρόμους της Αθήνας, το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, χιλιάδες οικογένειες υποχρεούνται να βάλουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα προκειμένου να μην πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, νεόπτωχοι και πρόσφυγες δίνουν μάχες για τους σκουπιδοτενεκέδες στις χωματέρες, οι «σωτήρες» της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα ότι οι Έλληνες «δεν καταβάλουν αρκετές προσπάθειες», επιβάλλουν ένα νέο σχέδιο βοήθειας που διπλασιάζει τη χορηγούμενη θανατηφόρα δόση. Ένα σχέδιο που καταργεί το εργατικό Δίκαιο και καταδικάζει τους φτωχούς σε ακραία ένδεια, εξαφανίζοντας παράλληλα τις μεσαίες τάξεις.

Ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η «σωτηρία» της Ελλάδας: όλοι οι οικονομολόγοι που είναι  άξιοι του ονόματός τους συμφωνούν επ’ αυτού. Το ζητούμενο  είναι να κερδηθεί  χρόνος προκειμένου να σωθούν οι πιστωτές, ενώ παράλληλα η χώρα οδηγείται σε μια προδιαγεγραμμένη  χρεοκοπία. Πρωτίστως, το ζητούμενο είναι να μετατραπεί η   Ελλάδα, με την αγαστή συνεργασία της ιθύνουσας τάξης της, σε  εργαστήριο μιας κοινωνικής μεταλλαγής που θα γενικευθεί, σε έναν δεύτερο χρόνο, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μοντέλο που δοκιμάζεται πάνω στους Έλληνες είναι εκείνο μιας κοινωνίας χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, στο πλαίσιο της οποίας τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα ιατρικά κέντρα κατεδαφίζονται, η υγεία καθίσταται προνόμιο των πλουσίων, οι ευπαθείς πληθυσμοί προορίζονται για μια προγραμματισμένη εξόντωση, ενώ όσοι εξακολουθούν  να έχουν μια εργασία  καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας και οικονομικής εξαθλίωσης.

Προκειμένου όμως αυτή η αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού να πετύχει τον στόχο της χρειάζεται να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς που καταργεί τα πλέον στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Με διαταγή των σωτήρων, βλέπουμε λοιπόν να εγκαθίστανται στην Ευρώπη κυβερνήσεις τεχνοκρατών που περιφρονούν τη λαϊκή κυριαρχία. Πρόκειται για ένα σημείο καμπής όσον αφορά στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα στο πλαίσιο των οποίων βλέπουμε τους «αντιπροσώπους του λαού» να εξουσιοδοτούν εν λευκώ τους ειδικούς και τους τραπεζίτες, απαρνούμενοι την υποτιθέμενη εξουσία τους να αποφασίζουν. Ένα είδος κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, το οποίο προσφεύγει, μεταξύ άλλων, και σε ένα διευρυμένο κατασταλτικό οπλοστάσιο απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες. Έτσι, από τη στιγμή που οι βουλευτές επικύρωσαν την διαμετρικά αντίθετη με την εντολή που είχαν λάβει σύμβαση που τους υπαγόρευσε η Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), μια εξουσία στερούμενη δημοκρατικής νομιμότητας υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για τα επόμενα τριάντα ή σαράντα χρόνια.

Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να δημιουργήσει έναν δεσμευμένο τραπεζικό λογαριασμό στον οποίον θα κατατίθεται απευθείας η βοήθεια προς την Ελλάδα προκειμένου να χρησιμοποιείται αποκλειστικά προς όφελος του χρέους. Τα έσοδα της χώρας οφείλουν να αφιερώνονται κατά «απόλυτη προτεραιότητα» στην εξόφληση των πιστωτών και, εφόσον παραστεί ανάγκη, να κατατίθενται απευθείας σε αυτόν τον λογαριασμό την διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Σύμβαση υπαγορεύει ρητά  ότι κάθε νέα υποχρέωση που θα προκύπτει στο πλαίσιό της θα διέπεται  από το αγγλικό δίκαιο, το οποίο απαιτεί υλικές εγγυήσεις, ενώ οι διενέξεις θα εκδικάζονται από τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, με την   Ελλάδα να έχει αποποιηθεί εκ των προτέρων κάθε δικαίωμα προσφυγής ενάντια σε όποια κατάσχεση αποφασίσουν οι πιστωτές της. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, οι  ιδιωτικοποιήσεις έχουν ανατεθεί  σε ένα Ταμείο υπό τη διαχείριση της Τρόικας  στο οποίο θα κατατίθενται οι τίτλοι ιδιοκτησίας των δημοσίων αγαθών. Εν συντομία, έχουμε να κάνουμε με μια γενικευμένη λεηλασία, χαρακτηριστικό γνώρισμα του χρηματοπιστωτικού  καπιταλισμού που προσφέρει εν προκειμένω στον εαυτό του μια  θεσμική καθοσίωση. Στο βαθμό που πωλητές και αγοραστές θα κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι το  εν λόγω εγχείρημα ιδιωτικοποιήσεων  αποτελεί πραγματικό συμπόσιο για τους αγοραστές, είτε είναι Έλληνες είτε ξένοι .

Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί έως τώρα είχαν ως μοναδικό  αποτέλεσμα την εμβάθυνση του ελληνικού εθνικού χρέους το οποίο, με τη βοήθεια των σωτήρων που δανείζουν με τοκογλυφικά επιτόκια, έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη προσεγγίζοντας το 170%  ενός  ακαθάριστου εθνικού προϊόντος σε ελεύθερη πτώση, ενώ το 2009 δεν αντιπροσώπευε παρά το 120%. Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει ότι αυτός ο εσμός  σχεδίων σωτηρίας -τα οποία παρουσιάζονται κάθε φορά ως «τελικά»- δεν στόχευε παρά στο να εξασθενίσει ολοένα και περισσότερο τη θέση της Ελλάδας ούτως ώστε, στερούμενη κάθε δυνατότητας να προτείνει από μόνη της τους όρους μιας ανασυγκρότησης , να εξαναγκαστεί να εκχωρήσει τα πάντα στους πιστωτές της υπό τον εκβιασμό «καταστροφή ή λιτότητα». Η τεχνητή και καταναγκαστική επιδείνωση του προβλήματος του χρέους χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εφόδου  για την άλωση  μιας κοινωνίας στο σύνολό της.

Σκόπιμα χρησιμοποιούμε εδώ όρους που ανήκουν στη στρατιωτική ορολογία: πρόκειται σαφώς για έναν πόλεμο που διεξάγεται με τα μέσα της οικονομίας, της πολιτικής και του δικαίου, έναν πόλεμο ταξικό εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Και τα λάφυρα που η χρηματοπιστωτική  τάξη υπολογίζει να αποσπάσει από «τον εχθρό» είναι τα κοινωνικά κεκτημένα και τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά αυτό που διακυβεύεται σε τελική ανάλυση είναι η δυνατότητα για  μια ανθρώπινη ζωή. Και η ζωή εκείνων που δεν παράγουν ή δεν καταναλώνουν αρκετά σε σύγκριση με τις στρατηγικές μεγιστοποίησης του κέρδους, δεν πρέπει να διατηρηθεί.

Έτσι, η αδυναμία μιας χώρας πιασμένης στη μέγγενη της χωρίς  όρια κερδοσκοπίας και των καταστροφικών σχεδίων σωτηρίας, γίνεται η μυστική πόρτα από την οποία εισβάλλει βίαια ένα μοντέλο κοινωνίας σύμφωνο προς τις απαιτήσεις του νέο-φιλελεύθερου φονταμενταλισμού. Μοντέλο που προορίζεται για ολόκληρη την Ευρώπη και πέραν αυτής. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα, και γι αυτό η υπεράσπιση του ελληνικού λαού δεν είναι συρρικνώσιμη  σε μια χειρονομία  αλληλεγγύης ή  αφηρημένης ανθρωπιάς: διακυβεύεται το μέλλον της δημοκρατίας και η τύχη των ευρωπαϊκών λαών. Παντού η «επιτακτική αναγκαιότητα» μιας «οδυνηρής αλλά σωτήριας» λιτότητας θα μας παρουσιαστεί ως το μέσον για να αποφύγουμε τη μοίρα της Ελλάδας, ενώ οδηγεί κατευθείαν σε αυτήν.

Μπροστά σε αυτή την οργανωμένη επίθεση ενάντια στην κοινωνία, μπροστά στην καταστροφή και των τελευταίων νησίδων της δημοκρατίας, καλούμε τους συμπολίτες μας, τους γάλλους και ευρωπαίους φίλους μας να εκφρασθούν σθεναρά. Δεν πρέπει να αφήσουμε το μονοπώλιο του λόγου στους ειδήμονες και στους πολιτικάντηδες. Το γεγονός ότι το αίτημα κυρίως των γερμανών και των γάλλων ιθυνόντων είναι η απαγόρευση πλέον των εκλογών στην Ελλάδα μπορεί να  μάς αφήνει άραγε αδιάφορους; Ο στιγματισμός και η συστηματική δυσφήμηση ενός λαού δεν θα άξιζε άραγε μια απάντηση; Είναι δυνατόν να μην υψώσουμε την φωνή μας ενάντια στη θεσμική δολοφονία του ελληνικού λαού; Και μπορούμε άραγε να σιωπούμε μπροστά στην καταναγκαστική εγκαθίδρυση ενός συστήματος που θέτει εκτός νόμου ακόμη και την ίδια την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης;
Βρισκόμαστε σε ένα σημείο μη επιστροφής. Είναι επείγον να δώσουμε  τη μάχη των αριθμών και τον πόλεμο των λέξεων για να αναχαιτίσουμε  την ακραίο-φιλελεύθερη ρητορική του φόβου και της παραπληροφόρησης. Είναι επείγον να αποδομήσουμε τα μαθήματα ηθικής που συσκοτίζουν  την πραγματική διαδικασία που εκτυλίσσεται μέσα στην κοινωνία. Είναι κάτι περισσότερο από επείγον να απομυθοποιήσουμε τη ρατσιστική εμμονή περί  ελληνικής «ιδιαιτερότητας»  που φιλοδοξεί να αναγάγει  τον υποτιθέμενο εθνικό χαρακτήρα ενός λαού (τεμπελιά ή κατά βούληση πονηριά) σε  πρωταρχική  αιτία μιας κρίσης η οποία στην πραγματικότητα είναι παγκόσμια. Αυτό που μετρά σήμερα δεν είναι οι ιδιαιτερότητες, πραγματικές ή φαντασιακές, αλλά τα κοινά: η τύχη ενός λαού που θα επηρεάσει και τους άλλους.

Πολλές τεχνικές λύσεις έχουν προταθεί για να βγούμε από το δίλημμα «ή  καταστροφή της κοινωνίας ή  πτώχευση» (πράγμα που σημαίνει, το βλέπουμε σήμερα: «και καταστροφή και πτώχευση). Όλες οι λύσεις πρέπει να εξεταστούν  σαν στοιχεία στοχασμού προκειμένου να οικοδομήσουμε μιαν άλλη Ευρώπη. Αλλά κατ’ αρχάς πρέπει να καταγγείλουμε το έγκλημα, να αναδείξουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός, εξ αιτίας των «σχεδίων βοήθειας» τα οποία έχουν συλληφθεί από και για τους κερδοσκόπους και τους πιστωτές. Τη στιγμή που ένα κίνημα υποστήριξης υφαίνεται σε όλο τον κόσμο, όπου τα δίκτυα Ιντερνέτ βουίζουν από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, οι γάλλοι διανοούμενοι θα ήταν άραγε οι τελευταίοι που θα ύψωναν τη φωνή τους υπέρ της Ελλάδας; Χωρίς να περιμένουμε περισσότερο, ας πολλαπλασιάσουμε τα άρθρα, τις παρεμβάσεις στα μέσα, τις συζητήσεις, τις εκκλήσεις, τις διαδηλώσεις. Γιατί κάθε πρωτοβουλία είναι καλοδεχούμενη, κάθε πρωτοβουλία είναι επείγουσα. Σε ό,τι  μας αφορά, ιδού τι προτείνουμε: να προχωρήσουμε τάχιστα στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής διανοουμένων και καλλιτεχνών για την αλληλεγγύη προς  τον ελληνικό λαό  που αντιστέκεται.

Αν δεν είμαστε εμείς, τότε ποιος;

Αν δεν είναι τώρα, πότε;

Βίκη ΣΚΟΥΜΠΗ, Αρχισυντάκτρια του περιοδικού αλήthεια, Αθήνα.

Michel SURYA, Διευθυντής του περιοδικού Lignes, Παρίσι.

Δημήτρις ΒΕΡΓΕΤΗΣ Διευθυντής του περιοδικού αλήthεια

και  :

Giorgio Agamben, Diamanti Anagnostopoulou, Enzo Apicella, Albena Azmanova, Daniel Alvara,Alain Badiou, Jean-Christophe Bailly, Etienne Balibar, Fernanda Bernardo, David Berry, Sylvie Blocher, Laura Boella, Carlo Bordini, Hervé le Bras, Roberto Bugliani, Daniela Calabro, Claude Cambon, Maria Elena Carosella, Barbara Cassin, Bruno Clément, Danielle Cohen-Levinas, Christiane Cohendy, Yannick Courtel, Martin Crowely, Rolf Czeskleba-Dupont, Michel Deguy, Michel Didelot, Didier Deleule, Claire Denis, Georges Didi-Huberman, Costas Douzinas, Riccardo Drachi-Lorenz, Marie Ducaté, Leili Echghi, Les Economiste Atterrés, Roberto Esposito, Camille Fallen, Celine Flecheux, Chiara Frugoni, Ivetta Fuhrmann, Enzo Gallori, Jean-Marie Gleize, Francesca Isidori, Clio Karabelias, Jason Karaïndros, Stathis Kouvelakis, Pierre-Philippe Jandin, Fréderic Lordon, Jeremy Leaman, Jérôme Lèbre, Marie-Magdeleine Lessana, Jacques Lezra, Gianna Licchetta, Marco Mamone Capria Jean-Clet Martin, Pr. Jobst Meyer, Pierre Murat, Jean-Luc Nancy, Maurizio Neri, Gloria Origgi, Marco Palladini, Timothy Perkins, Matthaios Petrosino, Nicola Predieri, Stefano Pippa, Philippe Rahme, Jacques Rancière, Haris Raptis, Judith Revel, Elisabeth Rigal, Franco Romanò, Avital Ronell, Jacob Rogozinski, Alessandro Russo, Hugo Santiago, Ingo Schmidt, Beppe Sebaste, Giacomo Sferlazzo, Amalia Signorelli, Michèle Sinapi, Maria Giulia Soru, Benjamin Swaim, Bruno Tackels, Enzo Traverso, Gilberte Tsaï, Catherine Velissaris, Frieder Otto Wolf

Οι λέξεις και τα πράγματα την εποχή του Μνημονίου


Εποχή Δευτέρα, 30 Απριλίου 2012 14:51


Στο κάλεσμα Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του, λέγαμε ότι είναι « επείγον να δώσουμε τη μάχη των αριθμών και τον πόλεμο των λέξεων για να αναχαιτίσουμε την ακραία φιλελεύθερη ρητορική του φόβου και της παραπληροφόρησης ». Σας προτείνω σήμερα μια πρώτη διερώτηση κάποιων στρατηγικής σημασίας όρων, η χρήση και η κατάχρηση των οποίων από τους ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες και τα μέσα, επιβάλλει την αναγκαιότητα να ξαναγραφτεί το λεξιλόγιο της κρίσης. Γιατί, ως γνωστόν, οι λέξεις που επιλέγουμε για να ονομάσουμε τα πράγματα δεν είναι ποτέ ουδέτερες. Εν προκειμένω ο κυρίαρχος λόγος όχι μόνο παραμορφώνει αλλά συχνά πυκνά  διαμορφώνει υστερόβουλα την κατάσταση πραγμάτων. Ας θυμηθούμε το γνωστό και χαρακτηριστικό παράδειγμα των περίφημων αυτό-εκπληρουμένων προφητειών, η δημόσια εκφορά των οποίων από τους οίκους αξιολόγησης συμβάλει καθοριστικά στη δημιουργία των συνθηκών πραγματοποίησής τους. Η παραπλανητική χρήση ακόμα και όρων εκ πρώτης όψεως θετικών όπως ‘ανάπτυξη’ μπορεί να έχει επίπτωση πάνω στην πραγματικότητα.

Tί ακριβώς εννοούν λοιπόν οι Βενιζέλος, Μπαρόζο, Προβόπουλος, Σαμαράς και όλοι οι όμοιοι τους όταν μιλούν για ανάπτυξη, η οποία προτείνεται ως βιταμινούχο διαιτητικό συμπλήρωμα διατροφής της μνημονιακής απίσχνανσης της κοινωνίας ; Κατ’ αρχήν ένα προκαταρκτικό ερώτημα : επιδέχεται άραγε αναπτυξιακό συμπλήρωμα μια πολιτική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην συστηματική επιδείνωση της ύφεσης ; Η κοινή λογική απαντά αρνητικά, ας δεχτούμε όμως έστω και για λίγο την δυνατότητα συνύπαρξης των δύο αλληλοαναιρούμενων πολιτικών επιλογών. Τι καλείται να συμπληρώσει  η ανάπτυξη  που υπόσχονται οι πρωταγωνιστές του μνημονιακού ολέθρου ; Μια κοινωνία ρημαγμένη με στρατιές ανέργων, ένα εργατικό δίκαιο σε πλήρη διάλυση, μια γενικευμένη πτωχοποίηση που αγγίζει σχεδόν όλα τα κοινωνικά στρώματα, ένα σύστημα υγείας και πρόνοιας σε κατάρρευση. Αυτό είναι το τοπίο στο οποίο θα προστεθεί όχι ως ανατρεπτικός αλλά ως συμπληρωματικός παράγοντας η πολλά υποσχόμενη ανάπτυξη. Κάτω όμως από αυτές τις συνθήκες ακόμα και εάν όντως είναι στο ραντεβού τι άλλο θα σημάνει εκτός από τη μεγιστοποίηση του κέρδους και τη γενικευμένη επιβολή της επισφαλούς και μερικής απασχόλησης ; Αυτό άλλωστε δεν ζητούν επίμονα οι εταίροι μας όταν απαιτούν την επιτάχυνση των περίφημων ‘διαρθρωτικών’ μεταρρυθμίσεων που θα επιτρέψουν την ανάκαμψη της οικονομίας ; Γιατί το μαγικό δίδυμο ‘ανάκαμψη και ανάπτυξη’ προϋποθέτει σύμφωνα με τους ταγούς του μνημονίου την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Το οποίο σημαίνει γι’ αυτούς τους κυρίους ραγδαία μείωση μισθών και φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις, διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες σε απλά ελληνικά μεταφράζονται σε διάλυση του εργατικού δικαίου με ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις και κατακόρυφη μείωση έως κατάργηση της αποζημίωσης απόλυσης, εν ολίγοις δημιουργία του περίφημου ‘φιλικού, ευνοϊκού για την επιχείρηση περιβάλλοντος’. Δηλαδή την  εγκαθίδρυση και θεσμοποίηση εργασιακού καθεστώτος αντίστοιχου με τις ανατολικές χώρες ή ακόμα και με την Κίνα. Και υπ’ αυτούς τους όρους μπορεί να αρχίσει και η μετεγκατάσταση επιχειρήσεων στην Ελλάδα- αν και προς το παρόν αυτές περιορίζονται στην αλλαγή εργασιακού καθεστώτος των εργαζομένων χωρίς να συνοδεύονται από επενδύσεις. Τι μας επιφυλάσσει μια τέτοια αναπτυξιακή ώθηση αποκαλύπτεται από ένα σχέδιο,  προπομπός του οποίου υπήρξε ο κύριος Κάμφερερ ενώ ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής του ήταν και είναι ο αντικαγκελάριος Ρέσλερ. Σύμφωνα λοιπόν με τις οικονομικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας της 26ης Αυγούστου 2011, ο υφυπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Κάμφερερ κατά την τότε επίσκεψή του στην Ελλάδα  πρότεινε την δημιουργία επενδυτικών ζωνών με ειδικό νομικό, μισθολογικό, διοικητικό και εργασιακό καθεστώς διανθισμένο μάλιστα με διατάξεις που προσκρούουν δυνητικά στο Κοινοτικό Δίκαιο. Αυτές οι ειδικές ζώνες επένδυσης ή Ειδικές οικονομικές ζώνες  (ΕΟΖ) θα αποτελούν ουσιαστικά κράτος εν κράτει στο βαθμό που στα όρια της δικαιοδοσίας τους αναστέλλεται η ισχύουσα στο σύνολο της χώρας νομοθεσία και αναιρείται έμπρακτα και η συνταγματική αρχή της ίσης μεταχείρισης των Ελλήνων πολιτών. Αυτό θεσμικά είναι εφικτό, « διότι η νομοθετική εξουσιοδότηση για τις ΕΟΖ απορρέει από το Μεσοπρόθεσμο, που ψηφίστηκε τον περασμένο Ιούλιο στη Βουλή. Εν προκειμένω, η ιδιοκτησία στις ΕΟΖ θα ανήκει στους Ελληνες, ενώ την κυριότητα θα έχουν οι Γερμανοί επενδυτές » έγραφε η Ημερησία. σε άρθρο της  και συνέχιζε : ο Γερμανός υφυπουργός Οικονομίας Στέφαν Κάπφερερ, δήλωσε «οι γερμανικές επιχειρήσεις δεν χρειάζονται εγγυήσεις για να επενδύσουν στην Ελλάδα, αλλά να διαμορφωθεί ένα ελκυστικό πλαίσιο προσέλκυσης επενδύσεων ». Διευκρινίζοντας τις απαιτήσεις των επίδοξων επενδυτών ζήτησε τα εξής :

* Πρώτον: Η Γερμανία βάζει όρους και ζητεί προϋποθέσεις και ευνοϊκές συνθήκες για να επενδύσει στην υπερχρεωμένη Ελλάδα.
* Δεύτερον: Η Γερμανία προτείνει Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) και συνδέει την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ αποκλειστικά με τις ζώνες αυτές.
*  Τρίτον: Η Γερμανία απαιτεί να επενδυθεί το ΕΣΠΑ με δικούς της όρους (ευνοϊκούς για τη γερμανική οικονομία), αποκλειστικά στις υπό γερμανική διαχείριση ΕΟΖ και η Ελλάδα... υπακούει. »
Στη συνέχεια  και μετά την επίσκεψη Ρέσλερ στην Αθήνα στις αρχές Οκτώβρη, ο κύριος Τατούλης επεχείρησε να προωθήσει στην Πελοπόννησο αυτό το σχέδιο, προσέκρουσε όμως σε σθεναρές αντιδράσεις.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια απόπειρα να παρακαμφθεί κάθε έννοια δικαίου με σκοπό την εγκαθίδρυση ενός εργασιακού καθεστώτος που λίγο θα απέχει από αυτό του 19ου αιώνα. Ας σημειωθεί ότι για να αποφευχθεί ο σκόπελος της κοινωνικής αναταραχής, το συγκεκριμένο σχέδιο προβλέπει τη δυνατότητα της κατά βούληση εισαγωγής εργαζομένων ούτως ώστε, εάν παρελπίδα η εντόπια εργατική δύναμη δεν αποδεχτεί τους προτεινόμενους όρους υπερεκμετάλλευσης, να καθίσταται δυνατή η αντικατάστασή της από ‘εισαγόμενους’ εργαζόμενους που θα προσλαμβάνονται για περιορισμένο χρόνο και που θα πετιόνται ως  περιττοί μετά από την χρήση. Πρόκειται για μια πιλοτική πρωτοβουλία που με βάση τα αποτελέσματά της θα μπορούσε να επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα και να  εφαρμοστεί σταδιακά και σε άλλες χώρες του Νότου, ενδεχομένως και σε όλη την Ευρώπη.

Το αποκορύφωμα είναι ότι οι επιχειρήσεις που θα επενδύσουν σε αυτό το πλαίσιο δεν θα ‘διακινδυνεύσουν’ παρά μόνο μικρό μέρος ίδιας κεφαλαιακής επένδυσης, γιατί θα έχουν την δυνατότητα να αντλούν κεφάλαια από τα ποσά τα προοριζόμενα για την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων όπως επίσης και από κονδύλια των κοινοτικών  προγραμμάτων ανάπτυξης και πιο συγκεκριμένα του ΕΣΠΑ. Έτσι, οικειοποιούμενοι τα χρήματα που δικαιούται η χώρα από τα ευρωπαϊκά ταμεία και με ελάχιστες δικές τους επενδύσεις, οι ξένοι επενδυτές θα απολαμβάνουν μια προνομιακή για τα συμφέροντά τους, ισχαιμική έως ανύπαρκτη, εργασιακή νομοθεσία.
Είναι σαφές ότι αυτή η πρόταση, υπό το πρόσχημα της διευκόλυνσης της ανάπτυξης μιας χώρας ρημαγμένης από τα διαδοχικά σχέδια ‘βοήθειας’, στοχεύει στην εγκαθίδρυση πραγματικών ζωνών ανομίας όπου η χωρίς περιορισμούς και νομικά προσκόμματα μεγιστοποίηση του κέρδους θα είναι ο μοναδικός εν ισχύ νόμος. Το σχέδιο για την δημιουργία Ειδικών Επενδυτικών Ζωνών ή ΕΟΖ αποδεικνύεται ότι είναι η αιχμή του δόρατος ενός συνολικότερου σχεδίου νεοφιλελεύθερης αναδιαμόρφωσης της Ευρώπης και με αυτήν την έννοια μας αφορά όλους και όλες. Μέχρι σήμερα η δημιουργία ΕΟΖ προοριζόταν  για τις υπό ανάπτυξη χώρες ενώ με αυτήν την πρωτοβουλία η κατανομή σε ζώνες ενοφθαλμίζεται  σε μια μέχρι προ τίνος ανεπτυγμένη χώρα εντός των συνόρων της Ευρώπης. Πρόκειται για μια γενίκευση του zonage( της κατανομής σε ζώνες, της ζωνοποιήσης), όρο με τον οποίο ο Αλαίν Μπαντιού χαρακτηρίζει την δημιουργία ειδικών ζωνών λεηλασίας πρώτων υλών και υπερεκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού που συνοδεύεται από την περιθωριοποίηση αν όχι την ολική έκλειψη του ρόλου του κράτους.

Ο λόγος για τον οποίο το συγκεκριμένο σχέδιο έχει προς το παρόν μπει σε δεύτερη μοίρα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, ότι προσκρούει στην κοινοτική νομοθεσία περί αθέμιτου ανταγωνισμού όπως επίσης και στις αναμενόμενες αντιδράσεις από ανταγωνιστικές προς τα γερμανικά συμφέροντα βλέψεις όπως της Ρωσίας ή της Κίνας.  Πλην όμως, αν το σχέδιο δεν εφαρμόζεται αυτή τη στιγμή κατά γράμμα, το πνεύμα που το διαπνέει πρυτανεύει. Δύο τινά : ή έχει παγώσει προσωρινά λόγω σύγκρουσης συμφερόντων ενώ εξακολουθεί να προωθείται στα παρασκήνια, ή έχει αντικατασταθεί από μια πολύ πιο φιλόδοξη εκδοχή του. Η προσωπική μου υπόθεση που καταθέτω εδώ είναι ότι το αρχικό σχέδιο όχι μόνο δεν εγκαταλείφθηκε αλλά το πεδίο εφαρμογής του επεκτάθηκε. Στην Ελλάδα οι ξένες επιχειρήσεις δεν θα έχουν πια ανάγκη από ειδικές επενδυτικές ζώνες για τον απλό και μοναδικό λόγο ότι η χώρα στο σύνολό της τείνει να μετατραπεί σε μια τέτοια ζώνη. Με ενάμιση εκατομμύριο ανέργους ( 1.100.000 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία), με την άρση της υποχρεωτικής ισχύος των συλλογικών συμβάσεων, με τη διευκόλυνση των απολύσεων και την επίταση της επισφάλειας, με την παράλληλη μείωση των εισφορών και της φορολογίας του εργοδότη, λίγο απέχουμε από τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και τα ιδιαίτερα ελκυστικά για τις επιχειρήσεις κίνητρα επενδύσεων που αυτές θεσμοθετούν.  Ίσως σε αυτό να έγκειται και το κλειδί της στρατηγικής των ευρωπαίων ηγετών που αποσκοπεί στην παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη παρά τις περιστασιακές δηλώσεις περί αντιθέτου και τις απειλές για πιθανή αποβολή της από το Ευρώ. Η Ελλάδα δηλαδή μετατρέπεται σε ευρωπαϊκή ζώνη Ειδικής Επενδυτικής Δραστηριότητας επιτρέποντας έτσι τη θεσμική καθοσίωση εργοδοτικών πρακτικών που αντίκεινται στο ευρωπαϊκό και στο διεθνές δίκαιο. Και στο βαθμό που στην ενδοχώρα της ευρωζώνης εγκαθίσταται μια τέτοια ζώνη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο για την άλωση εργασιακών κεκτημένων σε χώρες με ισχυρότερο και καλύτερα οργανωμένο εργατικό κίνημα όπως για παράδειγμα η Γαλλία. Ας μην ξεχνάμε την υπόθεση της μετεγκατάστασης στην Ελλάδα της AirMéditeranée, μετεγκατάσταση χωρίς κόστος και επενδύσεις στο μέτρο που περιορίστηκε στην υιοθεσία από την θυγατρική της των διατάξεων του ελληνικού εργατικού δικαίου έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται στη μνημονιακή εποχή. Η δυνατότητα μετεγκατάστασης εντός της ευρωζώνης σε μια χώρα που παρουσιάζει το ‘πλεονέκτημα’ ενός φιλικότερου προς τις επιχειρήσεις περιβάλλοντος, θα χρησιμοποιηθεί, έστω και δυνητικά, ως δαμόκλειος σπάθη που θα επισείεται πάνω από τα κεφάλια των εργαζόμενων εάν τυχόν τολμήσουν να αντισταθούν στην ιδέα να δουλέψουν υπό συνθήκες αντίστοιχες μ’ αυτές που σήμερα επικρατούν στην Ελλάδα. Εν ολίγοις οι εργοδότες θα έχουν τη δυνατότητα να θέσουν στους εργαζόμενους το δίλημμα ‘ή δέχεστε να δουλεύετε ως Έλληνες, ή μεταφέρουμε την επιχείρηση μας στην Ελλάδα’.  Έτσι, υπό την απειλή μιας δυνητικής μετεγκατάστασης στην Ελλάδα, προωθείται μια μαζική εξαγωγή μνημονιακών εργασιακών συνθηκών σε όλη την Ευρώπη ακόμη και στο μητροπολιτικό πυρήνα της.

Ο παράλληλος σταδιακός και συστηματικός περιορισμός και η μείωση της ισχύος των διατάξεων προστασίας του περιβάλλοντος και των αρχαιολογικών χώρων στην Ελλάδα ανοίγουν τον δρόμο για μια χωρίς προηγούμενο περιβαλλοντολογική καταστροφή και αυτό σε μια χώρα που οι πλέον στοιχειώδεις κανόνες προστασίας του περιβάλλοντος καταπατούνται συστηματικά εδώ και δεκαετίες. Ας σημειωθεί ότι σ’ αυτήν την πολιτική πρωτοστατούν και πρωτοστατούσαν οι ακραιφνείς οπαδοί της ‘πράσινης’ ανάπτυξης – γνωστή εις το πανελλήνιον (χάρις στην ρητορική δεινότητα του προηγούμενου ηγέτη του σοσιαλιστικού κινήματος) με την επωνυμία ‘πράσινα’ άλογα. Θα έπρεπε όμως οι πασοικολόγοι- πλατσικολόγοι να πρόσεχαν λίγο περισσότερο γιατί, όποιος τάζει πράσινα άλογα κινδυνεύει να συναντήσει στο δρόμο του μουλαρωμένα και κατακόκκινα από οργή γαϊδούρια. Τα ερυθρά γαϊδούρια της υπόθεσης δεν το βάζουν εύκολα κάτω όπως για παράδειγμα οι κάτοικοι της Ανατολικής Θράκης, οι οποίοι, παρά το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό ανεργίας στον τόπο  τους,  αρνούνται να ενδώσουν στις σειρήνες του εργασιακού Ελδοράδο που υπόσχεται η καναδική ομώνυμη εταιρεία εκμετάλλευσης των χρυσορυχείων. Η προοπτική δημιουργίας θέσεων εργασίας δεν αρκεί για την άλωση μιας κοινωνίας ενήμερης και κινητοποιημένης για το μέλλον της, η οποία έχει απόλυτη συναίσθηση ότι οι χρυσές υποσχέσεις της EldoradoGoldCorporationπροδικάζουν μαύρο μέλλον. Σε τελευταία ανάλυση η εκμετάλλευση των ορυχείων χρυσού που θα μετατρέψει σε κρανίου τόπο όλη την περιοχή και θα προκαλέσει ‘ανήκεστο’ βλάβη στη δημόσια υγεία αποτελεί το επενδυσιακό υπόδειγμα της νέας εποχής που ανοίγεται. Το συγκεκριμένο σχέδιο αποδεικνύεται απολύτως αποκαλυπτικό για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και στον πληθυσμό μιας ελεύθερης και αυτορυθμιζόμενης επιχειρησιακής δραστηριότητας. Διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλάμε απλά και μόνο για καταστροφή βιότοπων και περιβαλλοντολογικά προστατευόμενων περιοχών αλλά για την υποθήκευση του μέλλοντος της τωρινής και της τουλάχιστον επόμενης γενιάς κατοίκων της περιοχής, εν ολίγοις για πολυάριθμες ανθρώπινες ζωές.

Επομένως η ανάπτυξη ως συμπλήρωμα και κοινωνικό άλλοθι στο σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας και γενικότερα στις πολιτικές που οδηγούν στη συστηματική καταστροφή της κοινωνίας  θα έχει ελάχιστη έως μηδενική ευεργετική επίδραση. Ακόμα και στις πιο ανθρωπιστικά καλλωπισμένες μορφές του το αναπτυξιακό σενάριο που κορωνίδα του είναι οι ΕΟΖ, αυτό δηλαδή που υπόσχεται ο Ολάντ, πως θα μπορούσε άραγε να αντιστρέψει την τάση  στο βαθμό που βασίζεται και αυτό στην απαράβατη αρχή της δημοσιονομικής ισορροπίας ; Αν δεν αμφισβητεί το θεμέλιο αυτής της εγκληματικής πολιτικής ακραίας λιτότητας που οδηγεί στην καταστροφή μια ολόκληρη κοινωνία, εκ των πραγμάτων θα περιοριστεί σε μπαλώματα αντίστοιχα με τη χορήγηση καταπλάσματος ή καραμέλας για τον βήχα σε ετοιμοθάνατο ασθενή που χρήζει περίθαλψη σε εντατική. Ταυτόχρονα η υπό αυτή την σκοπιά νοούμενη ανάπτυξη επιφέρει στο όνομα της διευκόλυνσης των επενδύσεων τη νομιμοποίηση της γενικευμένης επισφάλειας και της ελαστικής εργασίας παράλληλα με τη διάλυση του εργατικού δικαίου –κάτι που είναι ακόμη πιο επικίνδυνο. Ηθικό δίδαγμα : όπου ακούς ανάκαμψη χωρίς ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών κράτα μικρό καλάθι και κυρίως φύλαξε τα νώτα σου. Γιατί στο όνομα της ανάπτυξης η άρχουσα τάξη έχει ήδη τροχοδρομήσει ανελέητη νομική, θεσμική και κοινωνική επίθεση.
( η συνέχεια επί της οθόνης της αληthειας)

Βίκη Σκούμπη, αρχισυντάκτρια του περιοδικού αληthεια

Ανθρωποκυνηγητό εναντίον μεταναστών με συνέργεια «πολιτών»


TVXS



Επεισόδια ξέσπασαν σήμερα το μεσημέρι έξω από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών κατά τη διάρκεια «επιχείρησης σκούπα» της αστυνομίας για το παρεμπόριο. Τα επεισόδια σημειώθηκαν στην Πατησίων. Ο φακός κατέγραψε άτομα με πολιτική περιβολή ανάμεσα στις αστυνομικές δυνάμεις. Η ΕΛ.ΑΣ διέταξε ένορκη διοικητική εξέταση για το περιστατικό.  
Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης οι μετανάστες τράπηκαν σε φυγή, ορισμένοι εξ αυτών μπήκαν μέσα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, ενώ οι αστυνομικοί μεταξύ άλλων συνέλαβαν και έναν Ινδό καθηγητή οικονομικών σε πανεπιστήμιο της Ινδίας, τον Shailendra Kumar Rai, ο οποίος βρισκόταν στην περιοχή.


Μάταια ο Shailendra Kumar Rai επιχείρησε να εξηγήσει την ιδιότητά του στους αστυνομικούς, για τους οποίους το χρώμα του καθηγητή ήταν αρκετό ώστε να συλληφθεί. Μετά από παρέμβαση των πρυτανικών αρχών ο Shailendra Kumar Rai αφέθηκε ελεύθερος.

Αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν πως ανθρωποκυνηγητό εναντίον των μεταναστών σημειώθηκε και χτες, με ορισμένους να καταγγέλλουν πως μέλη της Χρυσής Αυγής εισήλθαν στο προαύλιο του Οικονομικού Πανεπιστημίου και επιτέθηκαν στους παρευρισκόμενους.

Την ίδια στιγμή δημοσίευμα του Βήματος αναφέρει πως η Κρατική Ασφάλεια είχε δημιουργήσει μία ομάδα, 20 με 30 αστυνομικών, οι οποίοι παρακολουθούσαν το τελευταίο διάστημα τη δράση των μελών της Χρυσής Αυγής, ωστόσο μετά το εκλογικό αποτέλεσμα και την είσοδό της οργάνωσης στη Βουλή η ομάδα διαλύθηκε.

«Σταματάμε να τους παρακολουθούμε! Τώρα πια τους φρουρούμε...», φέρονται να λένε στελέχη της ΕΛΑΣ, σημειώνοντας πως «αρκετά από τα μέλη της Χρυσής Αυγής», που ήταν υπό παρακολούθηση λόγω της δράσης τους και σύμφωνα με πληροφορίες του Βήματος είχαν συνταχθεί ακόμη και σχετικές εκθέσεις, είναι πλέον βουλευτές.

«Δεν μπορούμε πλέον να παρακολουθούμε μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Δεν έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα η ΕΛΑΣ . Η «Χρυσή Αυγή» είναι πλέον εκτός της δικής μας εποπτείας ...», φέρονται να αναφέρουν μέλη της ΕΛΑΣ. Μάλιστα πλέον η αστυνομία αναλαμβάνει και την φρούρηση του αρχηγού της «Χρυσής Αυγής»  Νίκου Μιχαλολιάκου, αλλά και των γραφείων του κόμματος, όπως ορίζει η νομοθεσία.

Αποκαλυπτικό είναι το σχετικό ακόλουθο βίντεο




Ριζικές αλλαγές στην αγορά εργασίας φέρνει η λήξη της μετενέργειας


TVXS



Λήγει τη Δευτέρα η μετενέργεια για τις συμβάσεις, αλλάζοντας ριζικά το περιβάλλον στην αγορά εργασίας.
 


Πλέον για όσες συμβάσεις έχει παρέλθει το χρονικό όριο των τριών μηνών ισχύει μόνο ο βασικός μισθός και τα επιδόματα τέκνων, σπουδών και επικίνδυνης εργασίας. Η απώλεια των επιδομάτων εκτιμάται ότι θα οδηγήσει στη μείωση των μισθών κατά 15% έως 20%.

Όπως αναφέρεται στην Ημερησία, με την εφαρμογή επιχειρησιακών ή ατομικών συμβάσεων οι μισθοί ενδέχεται να πέσουν ακόμα και στα επίπεδα της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, με αποτέλεσμα η μείωση κατά περίπτωση να φτάνει έως και 40%

Με βάση τα στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, σύμφωνα πάντα με την ίδια πηγή, από την ψήφιση του τελευταίου νόμου (στις 14 Φεβρουαρίου) μέχρι τώρα σε όσες περιπτώσεις έχουν υπογραφεί επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις κατά μέσον όρο οι μισθοί έχουν υποχωρήσει κατά 22%.

Το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας αναφέρει πως έχουν υπογραφεί 171 επιχειρησιακές συμβάσεις, που καλύπτουν 4.533 άτομα, με μειώσεις που φτάνουν έως και το 35%, και 33.133 ατομικές συμβάσεις, με μειώσεις από 17,5% έως και 28%.
«Καλούμε τους εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους και τους τόπους δουλειάς να υψώσουν πιο αποφασιστικά το αγωνιστικό τους ανάστημα για να αποτρέψουν τις νέες μειώσεις των αποδοχών τους, τις ατομικές συμβάσεις, με τη λήξη των συμβάσεων και της μετενέργειας. Είναι στο χέρι τους, με την οργάνωση, την ενότητα, τον αποφασιστικό τους αγώνα και την αλληλεγγύη να αποκρούσουν κάθε απόπειρα της εργοδοσίας, να ματαιώσουν τα σχέδιά της για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Καμία αναμονή, καμία υποταγή στους αντεργατικούς νόμους της ΕΕ και των κομμάτων της! Να διεκδικήσουν την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων με βάση τις ανάγκες τους και όχι τις αξιώσεις της εργοδοσίας», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ.

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Περικλής Κοροβέσης: Και η αποχή ψήφος είναι

Η αποχή, το λευκό και το άκυρο, πηγαίνουν κατά κύριο λόγο στο πρώτο κόμμα. Αυτό δηλαδή που θέλεις να καταψηφίσεις. Ο εκλογικός νόμος νοθεύει την άρνησή σου και την κάνει κατάφαση. Δηλαδή και η αποχή είναι και αυτή ψήφος..." Π.Κ. Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές της 6ης Μαϊου, στην ενότητα “Ξέρω τι να ψηφίσω;” του tvxs.gr, πρόσωπα των γραμμάτων, της διανόησης και της τέχνης, μιλούν στην Κρυσταλία Πατούλη εκφράζοντας τις απόψεις, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς όχι μόνο για την δική τους ψήφο αλλά και την ψήφο του Ελληνικού λαού. Σήμερα απαντά ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Περικλής Κοροβέσης.

Σε όλη μου τη ζωή ψήφιζα Αριστερά. Και κάθε φορά έθετα στον εαυτό μου το ίδιο ερώτημα. Ψηφίζω για μια κοινωνική δικαιοσύνη, ευημερία αυτού του τόπου και εθνική ανεξαρτησία ή ψηφίζω κάποιους γραφειοκράτες για να βγάζουν λόγο στα κενά έδρανα της Βουλής; Στην πολιτική όπως και στη ζωή ποτέ δεν υπάρχουν ξεκάθαρες και ιδανικές καταστάσεις. Και οι επιλογές σου δεν είναι μεταξύ άσπρου και μαύρου, αλλά είναι σε όλη τη γκάμα των δυνατών χρωμάτων. Οπότε αναγκαστικά ψηφίζεις το λιγότερο καταστροφικό για τον τόπο.

Ποτέ δεν ήταν για μένα η ψήφος μια απόλυτη εξουσιοδότηση, αλλά μια εντολή για κοινωνικές αλλαγές προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας. Από όλο το φάσμα των κομμάτων της Αριστεράς, επέλεγα το λιγότερο δογματικό και το περισσότερο ενωτικό, ακόμα και στην περίπτωση που έβλεπα δογματικές παραμορφώσεις, παραγοντισμούς κι αρχηγισμούς.

Αυτό που με ενδιέφερε πρωτίστως ήταν η δημιουργία μιας κοινωνικής Αριστεράς, που να υπάρχει παντού και να πρωταγωνιστεί σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Συνδικάτα, Περιβάλλον, Παιδεία, Υγεία κλπ , με μόνιμες δομές. Και αυτό δεν το είδαμ ε.Αυτό που θα λέγαμε νέα κινήματα, πλατείες, διόδια, κίνημα πατάτας, εναλλακτικές αγορές κλπ δεν προήλθε από καμιά Αριστερά, όσο κι αν στελεχώθηκαν από αριστερούς .Γιατί το παράδοξο με την Αριστερά είναι πως οι ψηφοφόροι της  έχουν συχνά υψηλότερο πολιτικό επίπεδο από τους γραφειοκράτες του κόμματος και μπορούν από μόνοι τους να πάρουν πρωτοβουλίες.

Μια καλή αρχή για την κοινωνική Αριστερά ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ Ι που δημιούργησε ενθουσιασμό και έφτασε σε υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά, αλλά απέτυχε να δημιουργήσει ΣΥΡΙΖΑ μελών, εκλεγμένα όνειρα και συλλογική ηγεσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΙΙ είναι ένας απλός εκλογικός μηχανισμός , στην υπηρεσία κυρίως του ΣΥΝ. Εντούτοις θα τον ψηφίσω για την επόμενη μέρα, μια που την ψήφο την θεωρώ ένα κεκτημένο του λαού με θυσίες και αίμα.

Η αποχή, το λευκό και το άκυρο, πηγαίνουν κατά κύριο λόγο στο πρώτο κόμμα. Αυτό δηλαδή που θέλεις να καταψηφίσεις. Ο εκλογικός νόμος νοθεύει την άρνησή σου και την κάνει κατάφαση. Δηλαδή και η αποχή είναι και αυτή ψήφος.

Αυτό που παίζεται σε αυτές τις εκλογές είναι η ύπαρξη του δικομματισμού, που στην ουσία είναι ένα κόμμα με δύο ανταγωνιστικές φράξιες. Και είναι πιθανόν τα δύο κόμματα να μην μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, αλλά το σύστημα έχει στήσει τις απόχες του. Υπάρχει η απόχη του Καμμένου (αλήθεια ποιος τον θυμάται στην εκπομπή του Τράγκα που με είχε βγάλει αρχηγό της 17Ν;).

Υπάρχει ακόμα η απόχη της Κατσέλη και το νέο ΠΑΣΟΚ που ίδρυσε ο Φώτης Κουβέλης. Αυτές όλες οι δυνάμεις, με αποστασίες από τον δικομματισμό μπορούν να δημιουργήσουν κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Και αν δεν μπορέσουν σε αυτές τις εκλογές, θα κοιτάξουν να βελτιώσουν το σκορ τους στις επόμενες, που μπορεί να έρθουν σύντομα, αφού ίσως παίξουν ένα μακάβριο χαρτί εκβιασμού. Κόψιμο μισθών και συντάξεων μέχρι να βγει ισχυρή κυβέρνηση.

Αυτό πιθανότατα να φέρει μεγάλες κοινωνικές ταραχές, ανεξέλεγκτες, όπου στρατός και αστυνομία θα διαταχθούν να επιβάλλουν την τάξη με μια καταστολή μεγάλης κλίμακας. Και τα ΜΜΕ θα αναλάβουν το ρόλο του διαφωτιστή-χωροφύλακα.

Οι εκλογές από μόνες τους δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα. Απλά στην καλύτερη περίπτωση θα ξαναμοιραστεί η τράπουλα στους παίχτες ενός παραλλαγμένου μνημονίου, που θα κρατήσει την ουσία του, μέχρι την πλήρη καταστροφή αυτής της χώρας και το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της έναντι κάποιου χαρτζιλικιού και κάποιες μίζες για τους μεσάζοντες.

Η μόνη δύναμη που μπορεί να αλλάξει το σκηνικό είναι ο λαϊκός παράγοντας με τις κινητοποιήσεις του. Αλλά αυτό είναι θεωρητικό. Μπορεί να έχουμε μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, αλλά αν δεν υπάρχει ένας πολιτικός παράγοντας να τον εκφράζει και να τον εμπνέει, όχι εκτός κινήματος αλλά εντός και κινητήρια δύναμή του, αλλά να την εναποθέτει στην άμεση και οριζόντια δημοκρατία.

Και ας μη γελιόμαστε. Ο ελληνικός λαός είναι βαθειά δεξιός και το απέδειξε από την μεταπολίτευση και μετά, εναλλάσσοντας στην εξουσία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Το να αγανακτεί τώρα μαζί τους, δεν σημαίνει και αυτομάτως στροφή στην Αριστερά. Μπορεί να σημαίνει στροφή στην Ακροδεξιά, όπως γίνεται σήμερα σε όλη την Ευρώπη και δεν αποκλείεται η Χρυσή Αυγή να κάνει εντυπωσιακή είσοδο στη Βουλή με προοπτικές ταχύτατης ανάπτυξης.

Και ξέρουμε όπου η Αριστερά δεν είναι ριζοσπαστική, η οργή της  κοινωνίας εκφράζεται με ναζιστικά και φασιστικά κινήματα. Και εδώ η Αριστερά έχει τις ευθύνες της. Και όπως λέει και ένα αναρχικό σύνθημα «το ένα κόμμα βαράει το άλλο και τα δυό το κίνημα».

Ποια θα μπορούσε να ήταν σήμερα μια αριστερή ριζοσπαστική πολιτική; Κατ΄ αρχήν να θέσει υπό αμφισβήτηση όλα τα ταμπού. Είναι η Ε.Ε. και το ευρώ μια εξ΄αποκαλύψεως αλήθεια, ο γνήσιος λόγος του Θεού, που όποιος δεν τη δέχεται είναι αιρετικός και πρέπει να καταδικαστεί στο πυρ το εξώτερο ή είναι μια ένωση του πιο επιθετικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που θέλει το Νότο της Ευρώπης αποικία της, την καταστροφή των λαών της περιοχής και το άρμεγμα του πλούτου του; Σε τι διαφέρει η οικονομική πολιτική σήμερα της Ευρώπης από αυτή του Χίτλερ; Να σημειώσουμε  πως ο Χίτλερ μιλούσε για οικονομία κατεκτημένων χωρών. Είναι το ευρώ εθνικό νόμισμα ή συνάλλαγμα όπως ήταν το δολάριο για το πέσος της Αργεντινής; Αν ναι, τότε πως μπορούμε Να χαράξουμε εθνική οικονομία με ξένα κόλλυβα;

Η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα και μπορεί να χαράξει δικιά της πολιτική; Τότε τι δουλειά έχει ο ελληνικός στρατός στο Αφγανιστάν; Γιατί το Ισραήλ χρησιμοποιεί την Ελλάδα σαν προσομοίωση του  Ιράν για την μελλοντική του επίθεση; Tι μας χωρίζει εμάς με το Ιράν, τη μόνη χώρα που μας δίνει πετρέλαιο επί πιστώσει; Το περίφημο χρέος πως έγινε; Κανείς δεν μας έχει δώσει μέχρι τώρα μια πειστική απάντηση. Μήπως πήγαν στην τσέπη των «΄Ακηδων» με τον ίδιο τρόπο που είχαν πάει στους δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής; Γιατί δεν γίνεται λογιστικός έλεγχος για να δούμε πιο είναι το πραγματικό χρέος και πιο είναι το επαχθές; Μέχρι να μάθουμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος γιατί να πληρώνουμε αυτό που μας επιβάλλουν οι τοκογλύφοι;

Tο ελληνικό κράτος και οι κυβερνήσεις του, εκπροσωπούν την ελληνική κοινωνία ή είναι πρακτορείο ξένων συμφερόντων που θέλουν την χώρα μας αποικία με εξαθλιωμένους και πεινασμένους ιθαγενείς;(όπως έγινε κατ΄ επανάληψη στις χώρες της Αφρικής  από τις ίδιες ευρωπαϊκές δυνάμεις που δυναστεύουν κι εμάς).Και έχουν την πείρα και την μέθοδο να το κάνουν. Καμιά εθνική κυβέρνηση δεν διαλύει τη χώρα της όσο συντηρητική και αν είναι. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις κυβερνήσεις που έχουν τοποθετήσει οι ιμπεριαλιστές. Αυτές κάνουν τα μαζικά εγκλήματα που οι  ίδιοι αποικιοκράτες δεν θα αναλάμβαναν ποτέ την ευθύνη.

Οι μετανάστες τώρα. Γίνεται προεκλογικό θέμα και παρουσιάζονται σχεδόν σαν θεομηνία που απειλεί τη χώρα μας. Ποιός άφησε ανοιχτά τα σύνορα εξ ανατολών και έκλεισε την έξοδο από την Δύση; Ποιος έκανε την Ελλάδα ποντικοπαγίδα για τους μετανάστες; Αυτοί οι δυστυχείς άνθρωποι από κατεστραμμένες χώρες, πέρασμα θέλουν για να πάνε στην Ευρώπη.

Γιατί δεν ανοίγουμε τα σύνορα να φύγουν και να πάνε στον προορισμό τους; Μην τυχόν οι κρατούντες θέλουν να δημιουργήσουν ένα ακόμα πρόβλημα για να στρέψουν τη προσοχή του κόσμου, σε ένα πρόβλημα  κατασκευασμένο και  να παραπληροφορήσει τον κόσμο και να μεταφέρει το κέντρο  βάρους εκεί που δεν είναι; Και το πρόβλημα του κόσμου είναι η ανεργία, η εξαθλίωση και η φτώχεια που δημιούργησαν οι ίδιοι οι κυβερνώντες, όπως βέβαια είναι εκμεταλλευτές της ανθρώπινης  δυστυχίας για κομματικά οφέλη.

Η λίστα των ταμπού που θα έπρεπε να θίξει η Αριστερά είναι ατέλειωτη. Αλλά πιστεύω πως όλοι οι σχηματισμοί της που αναζητούν μια θέση στο κοινοβούλιο έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και δεν είναι σε θέση να προσφέρουν μια εναλλακτική λύση. Το ΚΚΕ επιθυμεί μια Ελλάδα που θα αντιγράψει το καθεστώς της Β.Κορέας (150.000 υπολογίζονται οι κρατούμενοι που εργάζονται σε καταναγκαστικά έργα). Ο  ΣΥΡΙΖΑ  ισχυρίζεται πως είναι έτοιμος να κυβερνήσει, άσχετα αν παραμένει πάντα μια μειοψηφία ακόμα και στην περίπτωση που τα δημοσκοπικά του ποσοστά είναι υψηλά.

Η ΔΗΜΑΡ και αυτή θέλει να κυβερνήσει με «προγραμματική σύγκληση» με κόμματα που δεν κατονομάζει. Προφανώς γιατί αυτά θα πέσουν στην νέα Βουλή εξ ΄ουρανού. Και εδώ υπάρχει στους δύο τελευταίους  μια δημαγωγία. Πως γίνεται προεκλογικά να μην υπάρχουν κόμματα που συγκλίνουν προγραμματικά και πως θα βρεθούν μετεκλογικά; Μήπως τελικά η περίφημη ανανέωση της Αριστεράς είναι ανανέωση του δικομματισμού και βάλε;

Κοιτάω στη τηλεόραση τα ψυχρά μάτια των πολιτικών αρχηγών που ρήμαξαν την Ελλάδα, δηλώνουν ότι θα την ρημάξουν μέχρι ολοκληρωτικής καταστροφής και εμφανίζονται σαν σωτήρες. Κανείς δεν είδε ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια και να κοιμούνται στο δρόμο; Καμιά αυτοκτονία δεν τους συγκίνησε, όσο και αν αυτοί ήταν πίσω από την σκανδάλη; Ίσως κάτι θα έχουν να μας πουν όταν θα έρθει η Δικαιοσύνη. Μπορεί να αργεί, όπως στην περίπτωση του Πινοσέτ και των άλλων.
Αλλά κάποτε φθάνει.