Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Γιατί δεν κάνουμε κάτι;

Του Κώστα Βαξεβάνη 22 Φεβρουαρίου 2013

Με μια απλή εμπειρική λογική, ο βαθμός της καταπίεσης ή της εξαθλίωσης του κόσμου γεννά αυτόματα την αντίδραση. Οι άνθρωποι δηλαδή αντιδρούν όταν σπρώχνονται στο περιθώριο, όταν τους αφαιρούνται επιλογές, όταν αγγίζουν τα όριά τους. Είναι μάλλον εμφανές πια πως στην κοινωνία δεν λειτουργεί αυτή η γραμμική σχέση, ο αυτοματισμός.

Η καταπίεση δεν δημιουργεί απαραίτητα επαναστάτες. Ή τουλάχιστον δεν τους δημιουργεί την ώρα που περιμένει κάποιος πως θα εμφανιστούν. Μπορεί κάλλιστα να φτιάχνει δούλους και υποτακτικούς. Στην Ελλάδα της κρίσης ο Σαμαράς συνεχίζει να κυβερνά με μέτρα που απομακρύνουν κάθε ανάπτυξη, με τον Βενιζέλο να του υπαγορεύει πολιτικές και τον Κουβέλη να του χαϊδεύει με κατανόηση το χέρι.

Τι είναι αυτό που κάνει τους πολίτες αυτής της χώρας να ανέχονται την κοροϊδία ή, ακόμα περισσότερο, να θέλουν να πιστεύουν πως όσοι κατέστρεψαν τη χώρα μπορεί ίσως την τελευταία στιγμή να την σώσουν; Ποιοι είναι αυτοί τέλος πάντων που δεν τρομάζουν ακόμη βλέποντας τον Μάκη Γιακουμάτο και τη Θεοδώρα Τζάγκρη στα τηλεπαράθυρα να διαμορφώνουν πολιτική, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιούνται μήπως οι επόμενοι που θα έρθουν δεν μπορούν να κυβερνήσουν;

Πριν από μερικές ημέρες στη Βαρκελώνη Ισπανοί συνάδελφοι με ρωτούσαν με ειλικρινή απορία γιατί οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται με όλα αυτά που γίνονται σε βάρος τους. Γιατί δεν τελειώνουν με αυτό στο σύστημα της διαφθοράς που εισπράττει πλούτο παράγοντας μόνο ψέματα. Η ίδια απορία δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ισπανία, την Πορτογαλία, όλο τον ευρωπαϊκό νότο.

Συνδεδεμένος με μια Ευρωπαϊκή Ένωση που υλοποιεί αποφάσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας κυρίως, κυβερνιέται από δυνάμεις που είναι συνδεδεμένες με τη διαφθορά και τώρα πια με την υποτέλεια που εξασφαλίζει την πολιτική επιβίωση των διεφθαρμένων.

Απέναντι σε όλο αυτό το σύστημα, οι πολίτες αδυνατούν να καταλάβουν τη διαφορά της πολιτικής από τη διεφθαρμένη της έκφραση, την οποία έχουν συνηθίσει. Το χειρότερο είναι πως αυτοί οι πολίτες επί δεκαετίες έχουν εκ-παιδευτεί ως πελάτες, συναλλασσόμενοι, καταναλωτές. Έχουν ξεχάσει κάθε κοινωνικότητα, την έχουν αντικαταστήσει με τη συνεύρεση και σίγουρα όχι με τον προβληματισμό.

Στην Ελλάδα που ενοχοποιούσε την αμφισβήτηση και κλωνοποιούσε συστηματικά την ομοιογένεια του στιλ, οι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι να αναζητούν την προσωπική λύση. Τις περισσότερες φορές αυτή είναι ταυτισμένη με το βόλεμα και την εξαίρεση. Η συλλογικότητα ήταν ένα άκοπο μόρφωμα που χόρευε στα κλαμπ με τις χορηγίες των τραπεζών και θεωρούσε εθνική υπόσταση τα έργα των κρατικοδίαιτων εργολάβων. Αυτός ο κόσμος είναι δύσκολο σήμερα και να καταλάβει και να δράσει. Πρέπει να επαναπρογραμματιστεί η συλλογική συνείδηση, να επαναδιατυπωθούν οι αξίες, να ανακαλυφθεί ξανά η πολιτική και η σημασία της.

Οι άνθρωποι είναι πολιτικά όντα, εξαρτώνται από την πολιτική και την δημιουργούν, ακόμη και όταν επιλέγουν να πάνε για μπάνια την ώρα που ανοίγουν οι κάλπες. Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση απ” το να δράσουν. Ακόμη και στην πιο έντονη αγωνία του, ο κόσμος ρωτάει «τι θα γίνει τώρα», εννοώντας ποιος θα το κάνει. Ποιος θα το ετοιμάσει και θα το προσφέρει με όλες τις εγγυήσεις καλής και συμφέρουσας λειτουργίας.

«Κανένας» είναι η απάντηση. Μπορεί να συμβεί αν αποφασίσουμε πως τίποτα δεν προκύπτει χωρίς τη συμμετοχή μας. Ανακαλύπτοντας ίσως ξανά την αξιοπρέπεια ως στοιχείο προσωπικής λειτουργίας αλλά και κρίσης της πολιτικής και των πολιτικών.

Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω πως αυτοί που μπορούν να το κάνουν είναι τα πραγματικά θύματα της σημερινής κατάστασης. Όσοι δεν μπορούν να απαντήσουν πώς θα είναι το αύριο, γιατί δεν το σκέφτονται με τους όρους του χθες. Οι νέοι.

Σαμαράς και Σία και Λευκωσία

Του Κώστα Βαξεβάνη Τρίτη 19 Μαρτίου 2013





Χρειάστηκε μόλις ένα 48ωρο, για να ανατραπεί η επιχειρηματολογία τριών χρόνων. Σύμφωνα με αυτή την επιχειρηματολογία, η Ελλάδα, πιεσμένη από τις συνθήκες και κυρίως από τους δανειστές, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα διαφορετικό από το να δεχθεί δυσβάστακτα μέτρα και σκληρούς όρους. Από τον Παπακωνσταντίνου ως τον Στουρνάρα και από τον Παπανδρέου ως τον Σαμαρά και Σία (σε αυτό το Σία συμπεριλαμβάνεται ο ευέλικτος μπαλαντέρ των χονδροειδών ψεμάτων του συστήματος, Βενιζέλος) η Ελλάδα εμφανίζεται να μην μπορεί να κουνηθεί. Καμιά διαπραγμάτευση, κανένα περιθώριο. Όλοι αυτοί που επέμεναν πως αυτοί οι ίδιοι οι όροι της δικής τους αγοράς επιτρέπουν την διαπραγμάτευση μέσα από την επίκληση της πιθανότητας κατάρρευσης, εμφανίζονταν ως επικίνδυνοι λαϊκιστές.

Και ξαφνικά από το Σαμαρά και Σία, πήγαμε στη Λευκωσία. Η κυβέρνησή της πήγε στο Eurogroup, απειλήθηκε, πιέστηκε και κατά πώς θα έκανε η κάθε υποτακτική κυβέρνηση, μετέφερε τις απαιτήσεις του Eurogroup στη χώρα ως αδιαπραγμάτευτη βάση. Η πολιτική Αναστασιάδη, κυρίως όμως αυτή του Σαμαρά βρέθηκε στον αέρα σε ώρες. Το κούρεμα των καταθέσεων προκάλεσε απρόσμενη αντίδραση. Πρώτα αντέδρασαν οι Κύπριοι και μετά τα πολιτικά κόμματα της Κύπρου. Το αποτέλεσμα ήταν το Eurogroup να διαμηνύσει πως δίνει εναλλακτική λύση στην Κύπρο με φορολόγηση καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ. Να λοιπόν τι προκύπτουν ως συμπεράσματα από αυτές τις ώρες των εξελίξεων:

1. Τα μέτρα και οι όροι δεν είναι αδιαπραγμάτευτοι όπως ισχυρίζονται Βενιζέλος, Σαμαράς και Σία. Η πιθανότητα μια λαϊκή «αποκοτιά» να ακυρώσει τους σχεδιασμούς για την Κύπρο, δημιούργησε υποχωρητικότητα στους εμφανιζόμενους ως ανυποχώρητους από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Άρα τα μέτρα που επιβάλλονται δεν είναι ανελαστικά. Βενιζέλος Σαμαράς και Σία είναι ελαστικοί για τους δικούς τους λόγους. Όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ, αλλά δεν χρησιμοποίησαν την λαϊκή δυσαρέσκεια για τα μέτρα ως διαπραγματευτικό ατού. Αντιθέτως χρησιμοποίησαν καταστολή και επιχειρήματα φόβου απέναντι στον κόσμο για να δηλώσουν προς τους «εταίρους» την δική τους επιτυχή πάλη υπέρ των μέτρων.

2. Με το φτάρνισμα της μιρής οικονομικά Κύπρου, κρυολόγησε ο πλανήτης. Τα χρηματιστήρια έπεσαν,οι τράπεζες τρομοκρατήθηκαν, ο Πούτιν ανατρίχιασε. Αποδείχθηκε πάρα πολύ απλά πως οι παγκοσμιοποιημένες αγορές εκτός από «πλεονεκτήματα» έχουν και το μεγάλο μειονέκτημα της αλληλοσύνδεσής τους. Ακόμη και η μικρή Κύπρος μπορεί να ρίξει το ντόμινο. Και δεν το θέλουν. Γι” αυτό απειλούν, εκβιάζουν αλλά τελικώς διαπραγματεύονται. Διαφορετικά θα είχαν αφήσει την ελάχιστη οικονομία της Κύπρου να καταρρεύσει. Αλλά δεν αφήνουν ούτε αυτή.

3. Αν ισχύουν όλα όσα διέρρευσαν από το Eurogroup ως διάλογοι, τότε πρόκειται για μια συμμορία εκβιαστών την οποία Σαμαράς και Σία εμφανίζουν ως εταίρους ή ευρωπαϊστές. Σύμφωνα με τις διαρροές από την Κύπρο, όταν ο υπουργός Οικονομικών της Κύπρου Μ. Σαρρής σηκώθηκε να φύγει από το Eurogroup θεωρώντας πέρα από κάθε λογική τα επιβαλλόμενα μέτρα, ο Άσμουνσεν πήρε τηλέφωνο τον Ντράγκι και ακολούθησε ο εξής διάλογος:

«Μισό λεπτό να πάρω ένα τηλέφωνο… Έλα Μάριο (Ντράγκι) είμαστε έτοιμοι να σκάσουν δυο κυπριακές τράπεζες; Βεβαίως και είμαστε. ΟΚ κύριε Σαρρή, τώρα μπορείτε να πάρετε όποια απόφαση θέλετε».

Το κλίμα, αν όχι τον διάλογο, επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύπριος Πρόεδρος στο διάγγελμά του λέγοντας πως υπήρξε απειλή για κλείσιμο δύο τραπεζών. Άρα δεν μιλάμε για τις προσπάθειες διάσωσης της Οικονομίας, αλλά για εκβιασμούς που γίνονται προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Όλο αυτό το αντιευρωπαϊκό και εκβιαστικό κλίμα, ο Σαμαράς και Σία το εμφανίζουν ως ευρωπαϊκή λύση και μάχη για την Οικονομία. Αποκρύπτουν πως δεν έχει τίποτα φιλοευρωπαϊκό και εμφανίζουν τη συμμορία των εκβιαστών ως πολιτικούς που αγωνιούν για τη σωτηρία, εξωραΐζοντάς τους μαζί φυσικά με τους εαυτούς τους. Οι πραγματικοί λόγοι που επιβάλουν τα μέτρα είναι άλλοι, όπως και οι πραγματικές προθέσεις αυτών που κυβερνούν την Ελλάδα.

Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την Κύπρο, αποφεύγουν να δώσουν την πραγματική διάσταση στο πρόβλημα: μια συστημική κρίση δεν απειλεί τις χώρες αλλά το σύστημα αν πέσουν οι χώρες. Έτσι το σύστημα απλά πολύ απλά,προσπαθεί να “επιλύσει” την κρίση κερδίζοντας από αυτή. Όποιος αμφιβάλει ας κοιτάξει τα κέρδη που συσσωρεύει η Γερμανία τον καιρό της κρίσης. Ο άλλος τρόπος επίλυσης, είναι μια άλλη Ευρωζώνη, με άλλους όρους Οικονομίας και Πολιτικής. Και βέβαια αλληλεγγύη, όραμα και κοινωνική (όχι τραπεζική) πολιτική.

Αυτή η στροφή για να γίνει χρειάζεται αυτό το αντιδραστικό σύστημα να έχει απέναντί του, ό,τι έγινε στη Λευκωσία.Όχι τους Σαμαρά και Σία.