Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ EUROGROUP ΤΗΣ 27ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

27 Νοεμβρίου 2012 Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου επί του Δημοσίου Χρέους



Καληνύχτα Ελλάδα - καλημέρα αποικία!



Η απόφαση του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης της 27ης Νοεμβρίου 2012 για το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι εξόχως επιζήμια για τα συμφέροντα των πολιτών και τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας.
Πρόκειται για μία απόφαση η οποία αν και μειώνει βραχυπρόθεσμα το δημόσιο χρέος κατά 40 δισ. ευρώ (μέσω της μείωσης του επιτοκίου δανεισμού, της αναστολής καταβολής τόκων, του προγράμματος επαναγοράς κρατικών ομολόγων και της παράτασης της ωρίμανσης των δανείων) βλάπτει σημαντικά τους εργαζόμενους και τους φορολογούμενους και εξυπηρετεί τους πιστωτές, καθώς:

  • Στηρίζεται στα αιματηρά μέτρα λιτότητας του λεγόμενου τρίτου μνημονίου που μεταξύ άλλων περιλάμβαναν μειώσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κ.α.

  • Βρίθει από ασάφειες ενώ τα μέτρα που ανακοινώθηκαν, αν και εφόσον ολοκληρωθούν, μπορεί να μην υλοποιηθούν, για παράδειγμα η επαναγορά ομολόγων, ή τουλάχιστον όχι κατά το ποσό που υπολογίζουν.

  • Αυξάνει το δημόσιο χρέος κατά 43,7 δισ. ευρώ, που είναι το συνολικό ποσό της νέας δόσης, επιβαρύνοντας τους φορολογούμενους και τους εργαζόμενους με νέες υποχρεώσεις πέραν των 148,6 δισ. που έχουμε ήδη δανειστεί από την Τρόικα (εκ των οποίων τα 126,9 είναι από την ευρωζώνη και τα 21,7 από το ΔΝΤ). Δανεισμός που στο σύνολό του είναι απεχθής και μη νομιμοποιημένος.

  • Οξύνει τον απεχθή χαρακτήρα του ελληνικού δημόσιου χρέους καθώς τα 23,8 δισ. ευρώ που θα καταβληθούν τον Δεκέμβρη θα κατευθυνθούν στις τράπεζες, στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησής τους κι όχι στις ανάγκες του προϋπολογισμού. Έτσι, κοινωνικοποιούνται οι ζημιές των τραπεζών ενώ ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη.

  • Επ’ ουδενί δεν λύνει το πρόβλημα της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους, μιας και με δική τους παραδοχή το 2016 θα φτάσει το 175% και μετά το 2020 θα φτάσει το 124%, εκεί που ήταν δηλαδή πριν ξεκινήσει η «διάσωση».

  • Δεν λύνει αλλά μεταθέτει την αναγκαία γενναία μείωση του ελληνικού χρέους για το απώτερο μέλλον, σε συνάρτηση με τις πολιτικές εξελίξεις στην Γερμανία κι ειδικότερα την ολοκλήρωση των εκλογών, τον Οκτώβριο του 2013.

  • Επισημοποιεί το καθεστώς κηδεμονίας της ελληνικής κοινωνίας, μέσω του διορισμού επιτρόπων και της επίσημης έναρξης του ειδικού λογαριασμού, όπου θα κατατίθενται τα χρήματα των δόσεων, τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων και του πλεονάσματος του προϋπολογισμού.

  • Αφήνει ανοιχτό τον δρόμο επιβολής νέων μέτρων λιτότητας, μέσω «διορθωτικών μηχανισμών» που θα εγγυώνται την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Στο βαθμό όμως που η ύφεση θα συνεχιστεί τουλάχιστον για το 2014, η απόφαση του Eurοgroup σημαίνει αυτόματα περικοπές μισθών και δαπανών. 

  • Επιτρέπει (μέσω της «δημιουργικής ασάφειας») το πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων να υλοποιηθεί από τα ασφαλιστικά ταμεία και τις ελληνικές τράπεζες οδηγώντας στην οριστική διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος και τον άρον - άρον αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών.

Για όλους τους παραπάνω λόγους η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου πιστεύει ότι η απόφαση του Συμβουλίου υπουργών Οικονομικών βαθαίνει και δεν επιλύει την δημοσιονομική κρίση και γι’ αυτό πρέπει να ανατραπεί από την ίδια την κοινωνία.
Επίσης υπογραμμίζει την ανάγκη σύγκρουσης με τους πιστωτές δηλαδή το ΔΝΤ και την ΕΕ που βαθμιαία κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους. Η σύγκρουση με τους δανειστές – τοκογλύφους και η μονομερής παύση πληρωμών στο πλαίσιο της μονομερούς καταγγελίας των δανειακών συμβάσεων και των Μνημονίων, με όρους κυρίαρχου κράτους, είναι μονόδρομος για την αναγκαία διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους ή όλου του δημόσιου χρέους, μέσα από την σύσταση ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου, που θα ανοίξει τα βιβλία του δημόσιου χρέους.

  Επιβλαβής για τους φορολογούμενους και τα δημόσια οικονομικά η απόφαση του Eurogroup!
  Παράνομο το χρέος!
 Απείθεια στους πιστωτές!

Περισσότερες πληροφορίες για την ΕΛΕ στο www.elegr.gr

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Ολιγαρχίες ελέω ψήφου

Του Περικλή Κοροβέση



 

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει αρχίσει μια γόνιμη συζήτηση κατά πόσο η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι δημοκρατία και όχι ολιγαρχία. Παράλληλα, τίθεται το ερώτημα κατά πόσο η Άμεση Δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας, είναι δυνατόν να εφαρμοστεί σήμερα και κάτω από ποιες συνθήκες. Και πριν μπούμε στο κυρίως θέμα μας, ας απορρίψουμε ένα μύθο που σχεδόν έχει γίνει μια ιστορική βεβαιότητα. Οι δυτικές δημοκρατίες διεκδικούν τις ρίζες τους στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Το πολίτευμα της Αθήνας πέθανε με την έλευση των Μαδεδόνων και μέχρι στιγμής δεν έχει αναστηθεί. Ακόμα και το όνομα Δημοκρατία είχε ξεχαστεί. Οι Ρωμαίοι το αντικατέστησαν με το Res- Publica που δεν είχε ούτε το περιεχόμενο ούτε τη λειτουργία της αρχαίας Αθήνας.
Η φιλελεύθερη δημοκρατία έχει ληξιαρχική πράξη γέννησης. Είναι μόνο τρεισήμισι αιώνων και γεννήθηκε στην Αγγλία του Κρόμγουελ. Και όταν μόνη της για ενάμισι περίπου αιώνα, μέχρι να έρθουν οι επαναστάσεις στην Αμερική και τη Γαλλία, που επεξεργάστηκαν η κάθε μια αυτό το μοντέλο με το δικό της τρόπο. Πάνω σε αυτά τα μοντέλα στηρίχθηκε το σύγχρονο μοντέλο του κοινοβουλευτισμού, που ήταν άγνωστο στην Αθήνα και αντίθετο με τις πολιτειακές αρχές της.
Η έννοια του κράτους στην άμεση δημοκρατία δεν υπήρχε και κυβερνούσε συλλογικά ο Δήμος, ενώ στον κοινοβουλευτισμό κυβερνάει το κράτος ερήμην των πολιτών. Και μπορεί τα πρώτα κοινοβούλια της ανθρωπότητας να ήταν μεγάλες επαναστάσεις, όσο και αν είχαν από τη γέννα τους το στοιχείο της εξουσίας μιας τάξης επάνω σε μια άλλη τάξη και το στοιχείο ανισότητας είχε διατηρηθεί ανέπαφο από την εποχή της φεουδαρχίας.

Κατά συνείδηση ή κατά τη γραμμή;

Τι γίνεται με το δικό μας κοινοβούλιο; Λειτουργεί όπως το κλασικό ή είναι διακοσμητικό, για να δίνει δουλειά σε επαγγελματίες που όλοι μοιάζουν και όλοι φορούν τα ίδια. Ο κανονισμός της Βουλής λέει πως ο βουλευτής ψηφίζει κατά συνείδηση. Όποιος όμως το κάνει, διαγράφεται αυτομάτως από το κόμμα του. Δηλαδή τα ίδια εκλεγμένα κόμματα καταργούν τη λειτουργία της Βουλής. Με τους νόμους και τα μνημόνια που ψηφίζονται, δεν μετράει η κρίση του βουλευτή, αλλά η εντολή του αρχηγού. Από τη συμπολίτευση, οι πιστοί στον αρχηγό δεν τα διαβάζουν ποτέ. Για να πας μπροστά, μετράει το «μάλιστα, αρχηγέ».
Από την πλευρά της αντιπολίτευσης, όσο και να είναι η κριτική σωστή και τεκμηριωμένη, δεν λαμβάνεται ποτέ υπόψη. Και συχνά μιλούν σε άδεια καθίσματα. Κατά κανόνα τα έδρανα της Βουλής είναι άδεια. Υπάρχουν μόνο το προεδρείο και οι κλητήρες, που είναι και οι μόνοι που παρακολουθούν όλες τις αγορεύσεις. Όσο αφορά τώρα το χειρόγραφο λόγο που απαγορεύεται, κατά κανόνα όλοι χρησιμοποιούν χειρόγραφο. Και αυτό δεν γίνεται για να αποφευχθούν τα λάθη.
Είναι για να μη να φύγεις από τη γραμμή. Υπάρχουν περιπτώσεις βουλευτών που το κόμμα τούς δίνει το λόγο τους την τελευταία στιγμή και τον διαβάζουν πρίμα βίστα. Και έτσι οι βουλευτές, αντί να αγορεύουν και να επιχειρηματολογούν, μετατρέπονται σε ηθοποιούς που διαβάζουν το ρόλο. Περιττό να πούμε πως υπάρχουν βουλευτές που στη διάρκεια της θητείας τους ανοίγουν το στόμα τους μόνο για να παραγγείλουν καφέ στο κυλικείο. Ποτέ μέσα στην αίθουσα της Βουλής.

Πού βρίσκεται το κέντρο των αποφάσεων;

Αυτή η λειτουργία της Βουλής μαρτυράει και κάτι άλλο. Το κοινοβούλιο δεν είναι κέντρο εθνικών αποφάσεων. Απλά επικυρώνει αποφάσεις που έχουν παρθεί στα πραγματικά κέντρα εξουσίας. Στην ΕΕ της Μέρκελ, στο ΔΝΤ και στην Ουάσιγκτον. Η όλη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας είναι η ίδια με οποιαδήποτε πολιτεία των ΗΠΑ. Αν η Ελλάδα είχε δική της εθνική πολιτική, θα μπορούσε να έκανε ανοίγματα και σε άλλες χώρες που μπαίνουν στη διεθνή σκακιέρα δυναμικά με ανερχόμενες οικονομίες: Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία. Αλλά αυτό απαγορεύεται. Θα μπορούσε να είχε μια δική της πολιτική με τον αραβικό κόσμο και όχι αυτή του Ισραήλ. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι παλαιάς κοπής, που κατηγορούν τους Σαμαρά, Βενιζέλο, Κουβέλη ως υποτελείς.
Δεν έχουν καταλάβει πως για να παίξεις κάποιο κεντρικό ρόλο σε χώρες σαν τη δική μας, πρέπει να έχεις πάρει άριστα στην υποτέλεια. Δεν είδαμε όλοι τι αγώνα έκανε ο Κουβέλης για να περάσει αυτές τις εξετάσεις; Και τα κατάφερε μια χαρά. Δεν αποκλείεται να τον δούμε και πρωθυπουργό. Αν τα καταφέρει να δημιουργήσει ένα δεύτερο εναλλακτικό πόλο εξουσίας με τον Βενιζέλο, τότε είναι όλα ανοιχτά. Το σύστημα χρειάζεται ρεζέρβες.

Στη φιλελεύθερη ολιγαρχία

Για τον Καστοριάδη η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι μια φιλελεύθερη ολιγαρχία. Τα ολιγαρχικά καθεστώτα σε όλες τις εποχές ήταν μια μικρή κάστα πλουσίων, που έπαιρνε αποφάσεις μόνο για τα δικά της συμφέροντα. Και αυτό σήμαινε νόμους και διατάγματα που στρεφόντουσαν εναντίον του συνόλου της κοινωνίας. Και αυτό γίνεται και τώρα στην Ελλάδα. Οι μονάρχες και οι αυτοκράτορες ήταν «ελέω θεού», ενώ οι σημερινοί ολιγάρχες είναι «ελέω ψήφου». Η Άρεντ υποστηρίζει πως το ιδανικό άτομο για τον ολοκληρωτισμό δεν είναι ούτε ο πεπεισμένος ναζί, ούτε ο πεπεισμένος κομμουνιστής, αλλά ο άνθρωπος που δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμό μεταξύ γεγονότος και μυθοπλασίας (δηλαδή αγνοεί την πραγματικότητα της εμπειρίας) και μεταξύ αλήθειας και ψεύδους (δηλαδή αγνοεί τους κανόνες της σκέψης).
Έτσι έχουμε τον άνθρωπο που άγεται και φέρεται, είναι αδρανής και πάντα περιμένει να τον σώσει κάποιος άλλος. Αρχηγός ή κόμμα δεν έχει σημασία. Και εδώ έχουμε τη φωτογραφία του ψηφοφόρου που απέχει από τα κοινά, κοιτάζει μόνο το δικό του συμφέρον όπως το καταλαβαίνει αυτός, δηλαδή κατανάλωση και μια φορά στα τέσσερα χρόνια πηγαίνει και ψηφίζει. Με άλλα λόγια η δημοκρατία δια αντιπροσώπου, προϋποθέτει αδρανή πολίτη στην ίδια αντιστοιχία με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Πόσοι είναι οι «αχρείοι»

Στον «Επιτάφιο» του Περικλή, ένας τέτοιος πολίτης χαρακτηρίζεται «αχρείος» δηλαδή άχρηστος. Πόσους τέτοιους ψήφους να πήρε, άραγε, ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος κατασκευάζει τέτοιους άχρηστους πολίτες; Παλιότερα ήταν η Εκκλησία. Σήμερα, είναι κυρίως, η TV και τα ΜΜΕ. Και τα διαπιστώσαμε για μία ακόμα φορά στις προεκλογικές περιόδους. Το ψέμα και η μυθοπλασία στις εκλογές του Ιουνίου ανέβασε το ποσοστό της ΝΔ κατά 11 περίπου μονάδες. Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε τι μπορούν να κάνουν οι 71 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή; Να μιλούν ματαίως στα άδεια έδρανα; Τα πράγματα αποκτούν σημασία από τον τρόπο που τα χρησιμοποιείς. Και η Βουλή μπορεί να γίνει το βήμα του ΣΥΡΙΖΑ και να απευθυνθεί στην κοινωνία και αυτή θα τον ακούσει. Με ποιο τρόπο;
Σχηματίζοντας μια κυβέρνηση μέσα στην αντιπολίτευση. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Σε κάθε νομοσχέδιο να υπάρχει ένα άλλο νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση. Και δεν είναι μόνο τα νομοσχέδια. Είναι όλα όσα κάνει μια κυβέρνηση. Από την ελάχιστη λεπτομέρεια μέχρι τα μείζονα θέματα. Αυτά πρέπει να δεσμευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την «αντικυβέρνησή» του να κάνει. Να αποδείξει έμπρακτα πώς μπορεί να κυβερνήσει.

Τι να κάνουμε

Οι βουλευτές πρέπει να ξεχυθούν στην κοινωνία, να πιάσουν το σφυγμό του κόσμου, να ενισχύσουν τα κινήματα και να φέρουν τα προβλήματά του στη Βουλή. Από τη δική μου εμπειρία ξέρω πως τέτοιες πρωτοβουλίες ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα του κόσμου και με τις κινητοποιήσεις τους μπορεί να λύσουν διάφορα προβλήματα, μικρής ή μεγάλης κλίμακας.
Αυτά όλα αν τα πράγματα πάνε κανονικά. Αλλά θα πάνε, όμως, όταν η καταστροφή αυτής της χώρας προχωράει με τέτοιους ρυθμούς και μπορεί από ένα τυχαίο γεγονός να δημιουργηθεί ένας Δεκέμβρης του 2008 και το κοινωνικό τσουνάμι μπορεί να παρασύρει τα πάντα; Οι κοινωνικές θύελλες δεν είναι τυφώνες που προαναγγέλουν την άφιξή τους Ούτε αναγγέλλουν τηλεγραφικώς τον ερχομό τους. Αυτός που τις περιμένει πρέπει να είναι έτοιμος όχι για να τις καθοδηγήσει, αλλά για να δώσει προοπτική σε βάθος χρόνου και τα κινήματα να αποκτήσουν αποτελεσματικότητα και διάρκεια.
Είδαμε πιο πάνω πως λειτουργεί το Κοινοβούλιο. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση χωρίς να στηρίζεται σε ισχυρότατο λαϊκό κίνημα και όχι ψηφοφορικό, τότε έχει δύο προοπτικές: ή να συμβιβαστεί και να μετατραπεί από Αριστερά του 21ου αιώνα σε ΠΑΣΟΚ του 21ου αιώνα, ή να προχωρήσει στην εφαρμογή του προγράμματός του, όπου θα αντιμετωπίσει ένα βάρβαρο πόλεμο υψηλής έντασης και με πολλούς κινδύνους και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και αν πάρουμε το σενάριο πως η Χρυσή Αυγή θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, τότε τα τάγματα εφόδου θα λειτουργήσουν και μέσα στη Βουλή. Ακόμα, η καταστροφή που έχει επιτελεστεί από τα ανδρείκελα της Μέρκελ είναι τόσο μεγάλη που δεν γίνεται να διορθωθεί άμεσα. Γι’ αυτό χρειάζεται από την επομένη των εκλογών να ανακουφιστούν οι φτωχοί, οι άνεργοι και οι άστεγοι, όπως και οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι.

Πρόσφατα ο Ντράγκι, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δήλωσε πως καμία χώρα δεν έχει το δικαίωμα να μην υπακούσει στις υποδείξεις της τρόικας. Τον Ντράγκι δεν τον έχει εκλέξει κανένας. Ούτε η ΕΚΤ ελέγχεται από κάποιο ευρωπαϊκό όργανο. Και όμως μπορούν και καταργούν την κυριαρχία εκλεγμένων εθνικών κυβερνήσεων.

Περικλής Κοροβέσης
perkor29@gmail.com

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα EΠΟΧΗ

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Πρωτοφανείς απειλές κατά πάντων από τον Ηλία Κασιδιάρη

ΕΘΝΟΣ On Line 26/11

Χυδαίες και προκλητικές εκφράσεις εκστόμισε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Κασιδιάρης, κατά τη διάρκεια έντασης που σημειώθηκε στην περιοχή Χερσονήσου της Κρήτης, όπου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση της Χρυσής Αυγής, κατά τη διάρκεια της οποίας, σύμφωνα με πληροφορίες, υψώθηκε η χουντική σημαία με τον Φοίνικα.

Πρωτοφανείς απειλές κατά πάντων από τον Ηλία Κασιδιάρη

Σύμφωνα με τα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, όλα ξεκίνησαν όταν έξω από την αίθουσα όπου γινόταν η εκδήλωση των μελών της Χρυσής Αυγής στη Χερσόνησο, συγκεντρώθηκαν μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων.
Το γεγονός αυτό ενόχλησε τους οπαδούς του κόμματος που βρέθηκαν μπροστά στα μπλόκα των αστυνομικών, οι οποίοι «περνούσαν από κόσκινο» όσους ζητούσαν να περάσουν μέσα στο χώρο της εκδήλωσης.
Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής μαζί με οπαδούς του κόμματος επιχείρησαν να περάσουν το μπλόκο της αστυνομίας και να «ζητήσουν εξηγήσεις» από τους διαδηλωτές, κάτι που όμως δεν τους επετράπη, προκαλώντας την έντονη αντίδραση του Ηλία Κασιδιάρη, ο οποίος ακούστηκε να λέει προς τους αστυνομικούς: «Θα τους γα… όλους. Έχεις το λόγο μου θα έχεις νεκρούς μέχρι το βράδυ!»
Στη συνέχεια, απείλησε τους αστυνομικούς με μήνυση «για παράβαση καθήκοντος», λέγοντας χαρακτηριστικά: «Εσείς κάθεστε και τον π… και εγώ πώς να κάνω εκδήλωση. Δεν μπορούν 100 άτομα να παρακωλύουν μια νόμιμη συγκέντρωση ενός εκλεγμένου κόμματος», ισχυριζόμενος ότι η αστυνομία θα έπρεπε να προχωρήσει σε συλλήψεις των διαδηλωτών, διότι - όπως υποστήριξε - οι συγκεντρωμένοι δεν προχωρούσαν σε ειρηνική διαδήλωση, αλλά φορώντας κουκούλες προκάλεσαν και φθορές σε αυτοκίνητα οπαδών της Χρυσής Αυγής.

Πρωτοφανείς απειλές κατά πάντων από τον Ηλία Κασιδιάρη

Ωστόσο, αυτό που προκάλεσε ακόμη χειρότερη εντύπωση ήταν ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, την ώρα που μιλούσε ο βουλευτής του κόμματος Παππάς, αναφέρθηκε στα λάβαρα που υπήρχαν στην αίθουσα, λέγοντας ότι «δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να δείξουμε τα λάβαρα που έχουμε εδώ. Είναι η σημαία με τον αναδυόμενο Φοίνικα» και σηκώνοντας τη σημαία της 21ης Απριλίου εν μέσω χειροκροτημάτων από τους περίπου 400 οπαδούς που ήταν παρόντες.

«Αν μπορούσαν, θα μας εξόντωναν χωρίς τύψεις»

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου Η εφημερίδα των Συντακτών 18/11/2012


 
Η ιστορία του είναι γνωστή: συνελήφθη από την Ασφάλεια ως μέλος του Πατριωτικού Μετώπου. Στα χέρια των βασανιστών του πέρασε φάλαγγα, ηλεκτροσόκ, εικονική εκτέλεση. Φυγαδεύτηκε από την Ελλάδα και κατέθεσε ως μάρτυρας ενώπιον της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η έκθεση της επιτροπής ήταν καταπέλτης για τη χούντα.



Οι συνταγματάρχες …καταδίκασαν την Ευρώπη: «Το Συμβούλιο ενοχλεί την Ελλάδα όσο ένα κουνούπι στο κέρατο ενός βοδιού» είχε δηλώσει ο Παττακός. Η μαρτυρία του έγινε βιβλίο («Ανθρωποφύλακες»). Είναι ο Περικλής Κοροβέσης. Η δική τους ιστορία, παραδόξως, είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο και εν πολλοίς άγνωστη στην ίδια τους τη χώρα.

Συμμετείχαν στην αντιφασιστική μοτο-πορεία στις 30 Σεπτεμβρίου. Συνελήφθησαν κι οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ μαζί με 13 συντρόφους τους. Εκεί τους χτύπησαν, τους έκαναν ηλεκτροσόκ. Τα βασανιστήρια που υπέστησαν δημοσιοποιήθηκαν στην Ελλάδα μέσω του …ξένου Τύπου. Είναι ο Χάρης κι ο Πάνος.

-Γνωρίζετε τον Κοροβέση;

ΠΑΝΟΣ: Ασφαλώς – όχι μόνο από τους «Ανθρωποφύλακες», αλλά από την ενεργό δράση του στα κινήματα μέχρι και σήμερα. Λίγοι άνθρωποι βγαίνουν μπροστά.

-Περικλή, πώς είδες τα γεγονότα στη ΓΑΔΑ;

Το βίωσα σαν προσωπική αποτυχία. Εμείς οι παλιότεροι θα έπρεπε να είχαμε σταματήσει τα βασανιστήρια. Ξέραμε ότι παρ” όλη τη μεταπολίτευση η χούντα συνεχιζόταν μέσα στη ΓΑΔΑ. Μια Αστυνομία που βασανίζει είναι φασιστική. Αποτύχαμε σαν Αριστερά να σταματήσουμε τα βασανιστήρια και τον φασισμό…

-Φανταζόσασταν ποτέ ότι θα ζήσετε κάτι τέτοιο;

ΠΑΝΟΣ: Οταν έχεις πολιτική δράση, ξέρεις ότι μπορεί να συλληφθείς. Και γνωρίζουμε πώς συμπεριφέρεται η Αστυνομία. Ωστόσο εδώ υπάρχει μια ποιοτική αναβάθμιση της καταστολής. Τα σώματα Δέλτα έχουν δημιουργηθεί με σκοπό να καταπνίξουν τον εσωτερικό εχθρό κι αυτό φαίνεται στη δική μας περίπτωση.

Οι Δέλτα σε έχουν συλλάβει, σε έχουν κάτω κι από πάνω σου ουρλιάζουν «έτσι σας γαμάμε εμείς». Σαν μια συμμορία που έχει προηγούμενα μαζί σου. Εχουν πολιτική συγκρότηση και πρόθεση να σε χτυπήσουν. Δεν είναι αμόρφωτοι ή παιδιά που κακοποιήθηκαν όταν ήταν μικρά και ξεσπάνε πάνω σου.

Το έργο τους είναι απολύτως συνειδητό και για αυτό είναι πολύ επικίνδυνοι για όλο το κοινωνικό σώμα – όχι μόνο για αγωνιστές από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους. Τα ΜΑΤ χτυπάνε άγρια παππούδες, γιαγιάδες, παιδιά. Αυτές οι ομάδες, όπως έχουν συγκροτηθεί, πιάνουν το νήμα από το μετεμφυλιακό κράτος και τη χούντα. Αν μπορούσαν, θα μας εξόντωναν χωρίς τύψεις.

-Περικλή, η σιωπή της δικής σου γενιάς ήταν εντυπωσιακή.

Η γενιά μου προέρχεται από την κομμουνιστική, ανανεωτική και τρέχα γύρευε Αριστερά. Στην ουσία τους είναι εξουσιαστές, το κράτος ήταν αναφορά τους. Οσο κι αν έχουν ανανεωθεί, κρατάνε ακόμα νεκρές έννοιες όπως κομμουνισμός, σοσιαλισμός.

Εχουν ένα σνομπισμό σε σχέση με τα νέα κινήματα, όπως οι αναρχικοί. Εχουν χάσει την ευαισθησία τους. Και παλιότερα αν βασανιζόταν ένας τροτσκιστής, το ΚΚΕ τον αγνοούσε. Για να γίνω κυνικός, θεωρούν δικό τους κοπιράιτ τα βασανιστήρια της χούντας κι όχι των παιδιών.

-Τα ΜΜΕ διακινούν τη θεωρία των δύο άκρων, ότι δηλαδή στον δρόμο συγκρούονται άγριες συμμορίες ακροαριστερών και φασιστών, επομένως η δική σας ιστορία δεν θα πρέπει να μας αφορά.

ΧΑΡΗΣ: Είναι μια παλιά θεωρία που διακινεί η αστική τάξη όταν ζορίζεται. Παλιότερα το άλλο άκρο ήταν οι βενιζελικοί, οι κομμουνιστές, σήμερα οι αναρχικοί. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι στην Ελλάδα, από την εποχή των ταγμάτων ασφαλείας μέχρι και τη σημερινή Χ.Α., επιστρατεύονται μηχανισμοί για να χτυπήσουν το κίνημα.

Οι αναρχικοί στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν απέναντι στους φασίστες με τεράστιο τίμημα: μας έχουν χτυπήσει, μας έχουν μαχαιρώσει… Κι είμαστε απέναντί τους γιατί εκφράζουν ό,τι πιο μισάνθρωπο, ό,τι πιο σκοταδιστικό, ό,τι πιο μισαλλόδοξο.

Τι σχέση έχουμε εμείς με τον ναζισμό και τον φασισμό που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα; Εμείς πιστεύουμε στην αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και την ελευθερία. Η θεωρία των δύο άκρων εξυπηρετεί τον Σαμαρά, που μας έλεγε να τον ψηφίσουμε γιατί ο Τσίπρας θα μας πάρει τα σπίτια. Το ’45 τούς έλεγαν πως οι κομμουνιστές θα τους πάρουν τα γίδια. Στις επόμενες εκλογές θα θυμηθούν και τα κονσερβοκούτια.

ΠΕΡΙΚΛΗΣ: Δεν υπάρχουν δύο άκρα, το σύστημα χτυπάει μόνο όποιους στέκονται απέναντι στους ναζί. Εμένα με τρόμαξε πάρα πολύ ο Σαμαράς στην ομιλία του για τον προϋπολογισμό, είδα πολλά φασίζοντα στοιχεία. Η Χ.Α. είναι η μαχητική νεολαία του Σαμαρά. Αν δεν απολάμβανε ατιμωρησία, δεν θα ήταν αυτή που είναι. Ο Δένδιας έχει τεράστια ευθύνη.

ΧΑΡΗΣ: Ο Δένδιας ήταν από τους νεότερους εισαγγελείς που είχε διορίσει η χούντα κι αυτή τη στιγμή ηγείται ενός νευραλγικού υπουργείου. Οφείλει λοιπόν η Αριστερά να μιλήσει τώρα.

-Πώς είναι όταν αυτή η πάλη μεταφέρεται στο ίδιο σου το σώμα;

ΠΑΝΟΣ: Η βία είναι πολύ έντονη στη ζωή όλων μας, το να μην ελπίζεις σε τίποτα, το να μην έχεις μέλλον είναι η μεγαλύτερη βία. Αυτό που έζησα ούτε με εξόργισε περισσότερο ούτε με φόβισε. Με βοήθησε να συνειδητοποιηθώ περισσότερο.

ΠΕΡΙΚΛΗΣ: Κι εγώ είχα διαβάσει για τη Μακρόνησο. Με είχαν πιάσει κάμποσες φορές κι επομένως όταν βρέθηκα στην Ασφάλεια, βρέθηκα σε οικείο έδαφος. Ομως δεν περίμενα ότι θα αρχίσουν από την πρώτη στιγμή τόσο άγρια.

Τόσο άγρια όσο χτύπησαν και τα παιδιά – σεμινάρια περνάνε; Πώς κράτησα; Αισθανόμουν ότι είχα να κάνω με σκουλήκια κι εγώ είμαι ανθρώπινο ον. Επομένως δεν μπορούσα να μιλήσω στα σκουλήκια. Ηταν ό,τι χειρότερο έχω γνωρίσει σε ανθρώπους οι βασανιστές.

ΠΑΝΟΣ: Αυτό ακριβώς νιώθαμε κι εμείς. Είναι άνθρωποι αυτοί που μας βασανίζουν;

-Το σύνθημα στους τοίχους λέει «Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα». Κι οι διαδηλωτές φωνάζουν «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Συμφωνείτε;

ΠΕΡΙΚΛΗΣ: Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Ζούμε τις μέρες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, των νέων εργαλείων της οικονομικής κυριαρχίας. Περισσότερα πλούτη για το 1% και μεγαλύτερη φτώχεια για το 99%.

Και ξέρουν πολύ καλά πως η τηλεόραση –η νέα εκκλησία- δεν φτάνει, χρειάζονται περισσότερη καταστολή. Γι” αυτό και βάζουν στο παιχνίδι και τον στρατό. Θα ζήσουμε ακραία πράγματα. Αν ο άλλος βλέπει τον πατέρα του να αυτοκτονεί, τι θα κάνει; Θα το ρίξει στις προσευχές;

ΧΑΡΗΣ: Δεν έχει νόημα να συνθηματολογούμε. Οι άνθρωποι γράφουν την Ιστορία κι όχι τα συνθήματα. Μέσα από όλα τα φρικτά που ζήσαμε, θέλω να μεταφέρω μια εικόνα αισιοδοξίας: μας έβαλαν εκδικητικά στην πτέρυγα των μεταναστών, όπου βρεθήκαμε στοιβαγμένοι 90 άνθρωποι σε ένα χώρο για 30.

Οι άνθρωποι αυτοί έκοβαν τις κουβέρτες τους στη μέση για να μας σκεπάσουν, είχαν ένα πορτοκάλι και μας έδιναν το μισό. Βρήκαμε αλληλεγγύη κι ανθρωπιά από αυτούς που δεν έχουν τίποτα. Εμάς τους 15 όλο αυτό μας χαλύβδωσε.

-ΠΕΡΙΚΛΗΣ, ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ, 1967

-ΠΑΝΟΣ, ΓΑΔΑ, 2012: «Εχουν πιάσει έναν από εμάς, τον έχουν πετάξει κάτω, του τραβάνε το κράνος κι αρχίζουν να τον χτυπούν στο κεφάλι. Οταν με μετέφεραν, ο Δελτάς με είχε πιάσει από τον λαιμό και φώναζε »τώρα είσαι δικός μου». Με έβγαζαν φωτογραφίες. Μας πάταγαν στα γόνατα για να σκύψουμε και μας φώναζαν »άνοιξε τα πόδια όπως η μάνα σου»».

-ΧΑΡΗΣ, ΓΑΔΑ, 2012: «Η ιστορία ξεκινάει από τη σύλληψή μας. Ενα ανελέητο κυνηγητό σε όλο το κέντρο της Αθήνας, με άγριο ξύλο, με χτυπήματα στους αγκώνες και τα γόνατα για να σου σπάσουν τα άκρα, με ηλεκτρικές εκκενώσεις σε όλο σου το σώμα.

Μας χτυπάνε, ενώ φοράμε χειροπέδες… Μας πηγαίνουν στην Αλεξάνδρας κι ούρλιαζαν: «θα σας γαμήσουμε μαλακισμένα, σκοτώσατε μετανάστη, κάνατε τη δικιά μας δουλειά». Μας οδηγούν στη ΓΑΔΑ στον 6ο όροφο, στο τμήμα Προστασίας του Πολιτεύματος.

Μας βάζουν σε ένα διάδρομο αντικριστά, δεκατρείς άντρες και δυο κοπέλες. Ερχονται οι ομάδες Δέλτα να δώσουν κατάθεση. Μας βρίζουν, μας λένε »αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα σας είχαμε καθαρίσει απόψε, θα πάθετε ό,τι πάθανε οι παππούδες σας στον Γράμμο και το Βίτσι». Πολλοί από εμάς είναι χτυπημένοι, τρέχουν τα αίματα.

Zητάμε τουαλέτα και μας πηγαίνουν μετά από ώρες, μας βάζουν τρικλοποδιές…. Μας φτύνουν, πλησιάζουν στα πρόσωπά μας αναπτήρες κι απειλούν να μας κάψουν. Λένε στα κορίτσια »συντρόφισσα, είσαι εδώ τώρα κι ο σύντροφός σου γαμάει αλλού». Κοπανάνε τις πόρτες. Ολο αυτό κράτησε μέχρι το ξημέρωμα».

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Αγωγή Βαρδή Βαρδινογιάννη για άρθρο του JUNGLE-Report

Διαβάστε το άρθρο εδώ.
___________________________________________________________________________________
Δείτε και εδώ

___________________________________________________________________________________

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Του Νίκου Μπογιόπουλου Ριζοσπάστης 15/11/2012


Το «αμειφθήσεται», λοιπόν, στα χρυσαυγίτικα έγινε... «αμοιφθήσεται». Αλλά είπαμε: Τέτοιοι «εγέρθουτου» που είναι, τέτοια ορθογραφία θα ήξεραν...
Οταν ρωτούσαν τον Γκέμπελς για την εξολόθρευση των Εβραίων, απαντούσε:«Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα»!
Επομένως τίποτα το πρωτότυπο από τα ναζιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής, που ως απόγονοι των ταγματασφαλιτών, ως επίγονοι του φασίστα Μεταξά και ως υπερασπιστές της χούντας των συνταγματαρχών, ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και πως οι νεκροί του Πολυτεχνείου είναι «μύθος».
*
Προφανώς «η Γη γυρίζει»...
Αλλά αυτό το «προφανές» κάποιες φορές δεν αρκεί. Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που πρέπει να επαναβεβαιώνεται ακόμα και το αυτονόητο. Οτι δηλαδή «η Γη γυρίζει». Μια τέτοια στιγμή είναι όταν ο φασισμός επιδιώκει να φυλακίσει τη «Γη», την Ιστορία και το μυαλό των ανθρώπων στο βάλτο του.
*
Δεν θα αναφερθούμε στους 88 εκ των δολοφονημένων από τη χούντα που μνημονεύονται στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ούτε σε προσωπικές μαρτυρίες (πλην αυτής που αφορά στον δολοφόνο Ντερτιλή). Ούτε στους (πιστοποιημένα) 1.103 τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου.
*
Θα σταθούμε μόνο στο κομμάτι της ιστορικής έρευνας του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973» που αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και αμέσως μετά την καταστολή της.
Σύμφωνα με τα τεκμήρια, από τη χούντα κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου δολοφονήθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Να μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
*
Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.
Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.
Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.
Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.
Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.
Αλέξανδρος - Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.
Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.
Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.
*
Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Περιλαμβάνει κι άλλους. Πολλούς. Αρκετοί από αυτούς δολοφονημένοι και στην ευρύτερη, πέραν του Πολυτεχνείου, περιοχή της Αθήνας, από τις δυνάμεις καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.
Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες του Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων, του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς, των θυμάτων της αστυνομίας Σπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας), Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973, του Δημήτριου Παπαϊωάννου, του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου, του Αλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ' Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας...
***
Τα θρασίμια του ναζισμού λένε:
«Αυτοί δεν είναι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αυτοί ήταν "έξω" από το Πολυτεχνείο»!
Είναι μάλιστα ικανοί να ισχυριστούν ότι οι «έξω» από το Πολυτεχνείο δεν δολοφονήθηκαν από τη χούντα στο πλαίσιο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά ότι «σκόνταψαν και χτύπησαν μόνοι τους»...
*
Να, όμως ένα παράδειγμα, για το τι έγινε με τους «έξω» από το Πολυτεχνείο:
To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.
«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει:
«Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...
*
Αυτός είναι ο «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής που την εκπροσωπούν σήμερα.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Αστυνομική Βία στην Ελλάδα - όχι μόνο μεμωνομένα περιστατικά (Διεθνής Αμνηστία)

Police Violence in Greece - not just isolated incidents (Amnesty International)

Νόαμ Τσόμσκι προς ΕΕ: «Καταστρέφετε την Ελλάδα!»

Πρώτο Θέμα της Ματίνας Νταλλαρή 24 Οκτωβρίου 2012

 

Λάβρος κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ειδικότερα, και της Τρόικας, γενικότερα, για τις ακολουθούμενες πολιτικές στην Ελλάδα είναι ο κορυφαίος αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι.

Ο 83χρονος καθηγητής σε συνέντευξη του στην ομογενειακή εκπομπή “dialogos radio” εξήγησε τι πιστεύει ότι πήγε στραβά στην ελληνική περίπτωση, ποιες είναι οι λάθος πολιτικές, αλλά και τι πρέπει να γίνει κατά τη γνώμη του για να βγει η χώρα μας από την κρίση.

Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε: «Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταστρέφουν την Ελλάδα!».  Εξήγησε ωστόσο ότι δεν ενστερνίζεται θεωρίες συνωμοσίας, ούτε πιστεύει ότι η ΕΕ έχει κάποιο σκοτεινό σχέδιο και προσπαθεί επίτηδες να διαλύσει την Ελλάδα και την οικονομία της, αλλά ότι απλώς ακολουθεί λάθος πολιτική με τις χρεωμένες χώρες.

«Τα μέτρα λιτότητας είναι βέβαιο ότι δε μπορούν να αναθερμάνουν μία οικονομία, ούτε να αποπληρώσουν ένα χρέος. Αντίθετα το χρέος φουσκώνει. Και δεν είναι πως αυτές οι πολιτικές δεν δουλεύουν επί του παρόντος και θα αποδώσουν αργότερα. Αυτές οι πολιτικές δεν θα αποδώσουν καρπούς ποτέ» δηλώνει κατηγορηματικά.

Σύμφωνα με τον Νόαμ Τσόμσκι, τα μέτρα που υιοθετήθηκαν στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν έχουν βοηθήσει, αλλά αντίθετα έχουν καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό στη χώρα, τον κοινωνικό ιστό που μέχρι πρότινος αποτελούσε κάτι «ιερό» για την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Σε μία δραματική αποστροφή του για τη χώρα μας τόνισε ότι «ο ελληνικός λαός έχει πιεστεί περισσότερο από όσο αντέχει και ότι το επίπεδο ζωής του Έλληνα έχει επιστρέψει στη δεκαετία του ‘60».
Όπως είπε, οι πολιτικές αυτού του είδους ξεκίνησαν από τον πρώην αμερικανό πρόεδρο Ρίγκαν και τη Μάργκαρετ Θάτσερ και έχουν εξελιχθεί σε ένα «νεοφιλελεύθερο χτύπημα προς την κοινωνία».

Υπογράμμισε δε ότι η ειρωνεία αυτής της κατάστασης είναι ότι σήμερα η ΕΕ πέφτει θύμα της ίδιας της της μεγαλοψυχίας. Ενώ δηλαδή προσπάθησε να ανεβάσει το επίπεδο ζωής φτωχότερων κρατών προκειμένου να δημιουργηθεί αυτή η ένωση, αυτό στη συνέχεια φάνηκε ότι είναι ένα σαθρό οικοδόμημα.

Ο Νόαμ Τσόμσκι θέλησε να συγκρίνει και τις κεντρικές τράπεζες ΗΠΑ και Ευρώπης, θέλοντας να υπογραμμίσει μία σημαντική κατά τη γνώμη του διαφορά. Όπως είπε η αμερικανική Fed έχει ως βασικό στόχο να κρατάει χαμηλά την ανεργία, ενώ στην ΕΚΤ κάτι τέτοιο δεν αποτελεί προτεραιότητα.

Προσπαθώντας πάντως να εξηγήσει γιατί επιβάλλονται τόσο σκληροί όροι στην Ελλάδα παρά το γεγονός ότι φαίνεται να μη λειτουργούν λέει: «Μπορεί να κρύβεται και ένας ταξικός πόλεμος από πίσω. Μπορεί να θέλουν να διαλύσουν το κοινωνικό συμβόλαιο, το ευρωπαϊκό κράτος δικαίου».

Ο Τσόμσκι όμως επιτέθηκε και κατά των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων. Όπως είπε «ποτέ δεν βοήθησαν την κατάσταση. Υπάρχουν πολλά εσωτερικά προβλήματα στην Ελλάδα. Δε μπορείς να τα χρεώσεις όλα στην Τρόικα, αν και νομίζω ότι οι πολιτικές της είναι πράγματι κακές.

Η ελληνική είναι μία δυσλειτουργική κοινωνία, από πολλές απόψεις. Για παράδειγμα οι πλούσιοι δεν πληρώνουν φόρους και, ναι ξέρω ότι αυτό γίνεται παντού, αλλά στην Ελλάδα η κατάσταση παραπάει. Επίσης υπάρχει μία άχρηστη και ζημιογόνα γραφειοκρατία που και αυτή οδήγησε στην κρίση.

Ωστόσο έσπευσε να υπερασπιστεί ξανά τους Έλληνες λέγοντας ότι δεν πρέπει να τους «κολλάμε» στερεότυπα. «Οι βορειοευρωπαίοι κατηγορούν τους Ελληνες ότι δε δουλεύουν αρκετά. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι Ελληνες  δουλεύουν πολύ περισσότερο από κάθε βορειοευρωπαίο» είπε χαρακτηριστικά.

Όσο για το τι μέλλει γενέσθαι; Ο Τσόμσκι πιστεύει ότι για να βγει η Ελλάδα από την κρίση πρέπει να δοθούν ευρωπαϊκοί πόροι που θα «πυροδοτήσουν» αναπτυξιακές δομές. Να υπάρξει ανάπτυξη, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.

Στη συνέντευξη του μάλιστα κλείνει: «Είναι πολλοί οι άνθρωποι που απλώς θέλουν να δουλέψουν. Αυτή τη στιγμή χάνονται ανθρώπινες ζωές και χάνονται για πάντα. Οι νέοι άνθρωποι ειδικά, αν οδηγηθούν εκτός εργασίας, δεν μπορούν μετά να ανακάμψουν, δεν μπορούν να συνεχίσουν με τη ζωή τους!».

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

«Επιστήμη, άνοιξε!»

Του Τάσου Καφαντάρη Το Βήμα 21/10/201
 
Δέσμια μέχρι σήμερα σε μια καλοστημένη «μηχανή» αναπαραγωγής της επιστημονικής γνώσης, η επιστημονική κοινότητα κάνει την επανάστασή της και διεκδικεί την ελευθερία της μέσα στο Διαδίκτυο
«Επιστήμη, άνοιξε!»
Από φίλτρα αξιολόγησης και διάδοσης της γνώσης, τα επιστημονικά περιοδικά έγιναν φορείς απομύζησης πανεπιστημίων και ερευνητών




Υπάρχει επιστήμη χωρίς... συνδρομές σε επιστημονικά περιοδικά; Ως σήμερα όχι... Ενα πανίσχυρο σύστημα δημοσιεύσεων που αγκαλιάζει όλα τα επιστημονικά ιδρύματα, αλλά βασίζεται σε ελάχιστες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, ελέγχει απόλυτα την παγκόσμια επιστημονική παραγωγή. Αυτά ίσχυαν ως... χθες. Γιατί αυτή τη στιγμή η επιστημονική κοινότητα κάνει την επανάστασή της. Πρώτα-πρώτα γιατί η πρόσβαση στη γνώση καθίσταται οικονομικά δυσβάσταχτη. Για να διαβάσετε μια επιστημονική ανακοίνωση δημοσιευμένη σε κάποιο από τα φημισμένα επιστημονικά περιοδικά, θα πρέπει να καταβάλετε το αντίτιμο των 30-40 ευρώ.

Αλλά πρόβλημα δεν έχουν μόνο οι ιδιώτες. Ακόμη και το περίφημο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ δυσανασχέτησε με το ύψος των συνδρομών που θα έπρεπε να καταβάλλει και δήλωσε τον περασμένο Απρίλιο ότι αδυνατεί να ανταποκριθεί. Ποιο ήταν το ύψος των ετήσιων συνδρομών του; Ούτε λίγο ούτε πολύ 3,7 εκατ. δολάρια! Η κερδοσκοπική απομύζηση λοιπόν της επιστημονικής παραγωγής αλλά και η ιδεολογική αντίθεση με την ελεγχόμενη από ολίγους γνώση οδήγησαν σε ένα κύμα και ένα κίνημα αμφισβήτησης που σήμερα μετράει τουλάχιστον 12.700 υπογραφές επιστημόνων οι οποίοι δηλώνουν ότι αρνούνται να δημοσιεύσουν στα μεγάλα επιστημικά περιοδικά ή να συμμετάσχουν ως κριτές στις δημοσιευόμενες σε αυτά μελέτες των συναδέλφων τους.

Το παράθυρο ελευθερίας που άνοιξε είναι – ποιο άλλο; – το Διαδίκτυο. Από εκεί ξεκινά το ξήλωμα των «τραπεζιτών της γνώσης». Και είναι μόνον η αρχή: H εβδομάδα από 22 ως 28 Οκτωβρίου κηρύχθηκε «εβδομάδα ανοιχτής πρόσβασης» (Open Access Week) παγκοσμίως, με αίτημα την «ελεύθερη, άμεση και διαδικτυακή πρόσβαση σε αποτελέσματα ακαδημαϊκής έρευνας και το δικαίωμα στη χρήση και επαναχρησιμοποίηση αυτών των αποτελεσμάτων».       


Οταν έχεις «χάσει τον μπούσουλα» και ψάχνεις να βρεις τον ρόλο και το στίγμα σου στον πλανήτη, οι σοφοί του παρόντος και του παρελθόντος σκύβουν και σου ψιθυρίζουν: «Στην παιδεία, στην παιδεία επένδυσε!» Ακόμη και αν δεν μπορείς ως κράτος, ακόμη και αν σε κατέστησαν ζητιάνο της Ευρώπης, ο έρημος ο γονιός θα ψάξει στην τσέπη και θα δώσει το τελευταίο του ευρώ για την παιδεία του παιδιού του, για να το κάνει επιστήμονα!
Εκείνο που μας διαφεύγει συνήθως είναι πως η αγωνία για το μέλλον του παιδιού περιμένει και στην «άλλη μεριά του μπουκαλιού». Οσοι γίνονται επιστήμονες και καταφέρνουν να βρουν δουλειά στο επιστημονικό τους πεδίο, συνειδητοποιούν πολύ γρήγορα ότι τα εφηβικά τους όνειρα τούς οδήγησαν σε έναν λαβύρινθο που όλο και απομακρύνει την καταξίωσή τους και την αναγνώριση των όποιων επιτευγμάτων τους.
Δεν αναφερόμαστε στις όποιες παθογένειες των εν Ελλάδι ΑΕΙ, αλλά σε κάτι πολύ πιο γενικευμένο και παγκόσμιο. Κάτι που, παρά τον καθημερινό καταιγισμό ειδήσεων για εφευρέσεις και επιστημονικές ανακαλύψεις, έχει ήδη δημιουργήσει ένα κλίμα ασφυξίας στους επιστήμονες όλου του πλανήτη. Απλά ειπωμένο είναι το «Ποιος ελέγχει την εξέλιξη της επιστήμης;». Ποιος καθορίζει το ποιος θα κρίνει ποιον και πότε, το τι θα γίνει ευρύτερα γνωστό και τι θα «θαφτεί», το ποιος θα αξιοποιήσει τα ευρήματα και πώς... τελικά, το πότε ο επιστήμονας έχει ή όχι φωνή!
Ισως τώρα θεωρήσετε ότι είμαστε στα πρόθυρα της αποκάλυψης του τάδε ή του δείνα σεναρίου συνωμοσίας που έχετε ξανακούσει... Οχι, θα περιοριστούμε να αναφερθούμε σε κάτι που δεν χρειάστηκε συνωμοσία για να πετύχει. Ηταν μια οφθαλμοφανέστατη πορεία απεμπόλησης δικαιωμάτων, μια προδιαγεγραμμένη μαζική «πνευματική αυτοκτονία», αλλά... συνέβη. Το γιατί αφέθηκαν σε αυτήν οι φωστήρες των σχολείων του πλανήτη, οι πανεπιστημιακοί, είναι ανεξήγητο μόνο για όποιον παραμένει εξίσου με αυτούς ονειροπόλος.

«Δεν δημοσιεύεις; Δεν υπάρχεις!»
Το τι ακριβώς συνέβη το πρωτοπεριέγραψε ένας πραγματικά σοφός, ο καθηγητής της Τέχνης του Προγραμματισμού στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνιας, Donald Knuth: Στις 25 Οκτωβρίου 2003, με μια ανοιχτή επιστολή του προς το Journal of Algorithms - που μπορείτε να διαβάσετε στο www-cs-faculty.stanford.edu/~knuth/joalet.pdf - εξήγησε το πώς δέθηκαν οι κρίκοι της αλυσίδας που τώρα σφίγγει τον λαιμό των ερευνητών και των πανεπιστημίων τους. Για εμάς τους «απ' έξω» η εν συντομία κατανόηση του φαινομένου μάλλον μπορεί να επιτευχθεί με την ακόλουθη παραβολή:
Κάποιος βλέπει ότι ένα σωρό έξυπνοι νέοι ανά τον πλανήτη μπορούν να φτιάξουν φοβερά και τρομερά βιντεοπαιχνίδια. Τους πλησιάζει έναν-έναν και τους λέει ότι αναλαμβάνει αυτός όσα χρειάζονται για να γίνει το παιχνίδι τους επιτυχία, αρκεί να του το... παραχωρήσουν δωρεάν. Κατά τα λοιπά, αυτός θα φροντίσει να το αξιολογήσουν οι συνάδελφοί τους... επίσης δωρεάν, να το βάλει σε όμορφο κουτί και να το μοσχοπουλήσει. Αλλά, από την πώληση, οι δημιουργοί του παιχνιδιού δεν έχουν λαμβάνειν. Αντίθετα, μπορεί και να πληρώσουν προκειμένου να μη χάσουν τη θέση τους στη λίστα αναμονής!
Στο σημείο αυτό σίγουρα θα έχετε βάλει τα γέλια και θα ρωτάτε πώς μπορεί να είναι κανείς τόσο κορόιδο ώστε να δεχτεί τέτοια συμφωνία! Ε, λοιπόν, είναι δυνατόν, αν η όλη παγίδα στηθεί σιγά-σιγά και κλιμακωτά, έως ότου όλοι οι «κατασκευαστές παιχνιδιών» βρεθούν να μην έχουν ελπίδα να γίνουν γνωστοί οι ίδιοι και τα επιτεύγματά τους αν δεν υποκύψουν στους όρους που τους θέτει το σχετικό ολιγοπώλιο. Για ποιο ολιγοπώλιο μιλάμε συγκεκριμένα; Για αυτό των επιστημονικών εκδοτών, που ο επιστημονικός αναλυτής της βρετανικής εφημερίδας Guardian, George Monbiot, χαρακτήρισε στις 29 Αυγούστου 2011 ως τους «πιο ανελέητους καπιταλιστές της Δύσης».



Βρόχος στον λαιμό της γνώσης
Τώρα πια ο «βρόχος της υποδούλωσης» έχει ολοκληρωθεί: κανένας επιστήμονας δεν έχει ελπίδα να καταξιωθεί αν δεν δημοσιευτεί η ερευνητική του εργασία σε κάποιο επώνυμο επιστημονικό περιοδικό ώστε να θεωρηθεί άξια ανάγνωσης από τους συναδέλφους τους, να προωθηθεί σε νεότερους ερευνητές για να «χτίσουν επάνω της» - άρα και να την αναφέρουν μελλοντικά σε δική τους εργασία - ώστε να αποκτήσει το πολυπόθητο κύρος των «τόσων ετεροαναφορών» (citations). Αντίστοιχα, τα πανεπιστήμια και οι βιβλιοθήκες τους που γαλουχούν αυτούς τους ερευνητές επίσης είναι υποχρεωμένα να αγοράζουν συνδρομές στα εν λόγω περιοδικά.
Ισως τώρα σκεφθείτε ότι «μιλάμε για ψίχουλα». Και όμως, η κάθε ολιγοσέλιδη δημοσιευμένη εργασία που θελήσει να διαβάσει ένας ερευνητής (ή εσείς) κοστίζει μεταξύ 30 και 40 ευρώ. Οσο για τις ετήσιες συνδρομές που πληρώνουν οι βιβλιοθήκες των πανεπιστημίων ανά περιοδικό, ξεκινούν από τα 2.000 ευρώ και φθάνουν τα... 40.000 ευρώ! Το χειρότερο είναι πως οι εκδότες τις υποχρεώνουν να αγοράζουν πακέτα συνδρομών που περιλαμβάνουν και περιοδικά χωρίς ζήτηση από τις σχολές τους.
Το πόσο μεγάλο είναι αυτό το κόστος το αντιληφθήκαμε στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, όταν το υπουργείο Παιδείας «γονάτισε» και δεν μπορούσε να εγκρίνει τις δαπάνες των συνδρομών. Αλλά δεν είμαστε μόνον εμείς, οι «νεόπτωχοι της Ευρώπης», που βογκήξαμε: Με ανακοίνωσή του της 17ης Απριλίου 2012, το πασίγνωστο αμερικανικό Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ αποφάνθηκε ότι δεν μπορούσε πλέον να πληρώνει τα 3,75 εκατομμύρια δολάρια που του ζητούσαν ετησίως οι εκδότες για συνδρομές! Κάλεσε, λοιπόν, τους δύο χιλιάδες ερευνητές και διδάσκοντες που απασχολεί να διακόψουν τη συνεργασία τους με εκδότες που κρατούν τη γνώση περιφραγμένη και να δημοσιεύουν εφεξής τις εργασίας τους σε περιοδικά ελεύθερης πρόσβασης, στο Διαδίκτυο.

Η διεθνοποίηση της παγίδας
Ενας υπερρεαλιστής αναγνώστης θα παρατηρούσε ίσως πως «ιστορικά, οι επιστήμονες ποτέ δεν ήταν ελεύθεροι: εργάζονταν πάντα με χρηματοδότη το κράτος ή το μεγάλο κεφάλαιο. Αρα, ας λύσουν οι χρηματοδότες τους το πρόβλημα με τους εκδότες». Ακόμη και υπό αυτό το πρίσμα, όμως, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει μια καταλυτική εξέλιξη που έλαβε χώρα τα τελευταία χρόνια και, τώρα, φαίνεται να οδηγεί σε πρωτόγνωρη ζύμωση.
Ο καταλύτης ήταν - για άλλη μια φορά - το Διαδίκτυο. Στην αρχή, ήταν «χαράς ευαγγέλια» για τους εκδότες επιστημονικών εντύπων: η παραδοσιακή συνεισφορά τους στο όλο κύκλωμα των δημοσιεύσεων είχε να κάνει με την ανάγνωση των εργασιών, τη δακτυλογράφηση, τη διαχείριση της υποβολής τους σε κρίση τρίτων, τη διόρθωση των κειμένων, την τελική διάταξή τους, την εκτύπωση και τη διανομή. Με τη διάδοση όμως του Διαδικτύου και τη σύνδεση όλων των ανθρώπων της επιστήμης μέσω αυτού, το φάσμα υπηρεσιών των εκδοτών μειώθηκε δραματικά. Οι ερευνητές παρέδιδαν πια τις εργασίες τους σε ψηφιακά αρχεία, οι ανάγκες επεξεργασίας ελαχιστοποιήθηκαν και η διανομή σε όλον τον πλανήτη έγινε θέμα δευτερολέπτων. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθούν απίστευτα τα περιθώρια κέρδους τους φθάνοντας ως και το 33% των εσόδων! Εχοντας, λοιπόν, μια τόσο ραγδαία βελτίωση της οικονομικής τους θέσης, οι ισχυρότεροι των εκδοτών (Elsevier, Springer, Wiley και Informa) εξαγόρασαν το σύνολο σχεδόν των υπολοίπων και επιδόθηκαν ανενόχλητοι στο παγκόσμιο άρμεγμα της επιστήμης.
Οι επιστήμονες συνέχιζαν να δυσφορούν για την ασφυξία, αλλά δεν εύρισκαν τρόπο κοινής αντίδρασης. Πειραματίζονταν με διάφορα σχήματα «ανοίγματος της επιστήμης», που πήγαζαν είτε από τις ανάγκες διαμοίρασης της ανάλυσης δεδομένων σε τεράστιας πολυπλοκότητας έργα (όπως το πείραμα του CERN για τον εντοπισμό του μποζονίου Χιγκς) είτε από πρωτοβουλίες Ανοιχτής Πρόσβασης που προώθησε η υπεύθυνη για την Ψηφιακή Ατζέντα της ΕΕ, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Neelie Kroes. Αλλά τελικά το «ξύπνημα» προέκυψε εντελώς ανοργάνωτα, από την αντίδραση ενός βραβευμένου μαθηματικού σε ένα νομοσχέδιο που προωθήθηκε προς ψήφιση στις ΗΠΑ.
 
Η «Ακαδημαϊκή Ανοιξη»
Ηταν Δεκέμβριος του 2011 όταν κάποιοι νομοθέτες των ΗΠΑ εισηγήθηκαν το «Research Works Act», σύμφωνα με το οποίο οι δημόσιοι φορείς απαγορευόταν να χρηματοδοτούν ερευνητικά έργα στα οποία υπήρχε ρήτρα που επέβαλλε τη δωρεάν δημοσίευση των αποτελεσμάτων. Δηλαδή, για να διαβάσει κανείς πορίσματα ερευνών που είχαν ήδη πληρώσει οι φορολογούμενοι, θα έπρεπε να ξαναπληρώσει!
Αυτή η απίστευτη μέριμνα για το «καλό των εκδοτών» πυροδότησε την αγανάκτηση ενός φημισμένου μαθηματικού, του Timothy Gowers, o οποίος ανήρτησε στο ιστολόγιό του μια διαμαρτυρία και κάλεσε όποιον συμφωνούσε να μποϊκοτάρει τον μεγαλύτερο από τους εκδότες, τον ολλανδικό οίκο Elsevier. H κίνησή του αγκαλιάστηκε αμέσως από πολλούς και γνωστούς επιστήμονες ανά τον κόσμο. Οταν ακόμη και το μεγαλύτερο ιδιωτικό ίδρυμα χρηματοδότησης ερευνών της Βρετανίας, το Wellcome Trust, ανακοίνωσε τη δέσμευσή του να υποστηρίξει το άνοιγμα της επιστήμης, οι εφημερίδες Frankfurter Allgemeine Zeitung και Guardian αποφάνθηκαν πως έχουμε να κάνουμε με μια «Ακαδημαϊκή Ανοιξη».
Προφανώς, η προηγηθείσα και αγρίως έτι εξελισσόμενη Αραβική Ανοιξη δεν άφησε τα φώτα της δημοσιότητας να στραφούν πάνω σε αυτό το περίεργο κίνημα. Ομως το μποϊκοτάζ συνεχίζεται και διογκώνεται: την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, στο ιστολόγιο http://thecostofknowledge.com/ ο δείκτης των ερευνητών που αρνούνται να δημοσιεύσουν στα επιστημονικά περιοδικά του Elsevier ή να συμμετάσχουν εκεί ως κριτές συναδέλφων τους έχει φτάσει τον αριθμό 12.701! Επίσης, ενδεικτικό του κλίματος ήταν το πόρισμα έρευνας που διεξήγαγε η Επιτροπή Πληροφορικών Συστημάτων των ΑΕΙ της Βρετανίας: το 81% των ερευνητών δήλωσαν πρόθυμοι να καταθέσουν τα άρθρα τους σε αποθετήρια ανοικτής πρόσβασης, όπως το Arxiv (http://arxiv.org), το Hal (http://hal.archives-ouvertes.fr) ή το PLOS (www.plos.org/).

Οι πρωτοβουλίες της ΕΕ
Επειτα από όλη αυτή την «εξέγερση», τον εφετινό Ιούλιο δημοσιεύτηκαν τα πορίσματα μιας έκθεσης που είχε ξεκινήσει από το 2011 στη Βρετανία, υπό τον τίτλο Fitch Report (βλ. www.researchinfonet.org/publish/finch/). Αποδεχόμενη το σύνολο σχεδόν των ευρημάτων της έκθεσης αυτής, η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται ώστε η πρόσβαση στις επιστημονικές δημοσιεύσεις να ανοίξει ως το 2014. Την επόμενη μέρα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (EC) ξεκίνησε μια παρόμοια πρωτοβουλία, με χρηματοδότηση 80 δισεκατομμυρίων ευρώ για να επιτύχει ανοικτή πρόσβαση ως το 2020. Οπως δήλωσε η αντιπρόεδρος της Επιτροπής, κυρία Neelie Kroes, «δίνουμε το παράδειγμα, κάνοντας τη χρηματοδοτούμενη από την ΕΕ έρευνα ανοιχτή σε όλους και καλούμε τα κράτη-μέλη να πράξουν το ίδιο έτσι ώστε όσο το δυνατόν νωρίτερα όλη η από εθνικά κονδύλια χρηματοδοτούμενη έρευνα να ακολουθήσει».
H Επιτροπή θα δημιουργήσει ένα πιλοτικό σύστημα για την ανοικτή πρόσβαση και επαναχρησιμοποίηση των ερευνητικών δεδομένων που προκύπτουν από έργα του προγράμματος Horizon 2020 (βλ. http://ec.europa.eu/research/science-society/document_library/pdf_06/era-communication-towards-better-access-to-scientific-information_en.pdf). Επίσης, η Επιτροπή θα ενθαρρύνει, κατά περίπτωση, τη δημοσίευση του λογισμικού που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ή επεξεργασία των δεδομένων και θα εκκινήσει τη λειτουργία μιας υποδομής που θα αναλάβει την έκδοση όλων των ερευνών της Επιτροπής και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και οργανισμών. Στα έτη 2012 - 2013 θα δαπανηθούν 45 εκατομμύρια για αυτόν τον σκοπό και η χρηματοδότηση θα συνεχιστεί στο πλαίσιο του προγράμματος Horizon 2020. Κατά την ίδια περίοδο, η Επιτροπή θα υποστηρίξει τον πειραματισμό με νέους τρόπους χειρισμού των επιστημονικών πληροφοριών (όπως νέες μεθόδους κρίσης εργασιών peer-review και τρόπους μέτρησης του αντίκτυπου των άρθρων).

Προεκτάσεις
Οπως διαφάνηκε, όλοι οι επιστήμονες γνώριζαν την εκβιαστική τυραννίδα που τους είχε επιβληθεί, αλλά αδυνατούσαν να αντιδράσουν. Γνώριζαν ότι καθήκον τους ήταν να αντιταχθούν στη μεταβίβαση της κυριότητας των γνώσεων σε επιχειρήσεις, ότι έπρεπε να σταματήσουν να θυσιάζουν στον βωμό του προσωπικού τους άμεσου συμφέροντος το μέλλον της επιστήμης, ότι έπρεπε να πάψει η γνώση να είναι εγωκεντρική και να γίνει κοινό αγαθό... Το γνώριζαν, αλλά αυτοί οι πολλοί επίλεκτοι του πνεύματος  χρειάστηκαν ελάχιστους γενναίους να αρθρώσουν πρώτοι το ανάστημά τους απέναντι στους οικονομικούς κολοσσούς.
Η οδυνηρή αυτή διαπίστωση δεν μπορεί να μείνει ασύνδετη με τα όσα συμβαίνουν στο ευρύτερο πλαίσιο του κόσμου γύρω μας. Στην εξελισσόμενη παγκόσμια κρίση βλέπεις πολλούς ειδήμονες να διαπιστώνουν τα συμπτώματα και να προλέγουν τα επόμενα στάδια της σήψης, αλλά σχεδόν κανέναν να αρθρώνει προτάσεις λύσης.  
Ενας αισιόδοξος θα θύμιζε εδώ το ότι «η κρίση γεννάει ευκαιρίες». Ναι, το σλόγκαν αυτό των χρηματιστών χρησίμευσε στην αρχή της κρίσης ως φωνή ελπίδας, αλλά τώρα πια έχει καταντήσει καραμέλα παρηγοριάς. Και το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι κατά πόσον αυτή η φράση έχει ουσιαστικό αντίκτυπο. Το πρόβλημα είναι ότι αναζητούμε «εφήμερα γιατρικά» χωρίς να τολμούμε να σκεφτούμε την ευρύτερη, την σε παγκόσμια κλίμακα «αδιανόητη» ευκαιρία.
Ποια είναι αυτή; Για την οικονομία θα ήταν: «Μας τελείωσε. Πάμε γι' άλλα». Δηλαδή, ότι τα μοντέλα οικονομικής ανάπτυξης του κόσμου των τελευταίων επτά αιώνων - αυτά που εφηύραμε από την εποχή που οι έμποροι Bardi και Peruzzi της Φλωρεντίας σκαρφίστηκαν τις επιταγές και μετά - δεν μας καλύπτουν πια! Ο πλανήτης δεν έχει άλλες ανεκμετάλλευτες ηπείρους, οι πρώην «οικονομικοί δούλοι» (βλ. Κίνα, Ινδία) έγιναν υπερδυνάμεις και ο υπερπληθυσμός της παγκοσμιοποίησης δεν αφήνει περιθώρια οι «ευκαιρίες» να γίνουν δουλειές με αξιοπρέπεια για τους ανέργους. Αρα πρέπει να σκεφτούμε βαθιά για ένα άλλο μοντέλο, που δεν θα έχει ως προϋπόθεση τη συνεχή οικονομική ανάπτυξη ή ως θεμέλιο νόμο τη σχέση «αγοράς και ζήτησης».
Θα πείτε ίσως «γιατί μιλάς για μια άλλη οικονομία όταν το θέμα μας ήταν η ανοιχτή επιστήμη;». Η απάντηση θα ήταν εύκολη με επιχειρήματα ορθολογιστή, αλλά θα προτιμήσω την εικασία: η υποβόσκουσα χρεία «αλλαγής του μοντέλου» είναι συνολικότερη αυτών των επιμέρους δύο. Αφορά ίσως το σύνολο όσων απαρτίζουν τον πολιτισμό μας.
Αν συμφωνείτε στην εικασία, ας αρχίσουμε να ξανασκεφτόμαστε την αλλαγή του μοντέλου σε αυτά για τα οποία έχει ο καθένας μας αρμοδιότητα και υπευθυνότητα. Και οι πανεπιστημιακοί, ως αποδεδειγμένοι φωστήρες, ας αρχίσουν πρώτοι. Ας αρχίσουν όμως... Προτού τελειώσουμε.


Η τιμή... τιμή δεν έχει
Δεδομένου ότι ο Elsevier, o Varsity και δύο ακόμη εκδοτικοί οίκοι συναθροίζουν το 42% των επιστημονικών εκδόσεων παγκοσμίως, θα περίμενε κανείς το κύρος τους να βαραίνει πολύ περισσότερο στη ζυγαριά των προτιμήσεων των ερευνητών. Ομως η «αλαζονεία της εξουσίας» υπέσκαψε αυτό το κύρος δραματικά την τελευταία πενταετία.
Χαρακτηριστικό είναι αυτό που αποκαλύφθηκε τον Μάιο του 2009. Μια συναρπαστική δικαστική υπόθεση στην Αυστραλία τεκμηρίωσε το ότι μια θυγατρική του οίκου Elsevier, η Excerpta Medica, εξέδιδε υπό μορφή επιστημονικού περιοδικού το Journal of Bone and Joint Medicine, που στην πραγματικότητα ήταν... διαφημιστικό φυλλάδιο της φαρμακοβιομηχανίας Merck. Για παράδειγμα, σε ένα και μόνον τεύχος τού εν λόγω περιοδικού εμφανίζονταν 29 άρθρα που αναφέρονταν στο φάρμακο Vioxx της Merck και σε άλλα δώδεκα το φάρμακο Fosamax της ιδίας. Το αποτέλεσμα ήταν να πεισθούν πολλοί γιατροί για την αποτελεσματικότητα του Vioxx και να το δώσουν σε ασθενείς τους, πολλοί από τους οποίους... υπέστησαν καρδιακές προσβολές!
Επειτα από διάφορες αρχικές διαψεύσεις, ο διευθύνων σύμβουλος του Elsevier, Michael Hansen, παραδέχτηκε τελικά ότι ο οίκος του είχε εκδώσει τουλάχιστον έξι ακόμη τέτοια ψευτοπεριοδικά για φαρμακευτικές εταιρείες. Αλλά αν το σκάνδαλο αυτό έπληξε άπαξ το κύρος του μεγαλύτερου οίκου επιστημονικών εκδόσεων, ουδείς στον ιατρικό κόσμο αγνοεί ότι ήταν απλά και μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Αυτός ο κολοσσός που λέγεται «διεθνείς φαρμακοβιομηχανίες» και εισπράττει 600 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, δεν φείδεται εξόδων για να επηρεάσει τις προτιμήσεις των γιατρών, είτε με στημένα συνέδρια είτε με «πουλημένες» εκδόσεις. Τις επιπτώσεις αυτής της απληστίας τις γνωρίζουν βέβαια εμπεριστατωμένα μόνο τα... νεκροταφεία. Αλλά, όταν και οι πλέον επίλεκτοι των επιστημονικών εκδόσεων υποκύπτουν στο πιο ανήθικο μάρκετινγκ, ποιον άλλο περιμένουμε να φωνάξει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός»;

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Ο πρωθυπουργός κύριος Προβόπουλος



Μια μεγάλη ελληνική Τράπεζα, η Αγροτική πουλήθηκε στην Πειραιώς για 95 εκατομμύρια ευρώ. Το τίμημα από μόνο του είναι ένα σκάνδαλο. Μόνο το κτίριο της ΑΤΕ στο Καστρί, στοιχίζει 75 εκατομμύρια. Την ημέρα της πώλησής της, η αξία μόνο κάποιων μετοχών της ΑΤΕ (10% στην ΕΥΔΑΠ και 7,5 στο Folli Follie) σύμφωνα με το Bloomberg, είχαν αξία 57 εκατομμύρια ευρώ.

Παρ όλα αυτά η ΑΤΕ προσφέρθηκε στην Πειραιώς, γιατί σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρα και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο (πρώην μέτοχο και στέλεχος της Πειραιώς) ήταν ασύμφορη για το κράτος. Όταν οι δύο τους ρωτήθηκαν στη Βουλή με ποια δεδομένα ήταν ασύμφορη, απάντησαν πως αυτά τα δεδομένα είναι απόρρητα. Απόρρητα και από την Ελληνική Βουλή.

Θα διαβάσετε στο HOT DOC που κυκλοφορεί (Πέμπτη 4 Οκτωβρίου) για το πώς μεθοδεύτηκε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα. Το θέμα δεν είναι μόνο το σκάνδαλο της ΑΤΕ αυτό καθ αυτό, αλλά η εκχώρηση λειτουργιών του κράτους στην Τράπεζα της Ελλάδος. Μια ιδιωτική Τράπεζα δηλαδή και όχι κρατική όπως πιστεύουν πολλοί, με άγνωστο μετοχολόγιο και σχέσεις με μια ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ. Αν σήμερα κάποιος έθετε το ερώτημα του γέρου Καραμανλή της δεκαετίας του 60 «ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο;» η απάντηση θα ήταν «μα, ο κύριος Προβόπουλος».
Την χρονιά που πέρασε, ένας ακόμη νόμος -τερατούργημα (του Βενιζέλου φυσικά)ο 4021/2011 «περί ενισχυμένων μέτρων εποπτείας και εξυγίανσης των πιστωτικών ιδρυμάτων» εκχωρεί αρμοδιότητες και εξουσία της εκλεγμένης κυβέρνησης, στην Τράπεζα της Ελλάδος. Με άλλο νόμο τα στελέχη της Κεντρικής Τράπεζας αμνηστεύονται για όσα αποφασίσουν και πραγματοποιήσουν. Ακόμη και στην περίπτωση του τραγικού νόμου «περί ευθύνης υπουργών» σε κάποιον υπουργό μπορεί να αναγνωριστεί ευθύνη. Στους Τραπεζίτες και στον Προβόπουλο καμία. Ούτε αστική.

Αυτή η οικονομική ελίτ, μπορεί να παίρνει αποφάσεις, να υλοποιεί, να μην εξηγεί τους λόγους μέσα από επίκληση απορρήτου και να μην έχει κανένα (ούτε Κοινοβουλευτικό) έλεγχο. Αυτό δεν είναι απλώς πρωτοφανές, είναι αντιδημοκρατική λειτουργία.

Ο Προβόπουλος, όπως και ο επόμενος Προβόπουλος μπορεί να κάνει ο,τιδήποτε. Μπορεί βεβαίως να ξεγελάσει ακόμη και την Τρόικα δίνοντας τα δικά του στοιχεία. Πρέπει για παράδειγμα να απαντήσει στην αποκάλυψη του HOT DOC πως στο πρώτο stress test των Τραπεζών, δέχθηκε να κρίνει με διαφορετικά κριτήρια την Πειραιώς από τις άλλες Τράπεζες. Όλη η διαδικασία, καλύφθηκε και πάλι κάτω από το απόρρητο.

Ο κύριος Προβόπουλος δήλωσε στη Βουλή πως η ΑΤΕ έπρεπε να δοθεί και να ξεφύγει από τον εναγκαλισμό με το κράτος. Μα ο ίδιος ήταν Τραπεζίτης όταν υπήρχε αυτός ο εναγκαλισμός και η ΑΤΕ δανειοδοτούσε κόμματα. Ο ίδιος ήταν κεντρικός τραπεζίτης όταν εξελισσόταν το σκάνδαλο Proton και όταν αποκαλύφθηκε πως η εταιρεία SCIEN στην οποία υπήρξε αντιπρόεδρος, με τρόπο που σήμερα είναι ελεγχόμενος πήρε, 82 εκατομμύρια δάνειο για να κάνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Πειραιώς. Ήταν επίσης αρχιτραπεζίτης, όταν η Marfin έδωσε 113 εκατομμύρια σε offshore της οικογένειας Σάλλα για να κάνει και πάλι αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Πειραιώς. Την ώρα που απαγόρευαν να κάνει το ίδιο η ΑΤΕ ώστε να βρεθεί με άσχημους δείκτες και να την «πουλήσουν».
Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, δεν έχει πια μόνο προσωπική ευθύνη για σκάνδαλα που δεν έχει ελέγξει και που όλως τυχαίως αφορούν την Τράπεζα στην οποία ήταν μέτοχος και στέλεχος. Έχει αναλάβει νομότυπα «θεσμικό» ρόλο που ακυρώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το ερώτημα είναι τι κάνουν τα κόμματα.

Γιατί Βενιζέλος και Παπακωνσταντίνου έκαναν format το cd Λαγκάρντ;


Η ιστορία με το cd της Λαγκάρντ το οποίο θα μπορούσε να γίνει κυριολεκτικά χρυσό, αλλά Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος θέλησαν να το κάνουν format, είναι μια καθαρή πρόκληση για όλους. Θα ανεχθούν οι πολίτες αυτής της χώρας την υποκρισία που ξεπερνάει τα όρια ακόμη και αυτής της δυσώδους πολιτικής αυτοδικαιολόγησης και αγγίζει τις άνομες συναλλαγές; Θα δεχθούν τη διαμόρφωση ενός παραθεσμικού συστήματος εξουσίας, στο οποίο οι συνήθεις «σωτήρες» ψηφίζουν νόμους για να χαρίζουν Τράπεζες, να νομιμοποιούν Mall, να χαρίζουν σε εργολάβους και τη Siemens, αλλά δεν μπορούν να κάνουν ένα νόμο να αποκαθιστά την αδικία; Επικαλούνται γι” αυτό τα προσωπικά δεδομένα. Ποια προσωπικά δεδομένα αλήθεια; Μήπως είναι τα προσωπικά δεδομένα μιας συναλλαγής;

Φαίνεται βαρύ;

Ας δούμε λοιπόν τι έχει συμβεί. Ένας υπάλληλος της Ελβετικής HSBC, ο Ερβέ Φαλτιάνι, έφυγε από την Ελβετία με μια λίστα με χιλιάδες ονόματα Ευρωπαίων οι οποίοι είχαν καταθέσεις στην Ελβετία. Προφανώς δεν ήταν κάποιοι συνταξιούχοι, αλλά πολιτικοί, επιχειρηματίες και επίορκοι κρατικοί λειτουργοί. Ο Φαλτιάνι παρέδωσε τη λίστα στην Κριστίν Λαγκάρντ, τότε υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας, η οποία φρόντισε να του δώσει άσυλο. Με την λίστα αυτή, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και βέβαια η Γερμανία, κατάφεραν να εισπράξουν δισεκατομμύρια απαιτώντας από τους καταθέτες να αποδώσουν φόρους στο κράτος για να μην διωχθούν.

Αυτή η λίστα λοιπόν, δόθηκε και στου «Τιτανικού τον μάγκα» Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος την εποχή εκείνη έψαχνε εναγωνίως λεφτά από 70χρονους παππούδες, τυραννισμένους εργαζόμενους και άλλες κατηγορίες οι οποίοι δήλωναν πως «δεν τα φάγαμε» μαζί. Άλλωστε αυτό το αποδείκνυε και η ίδια η λίστα που είχε στα χέρια του ο Παπακωνσταντίνου. Αυτή η λίστα δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ από την ελληνική κυβέρνηση όπως στα άλλα κράτη, γιατί λέει, είχε αποκτηθεί παράνομα όπως αποφάνθηκαν ο Παπακωνσταντίνου και ο κολοσσός της νομικής τέχνης Βενιζέλος. Έτσι αντί να αρχίσει έρευνα, οι δύο τους, κυκλοφορούσαν με ένα στικάκι με περίπου 2.000 ονόματα πιθανών φοροφυγάδων. Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα

1.Γιατί Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος οι οποίοι είναι ευθυγραμμισμένοι σε όλα με τη Γερμανία, ξέχασαν να ευθυγραμμιστούν σε αυτό;

2. Από πού και ως πού έβγαλαν το συμπέρασμα δυό πολιτικά πρόσωπα πως η λίστα ήταν παράνομη, από τη στιγμή που τους είχε παραδοθεί θεσμικά από ξένη κυβέρνηση στα πλαίσια διεθνούς συνεργασίας;

3.Ορίζουν ή όχι οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί και συγκεκριμένα ο 77/799 ΕΟΚ, τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις;

4. Γιατί δεν παρέδωσαν το υλικό αυτό στις εισαγγελικές Αρχές, όπως πρέπει να κάνει σύμφωνα με το νόμο κάθε Έλληνας ο οποίος έχει στην κατοχή του στοιχεία επιβαρυντικά για ανθρώπους που πιθανόν τελούν παράνομες πράξεις; Ο εισαγγελέας ήταν ο μόνος αρμόδιος να κρίνει.

5. Αν έστω και έτσι η χρήση της λίστας προσέκρουε στον νόμο περί προσωπικών δεδομένων, γιατί δεν άλλαξαν τον νόμο στο σημείο αυτό για να εισπράξουν; Γιατί άλλαξαν τόσους νόμους κάνοντας άλλους όπως αυτόν για το Fast Track,παραβιάζοντας μάλιστα συνταγματικές Αρχές, αλλά δεν μπορούσαν αυτόν;

6.Αν είναι παράνομη η λίστα ,δεν είναι παράνομη και η κατοχή της;

7.Τι έκαναν δύο υπουργοί τόσα χρόνια με ένα στικάκι με 2.000 ονόματα στην τσέπη;

8.Παρανόμησαν Λαγκάρντ και Μέρκελ αλλά οι δυό υπουργοί κρατούσαν αναμμένη την δάδα της φωτοβόλου τιμιότητας για να δουν πού ακριβώς θα προσαράξει ο ελληνικός Τιτανικός;
Νομίζω κανένας λογικός πολίτης αυτής της χώρας, όποιας πολιτικής τοποθέτησης, ακόμη και αυταπάτης, δεν μπορεί να σκεφτεί πως όλα αυτά είναι λογικά. Δεν πρέπει να σκεφτεί πως είναι λογικά. Κατά την άποψή μου οι δύο υπουργοί δεν είναι μόνο έκθετοι πολιτικά, δεν έχουν μόνο αποδείξει την σκοπιμότητά τους να υπηρετούν συμφέροντα, αλλά έχουν και ποινικές ευθύνες. Περιφρουρούν με κάθε κόστος τα «προσωπικά» τους δεδομένα που δεν είναι άλλα από τους ίδιους, τον κύκλο τους και τον τρόπο που πλουτίζει. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σκάνδαλο, αλλά όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, μπροστά σε μια παραθεσμική λειτουργία και ένα προσωπικό σύστημα εξουσίας που χρησιμοποιεί τους νόμους, δημιουργεί άλλους, για να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Ανάμεσα μάλιστα στους νόμους είναι και αυτοί που τους παρέχουν το ακαταδίωκτο.

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

"Γλίτωσαν" εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από το "χαράτσι" με μειώσεις 30% - 60%

Η ΑΥΓΗ Ζούντα Αντιγόνη  Ημερομηνία δημοσίευσης: 09/10/2012


Μερικές ή και ολικές απαλλαγές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ από το “χαράτσι” των ακινήτων σε μεγαλοεπιχειρηματίες με “χαριστική” απόφαση του υπουργείου Οικονομικών, με υπουργό τον Ευ. Βενιζέλο, επί κυβερνήσεως Λ. Παπαδήμου, που πάντως ενεργοποιήθηκε μετά τις εκλογές από την τρικομματική κυβέρνηση, κατήγγειλε η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ.

Στοιχεία για την εφαρμογή της επίμαχης απόφασης παρουσίασε χθες ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ Ν. Φωτόπουλος, η απόκτηση των οποίων απετέλεσε και τον σκοπό της κατάληψης του κέντρου πληροφοριακών συστημάτων της ΔΕΗ, την Κυριακή το βράδυ, οδηγώντας στη σύλληψη των συνδικαλιστών, που θα δικαστούν στις αρχές του 2013.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες της ΓΕΝΟΠ, σε νέα απόφαση (16.12.2011) του υπουργείου Οικονομικών προστέθηκε παράγραφος σύμφωνα με την οποία για ακίνητα που δεν έχουν οικιακή χρήση και με εμβαδόν δομημένης ηλεκτροδοτούμενης επιφάνειας άνω των 1.000 τετραγωνικών μέτρων το τέλος ακινήτων (ΕΕΤΗΔΕ) υπολογίζεται μειωμένο κατά 30%, ενώ για επιφάνεια άνω των 2.000 τετραγωνικών μέτρων το τέλος υπολογίζεται μειωμένο κατά 60%.

Εκτός από τον τρόπο υπολογισμού του τέλους 2012 η απόφαση είχε και αναδρομική ισχύ για τον υπολογισμό του 2011, αφού καταργούσε την παλαιότερη απόφαση. Σημειώνεται ότι η απόφαση εκδόθηκε την τελευταία ημέρα συνεδρίασης του ΣτΕ (2.3.2012), επί προσφυγής κατά της παλαιάς απόφασης του υπουργείου, την οποία έκρινε συνταγματική και αναλογική. Δηλαδή το ΣτΕ συνεδρίασε και έκρινε μια απόφαση καταργημένη χωρίς καμία ισχύ.

Ο Ν. Φωτόπουλος επέρριψε ευθύνες στο ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. - που διέθετε υφυπουργό -τοποτηρητή στο υπουργείο- καθώς και στη ΔΗΜ.ΑΡ., επισημαίνοντας για την τελευταία ότι όφειλε να γνωρίζει, γιατί, αν ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε, θα επιβεβαιώσει όχι μόνο τον χαρακτηρισμό που της προσάπτουν “του αριστερού άλλοθι”, αλλά θα προσθέσει μόνη της και άλλον έναν, αυτόν “του κορόιδου της παρέας”.

Έκανε λόγο για εμπαιγμό και αδικία της πολιτείας απέναντι στον λαό, στους φτωχούς - άνεργους, για καταπάτηση του άρθρου 4 του Συντάγματος που λέει ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι, παραπλάνηση των μελών του ΣτΕ και σημείωσε ότι “οι πλούσιοι αυτής της χώρας, τα αφεντικά, βρίσκουν τρόπους να μην πληρώσουν... όταν η κυβέρνηση ετοιμάζεται και πάλι να πετσοκόψει μισθούς και συντάξεις, λέγοντας με περίσσιο θράσος ότι δεν υπάρχει μία...”.

Σημειώνεται ότι σχετική ερώτηση στη Βουλή έχει καταθέσει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σ. Σακοράφα, η οποία εδώ και περίπου ένα μήνα παραμένει αναπάντητη.

Οι εκπτώσεις ή “το δωράκι Βενιζέλου”, σύμφωνα με τη ΓΕΝΟΠ, αφορούν, μεταξύ άλλων, πολυκαταστήματα, μεγάλα σούπερ μάρκετ, γραφεία πολυεθνικών, κτήρια τραπεζών, μεγάλα ξενοδοχεία, ιδιωτικά νοσοκομεία, ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, μεγάλα ΜΜΕ κ.'α.

Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν (για το σύνολο του ΕΕΤΗΔΕ ετών 2011-2012) αφορούν τις εξής επιχειρήσεις:

* Lamda Olympia Village (The Mall Athens): Με τον αρχικό νόμο θα έπρεπε να πληρώσει 2.404.436 ευρώ, τελικά πλήρωσε 974.730 ευρώ (δηλαδή “γλίτωσε” 1.429.706 ευρώ).

* Kifissos Mall (River West): Έπρεπε να πληρώσει 1.370.220, πλήρωσε 558.888 (-811.332 ευρώ).

* Lamda Estate Development Μαρούσι: Έπρεπε να πληρώσει 297.804 ευρώ, πλήρωσε 135.680 (-162.124 ευρώ).

* Καρφούρ Μαρινόπουλος Α.Ε. (Λ. Αθηνών 93-97 Αθήνα): Έπρεπε να πληρώσει 436.229,50 ευρώ, πλήρωσε 184.841,80 (-251.387,70 ευρώ).

* Θεραπευτήριο “ΥΓΕΙΑ”: έπρεπε να πληρώσει 364.896 ευρώ, πλήρωσε 153.408 (-211.488 ευρώ).

* Πόρτο Καρράς Α.Ε. (Ν. Μαρμαράς): Έπρεπε να πληρώσει 511.224 ευρώ, πλήρωσε 211.689,60 (-299.534,40 ευρώ). Για έτερη επιφάνεια έπρεπε να πληρώσει 191.128 ευρώ, πλήρωσε 83.651,20 (-107.476,80 ευρώ)

* Media Markt Αθήνα ΙΙΙ Α.Ε. (Λ. Αθηνών 64, Περιστέρι): Έπρεπε να πληρώσει 147.036 ευρώ, πλήρωσε 69.614,40 ευρώ (-77.421,60 ευρώ).

* Πρόκτερ & Γκαμπλ Ελλάς ΕΠΕ (Ασπρόπυργος): Έπρεπε να πληρώσει 231.522 ευρώ, πλήρωσε 83.519,94 (-148.002,06 ευρώ).

* Αττική Οδός Α.Ε. (Παλλήνη): Έπρεπε να πληρώσει 164.832,80 ευρώ, πλήρωσε 92.316,40 (-72.516,40 ευρώ).

* Θεόδωρος Αγγελόπουλος (Ψυχικό): Έπρεπε να πληρώσει 172.776 ευρώ, πλήρωσε 102.230,40 (-70.545,60 ευρώ).

* ΔΟΛ (Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα): Έπρεπε να πληρώσει 266.560,80 ευρώ, πλήρωσε 107.116,80 (-159.444 ευρώ).

Παράλληλα η ΓΕΝΟΠ έθεσε και τα εξής ερωτήματα:

1. Ο επιχειρηματίας Μπάμπης Βωβός σε τέσσερις παροχές ρεύματος επί της οδού Κηφισίας, ενώ επί χρόνια πλήρωνε ΤΑΠ με συγκεκριμένα τετραγωνικά σε κάθε παροχή, μόλις μπήκε το χαράτσι: στην πρώτη παροχή τα τ.μ. από 15.578 έγιναν 9.985 και γλίτωσε 196.585 ευρώ χαράτσι, στη δεύτερη παροχή τα τ.μ. από 33.705 έγιναν 19.981 και γλίτωσε 446.626 ευρώ, στην τρίτη παροχή τα τ.μ. από 20.956 έγιναν 9.728 και γλίτωσε 310.364, ενώ και στην τέταρτη παροχή τα τ.μ. από 22.173 έγιναν 12.844 και ο επιχειρηματίας γλίτωσε 296.891 ευρώ...

2. Τι έγινε με το Regency καζίνο στη Θέρμη Θεσσαλονίκης, που ενώ το 2011 χρεώνεται ΕΕΤΗΔΕ βάσει των τετραγωνικών του, το 2012 μηδενίζονται τα τετραγωνικά και πλέον του επιστρέφεται το ποσό χρέωσης 2011.

3. Τι έγινε με το Καζίνο Πάρνηθας που ενώ αρχικώς πλήρωσε δεν πληρώνει τώρα ΕΕΤΗΔΕ.

4. Τι έγινε με τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ και δεν πληρώνει καθόλου χαράτσι.

5. Τι έγινε με τα εκπαιδευτήρια Κωστέα - Γείτονα που δεν πληρώνουν χαράτσι.

6. Ο εκδοτικός Οργανισμός Λαμπράκη και η εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" μετά το “δώρο Βενιζέλου” πληρώνουν με μειωμένο χαράτσι. Ο εκδοτικός οίκος "Πήγασος" δεν πληρώνει καθόλου.

7. Τι έγινε και τα ελαστικά Μισελέν -δεν πληρώνουν χαράτσι.

8. Τι έγινε και το ΙΚΕΑ στα Σπάτα δεν πληρώνει.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Κινηματική ανασκόπηση: μια γενική εικόνα

Eagainst.com  27/09/2012 Ian Delta, Μιχάλης Θ



Οι κινητοποιήσεις και οι πορείες  διαμαρτυρίας, στα πλαίσια της γενικής απεργίας της 26ης Σεπτεμβρίου είναι πια παρελθόν. Για μια ακόμη φορά, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών σε όλη τη χώρα, αψήφησαν την πολύπλευρη τρομοκρατία του καθεστώτος, επιλέγοντας το δρόμο της άρνησης στην εξαθλίωση, με αποτέλεσμα να βιώσουν για ακόμη μια φορά την στυγνή  κρατική καταστολή. Κοντολογίς, τα χθεσινά γεγονότα, αποτελούν μια ακόμη επανάληψη των όλων όσων συμβαίνουν στις απεργίες και πορείες διαμαρτυρίας που κατά καιρούς, απεργίες που  οργανώνουν τα μεγάλα συνδικάτα της χώρας. Εμείς, έχοντας αποκομίσει μια συνολική εικόνα των όσων συνέβησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη, θα προσπαθήσουμε και πάλι να δούμε με μια πιο κριτική ματιά όλα αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας, με γνώμονα τον επιθυμητό κοινωνικό μετασχηματισμό, προς μια κατεύθυνση εγκαθίδρυσης αμεσοδημοκρατικών κοινωνικών δομών, ικανών να προωθήσουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισότητα.

Τα Μέσα Ενημέρωσης στο βρώμικο παιχνίδι της εξουσίας και η υπεράσπιση του σάπιου πολιτισμού

Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, κατατρομαγμένα προσπάθησαν να καλύψουν την κοινωνική οργή πίσω από τα στερεότυπα και κονσερβαρισμένα ψέματά τους, κάνοντας και πάλι λόγο για τους ανεύθυνους, τεμπέληδες και κρατικοδίαιτους Έλληνες πολίτες. Γι’ αυτούς, κάθε πολιτική δράση, όπως απεργίες, πορείες, καταλήψεις, συνελεύσεις, κλεισίματα δρόμων, άρνηση πληρωμών και ό,τι άλλο έρχεται σε σύγκρουση με τις αξίες της δικτατορίας του οικονομισμού και της Προτεσταντικής ηθικής, του πολιτισμού της κατανάλωσης και διανοητικής παρακμής, αποτελεί ειδεχθές έγκλημα. Αποκορύφωμα αυτού του «ενημερωτικού» οχετού, αποτέλεσε δημοσίευμα του BBC και των Γερμανικών φυλλάδων που δίχως κανέναν απολύτως συναισθηματισμό, δίχως καμία εξαίρεση, παρουσίασαν τις χθεσινές συγκρούσεις ως αποτέλεσμα της δράσης κάποιων ανεγκέφαλων χούλιγκανς, μεταδίδοντας ταυτόχρονα – προκειμένου να στηρίξουν την προκατασκευασμένη μιντιακή πραγματικότητά τους – απόψεις ατόμων που υιοθετούν ανοιχτά το Νεοφιλελεύθερο Δόγμα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία), ή τις βασικές θέσεις της ακίνδυνης (για το σύστημα) σοσιαλδημοκρατίας, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να περάσουν το μήνυμα πως για μια ακόμη φορά ο Ελληνικός λαός που δεν εργάζεται όσο σκληρά θα έπρεπε, αναδεικνύει την ανευθυνότητά του, το θράσος και την αχαριστία του στους «δουλευταράδες» του Βορρά. Το γεγονός αυτό, δεν φανερώνει μονάχα την στυγνότητα των ολιγαρχιών, που θα έφταναν ακόμα και στο σημείο να λοιδορήσουν έναν ολόκληρο λαό, αλλά και την απο-πολιτικοποίηση στην οποία έχουν περιπέσει οι Δυτικές κοινωνίες, την θυσία του κοινωνικού στοχασμού στο βωμό της θεσούλας, της αδράνειας και του lifestyle της απάθειας στο οποίο έχουν βυθιστεί και εθιστεί, επιτρέποντας, έτσι, έννοιες όπως η δημοκρατία και η ισότητα να χάσουν πέρα για πέρα την ζωτική τους χροιά, την ίδια στιγμή που το ναρκωμένο πλήθος βαφτίζει την δουλεία υποχρέωση και τον αγώνα για ελευθερία ως έγκλημα. Είχε άραγε δίκιο ο Μέτερνιχ, όταν σχεδόν δύο αιώνες πριν, είχε δηλώσει πως οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν ελευθερία αλλά κοινωνική ειρήνη; Πόσο επίκαιρο φαντάζει αυτό το ρητό για εμάς σήμερα;

Όμως, και τα εγχώρια ΜΜΕ δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν απ’ αυτά του εξωτερικού. Πιστά, και αυτά, στο δόγμα της πολιτισμικής μιζέριας, της δικτατορίας του κυνισμού και της χυδαιότητας, βάφτισαν τα χθεσινά γεγονότα κάτι σαν «θλιβερό έθιμο», με βάση το οποίο η Αστυνομία οφείλει να μετέλθει κάθε μέσο προκειμένου οι πολίτες να σταματήσουν να διαδηλώνουν, και να φυλακιστούν ολοσχερώς στην ατομική τους σφαίρα, περιμένοντας τη στιγμή που τα μέτρα λιτότητας και οι «θυσίες» θ’ αρχίσουν ν΄ αποδίδουν – αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε ποτέ ένα αποτυχημένο φάρμακο να σώσει από τον βέβαιο θάνατο έναν κλινικά νεκρό ασθενή. Γι’ αυτά η πραγματικότητα θυμίζει το αρνητικό ενός φιλμ, εντελώς αντεστραμμένη, πράγμα που σε συνδυασμό με τα όσα διαδραματίστηκαν στην Μαδρίτη, και άλλες πόλεις στην Ισπανία, την 25η Σεπτεμβρίου, (κινητοποιήσεις οι οποίες, τη στιγμή που γράφεται το άρθρο αυτό, συνεχίζονται με ένταση) φανερώνει ότι πάνω από τις χώρες της Νότιας Ευρώπης πλανάται ένα φάντασμα: το φάντασμα της κοινωνικής  αλλαγής.

Όσο, όμως, η πραγματικότητα ωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στην απελπισία, την ανέχεια και την εξαθλίωση, τόσο περισσότερο οι σκέψεις για γενικευμένο ξεσηκωμό, για μια ριζική κοινωνική επανάσταση μεταμορφώνεται από απλή ευχή μιας μειοψηφίας σε αναγκαίο μέσο επιβίωσης για τους πολλούς. Όσο, λοιπόν, και αν προσπαθούν οι τυποποιημένες αναλύσεις των ΜΜΕ και των φιλελεύθερων σαλτιμπάγκων και του κάθε οικονομολόγου-αυθεντίας, να μας πείσουν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον συμβιβασμό με τον άθλιο αυτόν πολιτισμό της εθελοδουλίας, του κιτς και της ασημαντότητας, τόσο η εμπιστοσύνη του κόσμου απέναντί τους θα γκρεμίζεται, καθώς, όπως φαίνεται, τα διάφορα social media και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, προσφέρουν μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία στην ενημέρωση του πολίτη. Πέρα από τις υπερβολές και τον ανορθολογισμό που επικρατεί στο διαδίκτυο, όπου ακόμα και το κάθε ψέμα γίνεται πιστευτό όταν επαναληφθεί για πολλές φορές, (πράγμα που πίστευε και ο Γκέμπελς), βλέπουμε πως, όλο και περισσότεροι χρήστες του internet, καταφεύγουν στις διάφορες κινηματικές σελίδες του Facebook, (με αποκορύφωμα τη σελίδα του Occupy Wall Street που έχει ξεπεράσει τις 430.000.000 εγγραφές), προκειμένου να έρθουν σ’ επαφή με την «άλλη» πραγματικότητα, αυτήν που τα συμβατικά ΜΜΕ αποκρύπτουν για δικούς τους λόγους. Το αν η λογική θα υπερισχύσει της συνωμοσιολογικής μανίας, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που σαφέστατα και θα πρέπει να μας απασχολεί, δεδομένου ότι η οργή και η απόγνωση μπορεί να μετατραπεί σε έναν πολύ κακό σύμβουλο, όταν δεν συνοδεύεται από την λογική, και παραμένει, απλά, μια συναισθηματική παρόρμηση. [1]

Κρατική βία και καταστολή. 

Επιστρέφοντας στα δικά μας, το αξιοσημείωτο από τη χθεσινή γενική απεργία δεν είναι τόσο η κρατική βία, η μιντιακή υπερπραγματικότητα ή η κατά παραγγελία επιστημονικοφανής υπεράσπιση των αντικοινωνικών και παρανοϊκών, από κάθε άποψη, νεοφιλελεύθερων πολιτικών – πρακτικές που πολύ σύντομα θα αποτελέσουν την καθημερινότητα και των Ισπανών που βρίσκονται στην αρχή του ίδιου θλιβερού δρόμου που περπατήσαμε εμείς από τον Μάιο του 2010 – αλλά το ότι, για ακόμα μια φορά η αντίδραση της κοινωνίας ήταν λιγότερο δυναμική και χειρότερα οργανωμένη και στοχευμένη απ’ ό,τι επιτάσσουν οι πραγματικές συνθήκες. Υπάρχει δηλαδή μια αναντιστοιχία μεταξύ όσων έχουν πλέον συνειδητοποιήσει την ανάγκη για ένα ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό (ποσοστό που αυξάνεται όχι πια με γεωμετρική πρόοδο αλλά αλγοριθμικά) και των μέσων, των μεθόδων που υιοθετούνται προς επίτευξη αυτού του σκοπού.

Αν δεχτούμε την αμέσως παραπάνω παρατήρηση ως ορθή, δεν απομένει παρά να αναζητήσουμε τους βασικότερους λόγους που θα εξηγήσουν αυτή την αναντιστοιχία, με αυτονόητο ζητούμενο την εξεύρεση τρόπων, μεθόδων και μέσων που θα βοηθήσουν στην πραγματοποίηση του διαρκώς αποσαφηνιζόμενου και προσδιοριζόμενου στόχου (δηλαδή του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού ή, καλύτερα, της πυροδότησης της διαδικασίας της διαρκούς κοινωνικής επανάστασης). Γιατί καμία 24ωρη (ή ακόμα και 48ωρη) γενική απεργία δεν έχει την αναμενόμενη συμμετοχή; Για ποιούς λόγους η συμμετοχή του κόσμου στις αντίστοιχες διαδηλώσεις, βαίνει μειούμενη; Ή διαφορετικά: γιατί ακόμα και οι πιο επιτυχημένες απεργίες και διαδηλώσεις (από άποψη συμμετοχής) δεν έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα; Και τί θα μπορούσε να γίνει, τί πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να μην δούμε πάλι το ίδιο έργο και την επόμενη φορά; Πιστεύοντας πως αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα που πρέπει να συζητηθούν, θα επιχειρηθεί, μια επανοηματοτοδότηση των εννοιών της απεργίας, της κοινωνικής διαμαρτυρίας και του σκοπού που πρέπει αυτές να επιδιώκουν.

Τα δεδομένα λοιπόν είναι τα εξής:
Μετά την υπογραφή του 1ου Μνημονίου, και επιτυχημένες απεργίες έγιναν και μαζικότατες διαδηλώσεις. Όλες ανεξαιρέτως, είχαν την ίδια τύχη: βίαιη καταστολή, τις περισσότερες φορές με ακρότητες που εκφεύγουν τα όρια της νομιμότητας ακόμα και της αστυνομικής βίας (σημ.: η νομιμότητα για την οποία μιλάμε εδώ δεν είναι κάποιο κοινώς αποδεκτό όριο μια υπερβατική νομική κανονικότητα που εμείς αποδεχόμαστε ως τέτοια – μιλάμε απλώς για τα όρια εντός των οποίων επιτρέπεται να κινηθούν οι κρατικοί μηχανισμοί σύμφωνα με τους νόμους που το ίδιο το Κράτος, δηλαδή οι ολιγαρχίες, έχουν θεσπίσει κυριαρχικά, οι οποίοι παραβιάζονται απροσχημάτιστα από τους κύκλους που την επικαλούνται διαρκώς). Μάλιστα, δεν έχει γίνει καθολική πεποίθηση στην κοινωνία ότι ΕΛ.ΑΣ. και ακροδεξιές οργανώσεις, όπως η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Αυτό σημαίνει, εκτός από τα προφανή (π.χ.: σε ποιά χώρα του κόσμου είδατε τους πάνοπλους μπάτσους να πανηγυρίζουν σαν παίκτες ποδοσφαιρικής ομάδας μετά την απρόκλητη επίθεσή τους κατά διαδηλωτών που συντεταγμένα και απόλυτα ειρηνικά, φεύγουν – γεγονότα επί της Πανεπιστημίου της 26.09.2012), και την λουμπενοποίηση, ή για να ειπωθεί απλούστερα, την σχεδόν επίσημη μαφιοζοποίηση του Κράτους, την οριστική απαλοιφή των ορίων μεταξύ Κράτους και Παρακράτους.

Το επόμενο βήμα;

Καμία απολύτως απεργία δεν κάλυψε το σύνολο των εργαζομένων, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αδυνατεί να απεργήσει αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο της απόλυσης σε μια χώρα που η πραγματική ανεργία ξεπερνά πια το 25%. Συνεπώς υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και ως προς τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων των σχετικών με τις απεργιακές κινητοποιήσεις και, κατ’ επέκταση, είναι προφανής ο συνδικαλιστικός ξεπεσμός, ειδικά των τριτοβάθμιων σωματείων – την στιγμή που ελάχιστα πρωτοβάθμια δραστηριοποιούνται και μάλιστα επιτυχώς. Υπάρχει, όμως, και ένα βαθύτερο ζήτημα εδώ που πρέπει να συζητηθεί: αυτό της έλλειψης πραγματικού προτάγματος. Κοντολογίς, μεγάλο μέρος του πληθυσμού κινητοποιείται, είτε αποφασίζει να δράσει μαζικά, μόνο όταν δει ότι θίγονται τα δικά του οικονομικά συμφέροντα, απαιτώντας, ταυτόχρονα, είτε φορολογικές ελαφρύνσεις, είτε αυξήσεις, είτε περισσότερα επιδόματα. Αναμφισβήτητα, όλα αυτά τα αιτήματα είναι δίκαια, ιδιαίτερα σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες και αίμα χιλιάδων ανθρώπων (οχτάωρο, δωρεάν παιδεία, υγεία, στέγαση). Όμως, κρίνουμε εξαιρετικά σημαντικό την περαιτέρω διεκδίκηση, αν όχι την δημιουργία αντιδομών που θ’ αντικαταστήσουν τους παλιούς ιεραρχημένους κοινωνικούς θεσμούς, και θα προωθούν την ισονομία, την άμεση δημοκρατία, τον κοινωνικό στοχασμό αλλά και τον συνολικό επανακαθορισμό των αναγκών, σε κάθε στιγμή. Μέσα σε μια τέτοια προοπτική θα μπορούσαν να βρεθούν, αν όχι λύσεις, τουλάχιστον σημαντικές απαντήσεις στην ανθρωπολογική κρίση των καιρών, που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Θα μπορούσε, έτσι, να καταστεί δυνατή η λειτουργία αυτόνομων κοινωνικών θεσμών, μέσω της δημιουργίας μιας πραγματικά δημόσιας ή πολιτικής σφαίρας, που θα επιδιώκουν την ατομική και συλλογική απελευθέρωση, ως εκ τούτου, τη διαμόρφωση ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου, πιο υπεύθυνου, σκεπτόμενου και πραγματικά ελεύθερου. Κοινώς, κρίνεται απαραίτητη η υιοθέτηση πολιτικού προτάγματος, πέρα από την δικαίωση των οικονομικών αιτημάτων. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από μια μονοήμερη (ή έστω και διήμερη) απεργία ή στάση εργασίας, παρά μόνο μέσα από μια διαρκής και συνεχιζόμενη πάλη ενάντια στο παλιό καθεστώς, με σκοπό να ριζώσει στη συνείδηση των πολιτών η ιδέα και η επιθυμία για ρήξη με τις αξίες που αυτό πρεσβεύει.

Ο ίδιος ο κόσμος που υποφέρει και επιζητά «μια αλλαγή», δυσκολεύεται να κατανοήσει (υπό την πίεση και της καθημερινά βιούμενης οικονομικής δυσπραγίας) ότι κάθε απεργία που δεν είναι πολιτική αλλά και διαρκής, και που δεν κηρύχθηκε εξ αρχής ως τέτοια και μάλιστα ως πολιτική, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και μάλλον αποτελεί ευχάριστο δώρο στην εργοδοσία και τα κάθε είδους αφεντικά (δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα). Κανείς και τίποτα δεν μπόρεσε να οργανώσει, ούτε κατ’ ελάχιστον τις αμέτρητες στρατιές ανέργων, οι οποίοι, από μόνοι τους θα επαρκούσαν, ώστε να παίξουν καταλυτικό ρόλο σε κάθε κινητοποίηση (από δυναμικές διαδηλώσεις έως περιφρούρηση των απεργιών όσων ακόμα εργάζονται, από απεργοσπάστες και κάθε είδους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς). Σίγουρα, δράσεις, όπως η αυτο-διαχείριση του νοσοκομείου του Κιλκίς αποτελούν πηγές έμπνευσης για περαιτέρω πολιτική δράση, μιας και θέτουν γερές βάσεις για την αντικατάσταση των παλιών θεσμών παραγωγής και εργασίας με νέους, όμως κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, οι καταλήψεις εργοστασίων και επιχειρήσεων θα μπορούσαν να καταστούν πιο γενικευμένες, αντί να περιμένουμε μεσσιανικά κάποιον ηγέτη, κάποια αυθεντία, κάποιον πεφωτισμένο γνώστη που θα μας οδηγήσει έξω από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει.

Στο μεταξύ, η αυξανόμενη φτώχεια και η αθλιότητα, αποτελεί ένα ολοένα και διογκούμενο εμπόδιο σε κάθε έμφυτη ή οργανωμένη προσπάθεια για κοινωνική αλληλεγγύη. Όταν κάποιος δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα μέσα για να ικανοποιήσει ούτε τις βασικές του ανάγκες, δύσκολα θα βοηθήσει τον επίσης εξαθλιωμένο (ίσως με άλλο τρόπο) γείτονά του ή συνάδελφό του ή, ακόμα και τον στενό του συγγενή. Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Πώς και ποιοί θα πείσουν τις εξαθλιωμένες (και απόλυτα αιφνιδιασμένες) μάζες να οργανωθούν και να δράσουν, με την έννοια της καθολικής κοινωνικής ανυπακοής, και μάλιστα σε βάσεις που να αποκλείουν την παρείσφρηση φασιστοειδών ή βαθιά συντηρητικών στοιχείων; Φυσικά, μέσα από ένα άρθρο, δεν μπορούν να δοθούν απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Εξάλλου, δεν είμαστε ούτε εξουσιοδοτημένοι για κάτι τέτοιο. Θα λέγαμε, όμως, πως, ούτε καν το επιθυμούμε, γιατί οποιαδήποτε έτοιμη απάντηση ή θ’ αποτελούσε προσωπική γνώμη είτε πλάνη. Το θέμα είναι να συμφωνήσουμε στην κρισιμότητα των παρατηρήσεων και στην ορθότητα των ερωτημάτων. Οι απαντήσεις θα έρθουν μέσα από την τριβή στους κοινωνικούς αγώνες και υπό την πίεση της ανάγκης. Δεν μπορούμε όμως παρά να υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα που είναι αυτονόητα (ακόμα κι αν, ως τέτοια, πολλοί τα λησμονούν):
  • Η κοινωνική επανάσταση κρίνεται επιτακτική. Η ίδια η πραγματικότητα είναι που την καθιστά ως την μόνη πιθανή διέξοδο από τον πλήρη ατομικό, κοινωνικό και πνευματικό αφανισμό.
  • Η σύγκρουση με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων δεν είναι απαραίτητο και (δεν θέλουμε, άλλωστε) να μετέλθει με βίαια μέσα παρά μόνο στο βαθμό που αυτά θα χρησιμοποιηθούν ως αυτοάμυνα: είναι ανόητη αλλά και αναποτελεσματική η επίθεση σε πάνοπλους αστυνομικούς•  είναι καταστροφική, επίσης η τάση λουμπενοποίησης που επικρατεί σε διάφορους παραδοσιακούς επαναστατικούς χώρους (σύγκρουση μόνο και μόνο για χάρη της σύγκρουσης). Και σε επικοινωνιακό επίπεδο, επίσης, αυτού του είδους η τακτική είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, μιας και φτάνει στα μάτια των τηλε-πολιτών, εντελώς διαστρεβλωμένη και φετιχοποιημένη. Είναι, όμως, απόλυτα επιθυμητή και κατορθώσιμη η υπεράσπιση με κάθε τρόπο μιας αυτόνομης δομής όπως μια κοινότητα εναλλακτικής/ανταλλακτικής οικονομίας, ή η υπεράσπιση μιας απεργίας είτε από τις δυνάμεις καταστολής του παλαιού καθεστώτος, είτε από γραφειοκράτες που θα προσπαθήσουν να «καπελώσουν» για προσωπικό (ή κομματικό) τους όφελος μια τέτοια δράση. Οι πρώτοι δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστούν απολύτως ειρηνικά. Οι δεύτεροι θα πρέπει ν’ απομακρυνθούν από το πολιτικό σώμα, με κάθε μέσο και κάθε τρόπο. Παράλληλα, και με σκοπό την επίτευξη των παραπάνω στόχων, η μεταμόρφωση αυτών των τηλε-πολιτών σε ενεργούς συμμάχους κρίνεται αναγκαία και ο τρόπος να το καταφέρουμε αυτό φαίνεται πως δεν μπορεί παρά ν’ αρχίσει σε τοπικό επίπεδο, σε χώρους δουλειάς, σε κάθε μικροκοινωνικό επίπεδο.
  • Καμία ενέργειά μας δεν πρόκειται να έχει αποτελέσματα αν δεν έχουμε την απαραίτητη οργανωτική δομή, η οποία οργανωτική δομή σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει ιεραρχικά χαρακτηριστικά, αλλά, αντίθετα, οφείλει να είναι οριζόντια.
  • Καμία ενέργειά μας δεν πρόκειται να επιτύχει αν δεν διασπάσει την οργανωμένη κρατική καταστολή, σε πάρα πολλά μέτωπα. Η σχεδόν πατροπαράδοτη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής στα κέντρα των πόλεων, για παράδειγμα,
Για άλλη μια φορά, τελειώνοντας, θα πούμε ότι η γενική πολιτική απεργία διαρκείας είναι ένα όπλο που, ίσως, θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει μια μεγάλη νίκη. Μέχρι να μπορέσουμε να οργανώσουμε επιτυχώς ένα τέτοιο εγχείρημα, μικρές νίκες στην καθημερινότητά μας θα πρέπει να μάθουμε να κατακτούμε, νίκες που προαπαιτούν πάντα ως ζητούμενο, όχι μόνο να ικανοποιήσουν μια δεδομένη ανάγκη της στιγμής ή κάποιο επί μέρους αίτημα, αλλά ν’ αποτελέσουν, συνειδητά, έναν παραπόταμο ικανό να βοηθήσει στο να ξεχειλίσει ο κύριος ποταμός με όλη του την δύναμη, την αγριότητα και την ομορφιά του.

[1] Έχει πολλές φορές διαπιστωθεί ότι οι πρωταρχικές ανθρώπινες  αντιδράσεις κινητοποιούνται πρώτα με βάση τα συναισθήματα και έπειτα την λογική, γεγονός που επιτρέπει την αναμετάδοση ψευδών ειδήσεων που απλά ακούγονται όμορφα στ’ αυτιά του απεγνωσμένου ανθρώπου. Έτσι, δεδομένου  ότι βαδίζουμε στην εποχή όπου οι μεγάλοι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί  σταθμοί αρχίζουν να περιορίζονται  για χάρη της ανοιχτής διαδικτυακής ενημέρωσης, καλούμαστε να  μετασχηματίσουμε όλες αυτές τις τάσεις που ρέπουν προς τον ολέθριο λαϊκισμό, καθώς μια μοναδική ευκαιρία ανοίγεται μπροστά μας:  η δημιουργία μιας κατά κάποιον τρόπο ψηφιακής πολιτικής σφαίρας/κινηματικής πλατφόρμας, (η  οποία, αναμφισβήτητα, με τίποτα δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την φυσική), όπου η  πρόσβαση στην γνώση θα μπορούσε να είναι θέμα μερικών δευτερολέπτων αναζήτησης.