Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Όλα είναι τρόμος

sakkas_is_free«Η σημερινή απόφαση του Συμβουλίου Εφετών είναι μια απάντηση σε όσους όλο αυτό το διάστημα υποστήριζαν ότι η Πολιτεία είχε συμφέρον στη συνέχιση της προσωρινής κρατήσεως του κατηγορουμένου κ. Κώστα Σακκά στις φυλακές.[…] Το κράτος Δικαίου αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα της Δημοκρατίας και της αρμονικής κοινωνικής συμβίωσης. Αυτό είναι η πυξίδα μας και η αδιαπραγμάτευτη αρχή μας».

Μ’ αυτά τα λόγια του Υπουργού Δικαιοσύνης (και πρώην Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων) έκλεισε από πλευράς Κράτους η υπόθεση της απεργίας πείνας του Κώστα Σακκά. Ωραία λόγια και απόλυτα αναμενόμενα, βγαλμένα από κάποιο παλιό δελτίο ειδήσεων μιας εποχής που κοίμιζε τον κόσμο αφήνοντας την εντύπωση ότι «η δημοκρατία μας λειτουργεί». Λόγια απευθυνόμενα σε κουτούς ή σε κανένα, αφού η αλήθεια είναι ότι ακόμα και οι στοιχειωδώς υποψιασμένοι σύμμαχοι της Κυβέρνησης (βλ. σχετικές δηλώσεις ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΔΗΜ.ΑΡ., Δράσης κλπ.) γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι μέθοδοι και τα μέσα επιβολής με τα οποία οι κυβερνώντες (σαν εκπρόσωποι μιας τάξης και μιας ομάδας συμφερόντων και όχι τόσο σαν μια παρέα πολιτικών που διοικεί την χώρα) κρατιούνται στην εξουσία γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο «πρωτοποριακά»…, σε βαθμό που θα μπορούσε να ειπωθεί ότι εφηύραν ενός νέου τύπου «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», η οποία αυτο-αμφισβητείται διαρκώς αλλά μονόπαντα: καταστρατηγώντας ή παραβιάζοντας ευθέως τις ίδιες τις θεμελιώδεις αρχές της, αυτό καθαυτό το νομικό πλέγμα που, ούτως ή άλλως είναι ένα οικοδόμημα προστασίας των εξουσιαζόντων και των κυρίαρχων τάξεων.

Φαίνεται πως η σήψη είναι τόσο βαθιά που όλοι τους τώρα τρέχουν να μαζέψουν τον «πολιτικό και το νομικό πολιτισμό» (όπως τόσο πολύ τους αρέσει να λένε για να χαϊδεύουν τα ίδια τους τα’ αυτιά), μετατρέποντάς τον με κάθε ευκαιρία και για κάθε ανάγκη της καθημερινότητας σε έναν «τυπικά νόμιμο τρόμο». Είναι φανερό ότι είναι σε ελεύθερη πτώση και μαζί μ’ αυτούς, σε ελεύθερη πτώση είναι και όλο το φαντεζί αλλά τζούφιο (από άποψη δημοκρατικότητας εκτός εισαγωγικών) σύστημα αξιών τους. Με τα πιο τηλεοπτικά ελληνικά επικοινωνείται εκ μέρους των κυβερνώντων και όσων αυτοί εκπροσωπούν μια διαρκής απειλή: όποιος δεν συμμορφωθεί διατρέχει τον άμεσο κίνδυνο να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα λυσσασμένο κράτος που συμπεριφέρεται αμείλικτα και ρεβανσιστικά σε όποιον/-α δεν δέχεται να απεμπολήσει κάθε ψήγμα αξιοπρέπειας.

Όλα λοιπόν είναι τρόμος. Και η υπόθεση Σακκά είναι μια καλή ευκαιρία να εξεταστεί αυτός ο μηχανισμός, αυτή η νέα μεθοδολογία της εξουσίας, σε μερικές διαστάσεις του.

Από πολιτική άποψη

Μετά από ένα καραμπινάτο νομικό σκάνδαλο (απόφαση προφυλάκισης πολίτη για 36 μήνες – στο νομικό κομμάτι της υπόθεσης θα επανέλθουμε παρακάτω), εκδίδεται από το Συμβούλιο Εφετών η απόφαση αποφυλάκισης του αναρχικού απεργού πείνας, Κώστα Σακκά αντικαθιστώντας την προσωρινή κράτηση με τους ακόλουθους περιοριστικούς όρους: απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, υποχρεωτική εμφάνισης κάθε Δευτέρα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του, υποχρεωτική διαμονή στην οικία που έχει δηλώσει ως κατοικία του, απαγόρευση οποιασδήποτε επαφής και επικοινωνίας με συγκατηγορουμένους του στην υπόθεση της οργάνωσης «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς», καταβολή χρηματικής εγγύησης 30 χιλιάδων ευρώ και απαγόρευση μετακίνησης εκτός του νομού Αττικής.

Το αίτημα αποφυλάκισης γίνεται δεκτό λόγω της κρίσιμης κατάστασης της υγείας στην οποία περιήλθε ο Σακκάς, αφού πριν από λίγες μέρες είχαν απορριφθεί οι Αντιρρήσεις που προέβαλε κατά της νομιμότητας της διάταξης με την οποία η προσωρινή του κράτηση παρατεινόταν για 6 μήνες ακόμα, φτάνοντας τους 36.

Οι πραγματικές πολιτικές διαστάσεις της απόφασης αποφυλάκισης του συντρόφου μας είναι οι εξής:

α) Εκτελεστική εξουσία (Κυβέρνηση) και Δικαστική εξουσία, φοβήθηκαν το ενδεχόμενο ενός δεύτερου Δεκέμβρη 2008 μέσα στον Ιούλιο. Προσπάθησαν όσο μπορούσαν, να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα και να δοκιμάσουν τις αντοχές του α/α χώρου (αλλά και της υπόλοιπης κοινωνίας στον βαθμό που δεν κοιμάται τον ύπνο του Δικαίου…). Όταν πιθανολόγησαν ότι η κατάσταση ενδεχομένως να ξεφύγει από τα χέρια τους αν δολοφονούσαν τον Σακκά, αποφάσισαν (αργά και βασανιστικά, αναβάλλοντας την έκδοση του σχετικού βουλεύματος από μέρα σε μέρα, σα να μην υπήρχε άμεσος κίνδυνος για τη ζωή του Σακκά), να διατυμπανίσουν την ανθρωπιά της Ελληνικής Δικαιοσύνης, αποφυλακίζοντάς τον λόγω προβλημάτων υγείας εξαιτίας της απεργίας πείνας και όχι επειδή είχαν παραβιάσει κατάφορα κάθε σχετική συνταγματική διάταξη αλλά και τις αντίστοιχες του Κώδικα Ποινική Δικονομίας.

β) Εκτελεστική εξουσία (Κυβέρνηση) και Δικαστική εξουσία, φοβήθηκαν το ενδεχόμενο ο τυχόν θάνατος του Σακκά να αποτελέσει ένα ακόμα λόγο ήττας στις εκλογές που φαίνεται ότι προετοιμάζουν για το φθινόπωρο. Η Αριστερά (η οποία αρκέστηκε σε νερόβραστες καθωσπρεπίστικες δηλώσεις, εστιάζοντας στο ανθρωπιστικό ή στο νομικό κομμάτι της υπόθεσης και όχι στο πολιτικό χαρακτήρα της συμπεριφοράς του Κράτους απέναντι στο συγκεκριμένο κατηγορούμενο), θα έσπευδε με ιδιαίτερη χαρά να βρωντοφωνάξει πάνω από το πτώμα του συντρόφου μας ότι «η Μνημονιακή Κυβέρνηση και η Τρόικα δολοφονούν και εμείς σας τα λέγαμε, παραβιάσατε τους νόμους και σκοτώσατε ένα άμυαλο παιδί» κλπ., προκειμένου να μαζέψει απ’ όπου θα μπορούσε μερικές ψήφους παραπάνω (η Αριστερά, η οποία εν προκειμένω, ψέλλισε ένα δυο κονσερβαρισμένα λόγια, καλά θα κάνει να σταματήσει την προσπάθεια να περάσει την αποφυλάκιση Σακκά ως δική της επιτυχία – αποφυλάκιση η οποία οφείλεται μόνο στο θάρρος του ίδιου και την υποστήριξη που είχε από τους αλληλέγγυους συντρόφους του που αντιμετωπίστηκαν ως εγκληματίες επειδή τόλμησαν να του συμπαρασταθούν).

γ) Εκτελεστική εξουσία (Κυβέρνηση) και Δικαστική εξουσία, πίστεψαν ότι θα καθησυχάσουν τόσο την κοινωνία που είχε αρχίσει να υποψιάζεται ότι κάτι βρωμάει στην υπόθεση αυτή, όσο και τον ίδιο τον α/α χώρο σε κάποιο βαθμό. Ταυτόχρονα, γελώντας κάτω από τα μουστάκια τους και με την έπαρση που χαρακτηρίζει τους δικαστές που πάντα νομίζουν ότι είναι πιο έξυπνοι από τον λαουτζίκο, επιβάλλουν τους προαναφερόμενους όρους, επιτυγχάνοντας:

-την αποποίηση της ευθύνης του θανάτου του Σακκά σε περίπτωση που αυτός αρνούνταν να καταβάλει το υπέρογκο ποσό της εγγύησης ή, ακόμα χειρότερα, την μετακύλιση της ευθύνης του θανάτου στους αλληλέγγυους συντρόφους του, στην περίπτωση που αυτός αρνούνταν να διακόψει την απεργία πείνας έως ότου καταβληθεί το ποσό της εγγύησης. Όλα κανονίστηκαν υπέροχα. Οι αλληλέγγυοι σύντροφοι θα μαζέψουν με εράνους και συναυλίες ένα εντελώς παράνομα επιβληθέν υπέρογκο ποσό για το αγαπημένο τους Κράτος, διαφορετικά θα πάρουν αυτοί το κρίμα στο λαιμό τους, είτε για την μη αποφυλάκιση τους συντρόφου τους είτε για το ενδεχόμενο θανάτου του και Κυβέρνηση και Δικαστές θα έβγαιναν λάδι στα μάτια όλων των υπόλοιπων που αρνήθηκαν από αφέλεια ή εσκεμμένα να μιλήσουν για την πολιτική διάσταση της υπόθεσης, εμμένοντας σε ανθρωπιστικά λογίδρια.

-την κατατρομοκράτηση όλης της κοινωνίας και το «σπάσιμο του τσαμπουκά» του α/α χώρου, θυμίζοντας ότι ούτε τους δικούς τους νόμους υπολογίζουν, ότι είναι ικανοί να σκοτώσουν ή να βασανίσουν με παράνομες κρατήσεις, ότι ακόμα και όταν δείχνουν το ανθρωπιστικό τους πρόσωπο, η σε αναμονή της εκδίκασης της υπόθεσης του κάθε απολυμένου που προφυλακίστηκε, ελευθερία, θα θυμίζει με τρόπο εμφατικό την παντοδυναμία του Κράτους πάνω σε σώμα και πνεύμα κάθε υπόδικου. Η απαγόρευση επικοινωνίας με τους συγκατηγορουμένους (όταν αυτή μπορεί να γίνει άνετα στα πλαίσια της δίκης ή δια μέσω των συνηγόρων υπεράσπισης που έχουν τη νομική υποχρέωση να κάνουν το καλύτερο δυνατό για τους εντολείς τους), η απαγόρευση εξόδου από το νομό Αττικής τη στιγμή που υπάρχει και η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και μάλιστα τη στιγμή που κάθε επτά μέρες ο κατηγορούμενος πρέπει να εμφανίζεται στο τμήμα βασανιστηρίων της περιοχής του (λες και θεωρούν την εκτός Αττικής Ελλάδα άλλη χώρα – και μακάρι να ήταν να πηγαίναμε κι εμείς), είναι κινήσεις συμβολικές με σκοπό να τσακίσουν με το γάντι, το αγωνιστικό φρόνημα (υπαρκτό ή εκκολαπτόμενο) κάποιων.

Από νομική άποψη

Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά για το νομικό κομμάτι της υπόθεσης. Το γεγονός ότι ο α/α χώρος δεν αναγνωρίζει κάποιου είδους ηθική ή κοινωνική «νομιμοποίηση» στο δίκαιο της αστικής «δημοκρατίας», δεν σημαίνει ότι η νομική προσέγγιση της υπόθεσης είναι χωρίς αξία αφού, αφ’ ενός είναι σημαντικό να καταδειχτεί σε όλους εκτός του α/α/ χώρου ότι η ίδια η αστική «Δικαιοσύνη» κάθε άλλο παρά τυφλή είναι, μην διστάζοντας να αυτοαναιρείται οποτεδήποτε έρχεται αντιμέτωπη με όποιον θεωρεί απειλή για αυτήν (δικαιώνοντας έτσι ακριβώς την αναρχική αντίληψη ότι ο Νόμος είναι ο μηχανισμός συντήρησης της εξουσίας από τις κυρίαρχες τάξεις σε έναν κόσμο κεντρικά/κρατικά οργανωμένης και συστηματοποιημένης εκμετάλλευσης) και, αφ’ ετέρου επειδή μέσα από αυτή την προσέγγιση θα γίνει ακόμα πιο κατανοητό το γεγονός ότι ο αντίπαλος είναι πιο φοβισμένος από ποτέ, ενεργεί σπασμωδικά και ασυντόνιστα δημιουργώντας ρήγματα ακόμα και μέσα στους κόλπους του. Η αυτοαναίρεση της «νομιμότητας» της εξουσίας, στο βαθμό που παίρνει ακραίες διστάσεις όπως σήμερα, δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε πλήρη συντριβή της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφού δημιουργεί μια κατάσταση που εκ των πραγμάτων δεν ξέρει να (δια)χειρίζεται, ενώ ταυτόχρονα δυσαρεστεί, στον ένα ή τον άλλο βαθμό και για διαφορετικούς λόγους ίσως, αλλά πάντως δυσαρεστεί, πρώην συμμάχους της (όπως κομμάτια της μεσαίας τάξης, φιλελεύθερους ή και ακόμα και διαπλεκόμενους που αισθάνονται ανασφάλεια μπροστά σε στη νέα και εντελώς απρόβλεπτη και έκρυθμη κατάσταση).

Σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ.4 του ισχύοντος Συντάγματος: «Νόμος ορίζει το ανώτατο όριο διάρκειας της προφυλάκισης, που δεν μπορεί να υπερβεί το ένα έτος στα κακουργήματα και τους έξι μήνες στα πλημμελήματα. Σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις τα ανώτατα αυτά όρια μπορούν να παραταθούν για έξι και τρεις μήνες, αντίστοιχα, με απόφαση του αρμόδιου δικαστικού συμβουλίου. Απαγορεύεται η υπέρβαση των ανώτατων ορίων της προφυλάκισης με τη διαδοχική επιβολή του μέτρου αυτού για επί μέρους πράξεις της ίδιας υπόθεσης.».

Επίσης, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 288 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας: «1. Όταν το έγκλημα για το οποίο διατάχθηκε η προσωρινή κράτηση συρρέει κατ’ ιδέαν με άλλο έγκλημα ή αν το έγκλημα τελέστηκε κατ’ εξακολούθηση, η προθεσμία που αναφέρεται στο άρθρο 287 υπολογίζεται από τότε που για πρώτη φορά κρατήθηκε ο κατηγορούμενος είτε για ένα από τα εγκλήματα που συρρέουν κατ’ ιδέαν είτε για μία από τις μερικότερες πράξεις που απαρτίζουν το κατ’ εξακολούθηση έγκλημα. 2. Από την επιβολή της προσωρινής κράτησης έως την έκδοση οριστικής απόφασης δεν μπορεί να διαταχθεί νέα προσωρινή κράτηση του ίδιου κατηγορουμένου για άλλη πράξη για την οποία, με βάση τα στοιχεία της δικογραφίας, ήταν δυνατό να ασκηθεί ποινική δίωξη ή να απαγγελθεί κατηγορία, ταυτόχρονα με την ποινική δίωξη συνεπεία της οποίας επιβλήθηκε η προηγούμενη προσωρινή κράτηση ή μέσα σε εύλογο διάστημα από αυτήν. Κατ’ εξαίρεση μπορεί να διαταχθεί νέα προσωρινή κράτηση για άλλη πράξη, αν η ποινική δίωξη γι’ αυτήν δεν μπορούσε να ασκηθεί παρά μόνο στους τρεις τελευταίους μήνες πριν από την πάροδο του χρονικού ορίου της διάρκειας της προηγούμενης προσωρινής κράτησης ή την τυχόν απόλυση του κρατουμένου. Στην περίπτωση αυτή η νέα προσωρινή κράτηση δεν μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από ένα έτος και δεν παρατείνεται.».

Από το συνδυασμό των διατάξεων αυτών προκύπτει ότι απαγορεύεται η υπέρβαση των ανώτατων ορίων της προσωρινής κράτησης με τη διαδοχική επιβολή του μέτρου αυτού για επιμέρους πράξεις της ίδιας υπόθεσης, οπότε η δεύτερη προσωρινή κράτηση συνιστά παραβίαση θεμελιωδών ποινικών και δικονομικών διατάξεων, καθώς μεγεθύνει το μέγιστο επιτρεπόμενο του ανώτατου χρόνου προσωρινής κράτησης – δικαστική πρακτική που συνιστά ευθεία παραβίαση της θεμελιώδους αρχής του τεκμηρίου αθωότητας, αφού η προσωρινή κράτηση αποτελεί έσχατο δικονομικό μέτρο με σκοπό την εξασφάλιση της εμφάνισης του κατηγορουμένου ενώπιον των δικαστικών αρχών και δεν πρέπει να θίγει την προσωπικότητα του κατηγορούμενου.

Είναι δηλαδή προφανές ότι η προσωρινή κράτηση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να διαρκέσει πάνω από 18 μήνες. Ακόμα όμως και με την αμφίβολης συνταγματικότητας διάταξη του άρθρου 288ΚΠΔ, παρ. 2 εδ. β΄και γ΄ (η οποία τέθηκε στο άρθρο το 1996), ισχύουν τα εξής:

Σε περίπτωση συρροής περισσότερων εγκλημάτων (καλύτερα: κατηγοριών για τέλεση διαφορετικών αξιόποινων πράξεων), αν το έγκλημα για το οποίο επιβλήθηκε η προσωρινή κράτηση τελέστηκε κατ’ εξακολούθηση ή αν συρρέει κατ’ ιδέαν [1] με άλλο έγκλημα, η διάρκεια της προσωρινής κράτησης υπολογίζεται από τότε που για πρώτη φορά κρατήθηκε ο κατηγορούμενος (είτε για μια από τις μερικότερες πράξεις που στοιχειοθετούν το «κατ’ εξακολούθηση έγκλημα» είτε για μία από τις πράξεις που συρρέουν κατ’ ιδέαν). Άρα για αυτές τις δύο περιπτώσεις, αναγνωρίζεται η συνέκτιση της προσωρινής κράτησης που επιβλήθηκε με περισσότερα εντάλματα.

Σε περίπτωση αληθούς πραγματικής συρροής εγκλημάτων, δεν μπορεί να διαταχθεί νέα προσωρινή κράτηση για άλλη πράξη εκτός εάν η ποινική δίωξη για αυτήν την άλλη πράξη δεν μπορούσε ν’ ασκηθεί παρά μόνο εντός των τελευταίων τριών μηνών πριν την πάροδο του χρόνου διάρκειας της προηγούμενης προσωρινής κράτησης.

Συμπερασματικά προκύπτει ότι: Αν οι επιμέρους πράξεις για τις οποίες κατηγορείται κάποιος, εντάσσονται στην ίδια [2] υπόθεση, ανεξάρτητα από τη συρροή που τις συνδέει, το ανώτατο όριο της προσωρινής κράτησης που μπορεί να επιβληθεί για τις πράξεις αυτές συνολικά, δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τους 18 μήνες.

Αν οι επιμέρους πράξεις δεν εμπίπτουν στην έννοια της «ίδιας υπόθεσης» αλλά πρόκειται για κατ’ ιδέαν συρροή εγκλημάτων  ή για κατά εξακολούθηση εγκλήματα και πάλι το ανώτατο όριο της προσωρινής κράτησης που μπορεί να επιβληθεί δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τους 18 μήνες.
Άρα, ακόμα και με το πιο συντηρητικό νομικό σκεπτικό και εξαιρετικά αμφίβολης συνταγματικότητας, δυνατότητα για υπέρβαση του 18μήνου υπάρχει μόνο εάν οι επί μέρους πράξεις βρίσκονται σε σχέση αληθινής πραγματικής συρροής. Αλλά και πάλι, αυτή η νέα προσωρινή κράτηση σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από ένα έτος και δεν παρατείνεται. Δηλαδή, ακόμα και με αυτό το σκεπτικό, αν το δεχτούμε ως ορθό και συνταγματικό και εφ’ όσον πράγματι συντρέχουν οι προϋποθέσεις (αληθινή πραγματική συρροή), η συνολική διάρκεια της προφυλάκισης δεν μπορεί να ξεπεράσει τους 30 μήνες.

Ο Σακκάς, ο οποίος προφυλακίστηκε την 4.12.2010, άρχισε απεργία πείνας την 4.6.2013, δηλαδή ακριβώς την πρώτη μέρα του 31ου μήνα της προσωρινής του κράτησης (προφανώς όχι αποδεχόμενος την συνδρομή των νομικών προϋποθέσεων, αλλά αποδεχόμενος την αναμενόμενη από κάθε αναρχικό δυσμενέστερη δυνατή αντιμετώπισή του από το κράτος). Από εκεί και πέρα, ο πολιτικός αγώνας του πήρε άλλο νόημα: να ξεμπροστιάσει ακριβώς την ασυνέπεια της αστικής «δικαιοσύνης» που ξεπέρασε σε φαντασία (και σε παρανομία) ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό , ακόμα και την πιο ακραία, αυστηρή και κατά την άποψή μας, αντισυνταγματική, νομική άποψη.

Είναι λοιπόν φανερό ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση έγιναν απίστευτα νομικά όργια εναντίον του Κώστα Σακκά, όποιο σκεπτικό κι αν θελήσει να υιοθετήσει κανείς. Μάλιστα, ακούστηκαν και απόψεις που λίγο πολύ οδηγούσαν στο νομικό συμπέρασμα πως αν ένας κατηγορούμενος καθυστερήσει τη δίκη κάνοντας χρήση δικονομικών δικαιωμάτων του (π.χ. αίτηση εξαίρεσης δικαστών, μαρτύρων κλπ.), το Δικαστήριο δικαιούται να τον «τιμωρήσει» παραβιάζοντας τις αυξημένης τυπικής ισχύος δικονομικές διατάξεις του άρθρου 6 παρ. 4. Αλλά έχουμε ανοσία πια. Και στην κακεντρέχεια και στην ηλιθιότητα.

Κάποιες τελευταίες, μη τρομαγμένες σκέψεις

Δεν μας εκπλήσσουν όλα αυτά. Εμείς ποτέ δεν περιμέναμε καμία «δίκαιη αντιμετώπιση» από ένα νομικό σύστημα που είναι φτιαγμένο για να εξυπηρετεί με νύχια και με δόντια τα κυρίαρχα στρώματα, τους εκμεταλλευτές, το πολιτικό τους προσωπικό και τα μαντρόσκυλά τους. Ειδικά σε περίοδο βαθιάς κρίσης του (ελληνικού) καπιταλισμού, όταν από την άλλη πλευρά χάνεται κάθε πρόσχημα, όταν κάποιοι πραγματικά καλοπροαίρετοι μένουν άναυδοι και αναρωτιούνται «μα πώς είναι δυνατόν να είναι κάποιος μέσα 31 μήνες και βάλε χωρίς να δικαστεί,  δεν υπάρχει δικαιοσύνη;» κλπ., μάλλον πολιτικά δικαιωμένοι αισθανόμαστε.

Δεν θεωρούμε ούτε ήττα ούτε νίκη την αποφυλάκιση του Κώστα Σακκά. Ό,τι κατάφερε το κατάφερε με την απίστευτη θέλησή του και με την ηθική βοήθεια τω αλληλέγγυων συντρόφων του. Μας αρκεί που θα είναι σύντομα καλά, έτοιμος να αγωνιστεί και πάλι για τις ιδέες του.

Το ποσό της εγγύησης των 30.000 ευρώ, που θα καταβληθεί με πραγματική αγάπη από τους αλληλέγγυους, δεν παύουμε να το θεωρούμε μία ακόμα ληστεία του λαϊκού εισοδήματος (όπως τόσες άλλες που πραγματοποιούνται μέσω των μέτρων λιτότητας) και, κυρίως, μια κίνηση ρεβανσισμού ενάντια στον α/α χώρο.

Αλλά καλό είναι να καταλάβουν όλοι, τόσο οι κυβερνώντες και οι φορείς κάθε θεσμισμένης (και μη…) εξουσίας όσο και όσοι στηρίζουν άλλους πολιτικούς χώρους, ότι δεν είμαστε ούτε ανόητοι, ούτε αμόρφωτοι, ούτε ανυποψίαστοι.

Η αλληλεγγύη θα συνεχίζει να είναι το όπλο του α/α χώρου, όσο κι αν προσπαθούν να τον χτυπήσουν ακριβώς μέσω αυτού του πολιτικού χαρακτηριστικού του. Και μέσω αυτής της αλληλεγγύης ο χώρος αυτός διογκώνεται καθημερινά, συγκινώντας όχι μόνο με τον συναισθηματικό, αλλά και με τον πολιτικό του λόγο, όλο και περισσότερους.

Σημείωση: Από εχθές 11/7, υπάρχει στο Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Κ*ΒΟΞ κουτί οικονομικής ενίσχυσης, για την κάλυψη της εγγύησης αποφυλάκισης του συντρόφου Κ.Σακκά (υπενθυμίζεται ότι ο ίδιος αρνήθηκε την συγκέντρωση των χρημάτων μέσω τραπεζών) ενώ ήδη διοργανώνονται συλλογικές κουζίνες για την συγκέντρωση του ποσού της εγγύησης.

Παραπομπές στο κείμενο

1. Συρροή εγκλημάτων έχουμε όταν ο δράστης με μία ή περισσότερες πράξεις (ή παραλείψεις) τελεί περισσότερα από ένα εγκλήματα.  Η συρροή διακρίνεται σε αληθινή και σε κατ’ ιδέαν. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε όντως περισσότερα τους ενός αδικήματα, ενώ στη δεύτερη μόνο φαινομενικά υπάρχουν περισσότερα, αλλά τελικά ο δράστης θα τιμωρηθεί μόνο για ένα.

2. Για «ίδια» υπόθεση μιλάμε όταν η συμπεριφορά του δράστη για την οποία κατηγορείται εμφανίζει μια φυσική ενότητα που εντάσσεται σε ένα χωροχρονικά «εγκληματικό» σχέδιο.
 

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Η ώρα των «Πολιτοφυλακών»;

Τι είναι αυτό το καινούργιο φρούτο με τις «Πολιτοφυλακές»; Ιδιωτικοποίηση της ασφάλειας, εκμετάλλευση του αισθήματος φόβου των πολιτών, νομιμοποίηση των Ταγμάτων Εφόδου ή εθελοντική εθνική υπηρεσία;

Η υπερπροβολή των ζητημάτων ασφάλειας που συνοδεύουν το ξέσπασμα της κρίσης έχει ανοίξει ένα νέο πεδίο δραστηριότητας για ομάδες και άτομα που αναλαμβάνουν αυτόκλητα ή τουλάχιστον υπόσχονται να καλύψουν τα κενά που αφήνουν οι επίσημες αρχές, οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας. Εδώ και λίγους μήνες αυτές οι πρωτοβουλίες έχουν αρχίσει να παίρνουν και οργανωμένη μορφή, ενώ οι ιδρυτές αυτών των ομάδων δεν διστάζουν να τους δώσουν και το όνομα της Πολιτοφυλακής.
 
Η Ελληνική Πολιτοφυλακή

Η πιο φιλόδοξη προσπάθεια σ’ αυτό τον τομέα υπήρξε η Ελληνική Πολιτοφυλακή, μόνο που έληξε άδοξα εφόσον ανέστειλε τη λειτουργία της προτού καν προλάβει να δράσει. Ιδρυτής, εμπνευστής και οργανωτής της ήταν ο Θεόδωρος Λιόλιος, καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων. Ο κ. Λιόλιος, παράλληλα με τη διδασκαλία στην ανώτατη στρατιωτική σχολή, αναπτύσσει και πολυσχιδή δράση, γύρω από μια ομπρέλα πρωτοβουλιών με το όνομα «Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Οπλων» (ΕΚΕΟ) και τον διακριτικό τίτλο «Αθηνά». Στο πλαίσιο του ΕΚΕΟ ο κ. Λιόλιος επιχείρησε να δημιουργήσει τη δική του Πολιτοφυλακή.

Με επιστολή του προς τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, εξηγούσε: «Οπως γνωρίζετε, το ερευνητικό κέντρο Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Οπλων (EKEO) στα πλαίσια της κοινωφελούς του δραστηριότητας στον τομέα του Ελέγχου Οπλων και Ελέγχου Εγκληματικότητας ίδρυσε την οργάνωση Hellenic Neighborhood Watch, την οποία ονομάσαμε επίτηδες Ελληνική Πολιτοφυλακή. Αυτό έγινε για πολλούς λόγους: Αρχικά διότι δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιεί ο καθημερινός πολίτης την τεράστια αυτή αγγλική έκφραση ενώ κάθε προσπάθεια απόδοσής της στα ελληνικά την αδικούσε. Επίσης, μετά από συμβουλή ειδικών, θεωρήσαμε ότι αποδίδει πλήρως την αγγλική έννοια και είναι προσιτή στον Ελληνα πολίτη. Τέλος, θέλαμε να δεσμεύσουμε στο διαδίκτυο και στο νου του Ελληνα πολίτη (και ιδιαίτερα στους νέους) την έννοια της Πολιτοφυλακής, διότι γνωρίζαμε ότι θα χρησιμοποιηθεί από εξτρεμιστικά στοιχεία προκειμένου να εκμεταλλευτούν το φόβο των πολιτών για το αυξανόμενο έγκλημα και να τους εντάξει έτσι σε ακραίες οργανώσεις υπό τον συμβολικό τίτλο Πολιτοφυλακή. Η ύπαρξη μιας ειρηνικής και κοινωφελούς Πολιτοφυλακής που θα ενεργοποιήσει τους Ελληνες ήταν η πιο επιστημονική λύση εξουδετέρωσης των προσπαθειών για ίδρυση Πολιτοφυλακής από ακραία στοιχεία».

Ενδιαφέρον έχει ότι η επιστολή αυτή ήταν δημόσια, κάτι που εξήγησε ως εξής ο κ. Λιόλιος: «Αντί λοιπόν να έρθουμε στο γραφείο σας με τις ιδέες μας και να σας πουλήσουμε συμβουλές που θα αυξήσουν τις πολιτικές σας επιτυχίες, προτιμήσαμε να το θέσουμε υπ’ όψιν του ελληνικού λαού και ύστερα να ζητήσουμε συνάντηση μαζί σας προκειμένου να σας κάνουμε τις προτάσεις μας». Αξιοσημείωτη θέση για κάποιον που περιλαμβάνει στο βιογραφικό του ότι «διετέλεσε για πολλά χρόνια επιστημονικός σύμβουλος και στενός συνεργάτης του Στέλιου Παπαθεμελή», ο οποίος θήτευσε στο ίδιο υπουργείο.

Ο κ. Λιόλιος τελικά ίδρυσε κατά δήλωσή του την Ελληνική Πολιτοφυλακή και κάλεσε σ’ αυτήν «να ενταχθούν οι ενδιαφερόμενοι πολίτες (αρχικά) ως εθελοντές και στη συνέχεια ως έμμισθα στελέχη (όχι ως προσωπικό ασφαλείας) όταν φυσικά υπάρξει η ανάλογη οικονομική υποστήριξη διαφόρων φυσικών και νομικών προσώπων». Στην Πολιτοφυλακή αυτή ο καθηγητής καλούσε να ενταχθούν «εθελοντικά ακόμη και εν ενεργεία στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας αν και η όποια οικονομική τους υποστήριξη δεν επιτρέπεται να είναι με μορφή μισθού αλλά θα είναι με τη μορφή βραβείων, αριστείων, υποτροφιών και άλλων νομίμων μεθόδων που επιτρέπει η υπηρεσία τους».

Τελικά δεν πείστηκε ούτε το υπουργείο ούτε βρέθηκε η «οικονομική υποστήριξη». Και το πρόγραμμα ναυάγησε! Το ΕΚΕΟ «αποφάσισε τη διακοπή του προγράμματος εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δυσφήμηση ορισμένων μέσων ενημέρωσης και τις απειλές κατά της ζωής των ιδρυτών (συμβόλαια θανάτου!) από εγκληματικά στοιχεία και τους αρχηγούς τους». Σε άλλο σημείο η ακύρωση του προγράμματος αποδίδεται σε ένδειξη διαμαρτυρίας επειδή δεν εισακούστηκε ο εμπνευστής του από τον αρμόδιο υπουργό.

Με πικρία ο κ. Λιόλιος επιτιμά όλους μας: «Οσοι αντέδρασαν στην κοινωφελή μας προσπάθεια δεν χρειάζεται να ανησυχούν διότι η Hellenic Neighborhood Watch (Ελληνική Πολιτοφυλακή στα Ελληνικά) έχει πλέον σταματήσει και δεν έχουμε πρόθεση ούτε και το χρόνο για να συνεχίσουμε. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν ήταν έτοιμη για μια τέτοια επιστημονική μέθοδο στο χώρο του ελέγχου της εγκληματικότητας!» Για παν ενδεχόμενο, πάντως, ο καθηγητής σημειώνει ότι «οι τίτλοι Hellenic Neighborhood Watch, Greek Neighborhood Watch και Ελληνική Πολιτοφυλακή είναι κατοχυρωμένοι από το EKEO. Κάθε χρήση τους από άλλο φορέα είναι παράνομη και καταχρηστική».

Κατά τα άλλα, ο κ. καθηγητής καλεί δημοσιογράφους, φοιτητές, αποφοίτους ΑΕΙ «με ενδιαφέρον για θέματα εθνικής και διεθνούς ασφάλειας», καθώς και στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας να συνεργαστούν «έμμισθα» με το ΕΚΕΟ, «με την προϋπόθεση ύπαρξης ικανών κονδυλίων». Ζητάει επίσης «διαφημίστριες και διαφημιστές και μετά από δωρεάν επιμόρφωση ως τηλεπαρουσιάστριες και ραδιοφωνικούς παραγωγούς». Και ο ίδιος «παρέχει υπηρεσίες επ’ αμοιβή σε όσους μαθητές ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν καριέρα στις Σχολές Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας». Ολα αυτά, με την παράλληλη ιδιότητα του καθηγητή στη Σχολή Ευελπίδων.

Για τις απόψεις και το φρόνημα του κ. καθηγητή είναι αρκετό να αναφέρουμε ότι ανέλαβε να υπερασπιστεί με πάθος τον αρχηγό της Σχολής και τους Ευέλπιδες που βεβήλωσαν τη γιορτή του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 2011, με τη μετάδοση του ύμνου της χούντας. Για να δικαιολογήσει την πράξη αυτή ο κ. Λιόλιος την απέδωσε σε χιουμοριστική διάθεση των φοιτητών της Σχολής Ευελπίδων, έσπευσε δε να αναρτήσει και στον δικό του ιστότοπο τον ύμνο των πραξικοπηματιών, συνοδεύοντάς τον μάλιστα με το ακόλουθο σχόλιο: «Παραθέτουμε εδώ τον ύμνο της 21 Απριλίου, όπως τον εντόπισαν οι Ευέλπιδες στο Youtube (διότι σίγουρα οι περισσότεροι αναγνώστες δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον θυμούνται). Θέλει μεγάλο θάρρος να διαπιστώσει κανείς ότι αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι αναφέρει στους στίχους τον Απρίλη (και τρόπον τινά την αποφράδα ημέρα 21 Απριλίου 1967) κατά τα άλλα οι στίχοι του δεν βάλουν [sic] κατά της Δημοκρατίας».

Παραθέτουμε με τη σειρά μας τους πρώτους στίχους για να κρίνει ο αναγνώστης:

«Μέσα στ’ Απρίλη τη Γιορτή / το Μέλλον χτίζει η Νιότη / αγκαλιασμένοι – δυνατοί / μ΄ Εργάτη, Αγρότη, Φοιτητή / και πρώτο τον Στρατιώτη.

Τραγούδι αγάπης αντηχεί / γελούν όλα τα χείλη / Και σμίγουν μέσα στην ψυχή / του Είκοσι-ένα η εποχή / κι η Είκοσι-μια τ’ Απρίλη.

Μες στις καρδιές φτάνει ζεστή / του Απριλιού η λιακάδα / κι έχουν στα στήθια μας χτιστεί / Θρησκεία, Οικογένεια / και πάνω απ’ όλα Ελλάδα».

Η Πατριωτική Πολιτοφυλακή

Η δεύτερη μορφή Πολιτοφυλακής που έχει απασχολήσει τη δημοσιότητα είναι η Πατριωτική Πολιτοφυλακή, η οποία ιδρύθηκε στις αρχές του 2011. Το προφίλ αυτής της Πολιτοφυλακής είναι αρκετά διαφορετικό. Το αρχικό της κάλεσμα αφορούσε «αυτούς που έχουν τελειώσει Ειδικές Δυνάμεις, τους άνδρες και τις γυναίκες που ασχολούνται πολύ καιρό με οποιαδήποτε πολεμική τέχνη και αυτούς που έχουν γνώσεις στη φύλαξη υψηλών προσώπων» (17.10.2012).

Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των εκπροσώπων της, η «Η Πατριωτική Πολιτοφυλακή είναι νόμιμο κίνημα με επίσημο καταστατικό. Σεβόμαστε απόλυτα τους νόμους και το Σύνταγμα του κράτους. Το κίνημά μας δεν έχει κανέναν σκοπό να αποκαταστήσει [sic] την αστυνομία και τον Στρατό. Δεν έχουμε γενικά καμία σχέση με υπηρεσίες του κράτους. Η φιλοσοφία του κινήματός μας έχει καθαρά αμυντικό χαρακτήρα. Στην ορεινή εκπαίδευσή μας τα όπλα που χρησιμοποιούνται είναι όπλα τύπου airsoft και είναι νόμιμα. Οτιδήποτε άλλο απαγορεύεται αυστηρότατα» (5.11.2012).

Βέβαια οι ίδιες οι αναρτήσεις στον ιστότοπο της οργάνωσης προδίδουν τον πραγματικό της χαρακτήρα. Πρόκειται για μια ομάδα πολύ κοντινή αν όχι ταυτόσημη με τη Χρυσή Αυγή, τον «Στόχο» και ποικίλες άλλες ομάδες που παίρνουν διαφορετικές ονομασίες, ανάλογα με το στόχο της καθεμιάς, αλλά συγκεντρώνουν τους ίδιους ανθρώπους. Οι εκπρόσωποί της επιμένουν κάθε λίγο και λιγάκι ότι χρησιμοποιούν μόνο όπλα airsoft. Αλλά οι ίδιοι δηλώνουν ότι «δεν θέλουν απλώς να παίξουν με τα οπλάκια», εφόσον είναι «δεκάδες οι λέσχες αεροσφαίρισης», γιατί ο σκοπός τους «είναι βαθύτερος, πιο ειδικός, πιο φωτεινός και πιο περίπλοκος. Εκπαιδευόμαστε και οργανώνουμε την ομάδα για τη δύσκολη ώρα» (5.2.2013). Και ποια είναι αυτή; Μα η «αναμενόμενη εμφύλια σύρραξη» (3.3.2012), η ίδια που είχε εξαγγείλει ο Ηλίας Παναγιώταρος στο BBC πριν από λίγους μήνες.

«Δεν έχουμε καμιά σχέση με τη Χρυσή Αυγή» δηλώνουν οι διοικητές της (περ. «Επίκαιρα», 21.6.2013). Πάντως, «η Χρυσή Αυγή είναι ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα, εκλεγμένο από τον ελληνικό λαό και διάγει [sic] έναν εθνικό αγώνα στο κοινοβούλιο. Εχουμε κάποιες κοινές ιδεολογικές καταβολές…» […] «Οσο γι’ αυτούς που μας χαρακτηρίζουν φασίστες, ναζιστές, ακροδεξιούς, τους λέμε ότι εκτός από αστείοι είναι αμόρφωτοι. Ο φασισμός αποτελεί έκφανση του ιταλικού εθνικισμού, όπως ο ναζισμός του γερμανικού». Πρόκειται κατά λέξη για τα επιχειρήματα της Χρυσής Αυγής, τα ίδια που χρησιμοποιούνται εδώ και δεκαετίες από τους εθνικοσοσιαλιστές σε όλη την Ευρώπη για να αποφύγουν την ανεπιθύμητη ταύτιση.

Αλλά οι ομοιότητες δεν περιορίζονται εδώ. Τα κείμενα, οι θέσεις, ακόμα και οι φωτογραφίες που φιλοξενούνται στο ιστολόγιο της οργάνωσης βρίθουν αναφορών στους «ελληνόψυχους» και τον «εθνικισμό», εχθροί τους είναι οι «λαθρολάγνοι αεθνιστές», οι «προδότες», ενώ προβάλλεται ως σύνθημα ακόμα και η φράση «θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη». Πρόκειται βέβαια για τις τελευταίες λέξεις του Γκέμπελς, σύμφωνα με τη μυθολογία των νεοναζιστών.

Ακόμα και ολόκληρη την ομιλία του Κασιδιάρη στη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στις Θερμοπύλες τον Ιούλιο του 2008 περιλαμβάνει το ιστολόγιο. Πρόκειται για την περιβόητη ομιλία, στην οποία ομολογείται ο τρόπος δράσης της ναζιστικής οργάνωσης εναντίον του εσωτερικού εχθρού: «Και αναμένουμε τη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης, βαδίζοντας στα χνάρια της αρχαίας Κρυπτείας που έπληττε αθόρυβα μέσα στο απόλυτο σκότος και τη σιωπή τους εσωτερικούς εχθρούς της πόλεως».

Πονηρά φερόμενοι, οι «διοικητές» της Πατριωτικής Πολιτοφυλακής έχουν παραλείψει το όνομα του Κασιδιάρη. Αλλά μ’ αυτό τον τρόπο αποκαλύπτουν κάτι περισσότερο: ότι επιδιώκουν να κρύψουν την πραγματική τους ταυτότητα.

Οι οπαδοί της «Παλλαϊκής Αμυνας»

Για τις υποθέσεις των Πολιτοφυλακών έχουν υποβάλει εκτενείς ερωτήσεις στα αρμόδια υπουργεία βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (Κουράκης, Δρίτσας, Καραγιαννίδης) και της ΔΗΜΑΡ (Αναγνωστάκης, Γιαννακάκη, Κυρίτσης, Μουτσινάς, Ρεπούση, Τσούκαλης). Οι περισσότεροι υπουργοί δήλωσαν αναρμόδιοι, αλλά υπάρχουν οι απαντήσεις του Νίκου Δένδια ως υπουργού Δημόσιας Τάξης και του Πάνου Παναγιωτόπουλου ως υπουργού Εθνικής Αμυνας που αποδέχονται το πρόβλημα και παραθέτουν τις ενέργειές τους για να το αντιμετωπίσουν. Ο κ. Δένδιας απάντησε στις 30.11.2012 ότι «από την αρμόδια υπηρεσία του Αρχηγείου Ελληνικής Αστυνομίας διενεργήθηκε, δυνάμει της από 15.3.2012 παραγγελίας της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών προκαταρκτική εξέταση για τα αδικήματα ‘‘Κατάρτιση Ενοπλης Ομάδας Παράνομης Οπλοφορίας, κλπ.’’, η οποία υποβλήθηκε στην Εισαγγελία την 23.3.2012 και ακολούθως επιστράφηκε, την 7.8.2012, με (άλλη) παραγγελία, η οποία μετά την ολοκλήρωσή της θα υποβληθεί εκ νέου στην αρμόδια εισαγγελική αρχή». Παρά το κάπως γραφειοκρατικό σχήμα, ο υπουργός επέμενε ότι «από τις αρμόδιες υπηρεσίες μας το θέμα παρακολουθείται συνεχώς και διενεργείται ενδελεχής έρευνα σχετικά με την ύπαρξη θυλάκων των παραπάνω αναγραφόμενων ομάδων ή άλλων παρεμφερών. Σε περίπτωση δε που διαπιστωθεί τέλεση εκνόμων ενεργειών από μέλη αυτών ή άλλα άτομα σχετιζόμενα με αυτές θα εφαρμοσθεί απαρέγκλιτα η ισχύουσα νομοθεσία».

Την ίδια μέρα, ο κ. Παναγιωτόπουλος υπήρξε ακόμα σαφέστερος: «Οι αποκαλούμενες ‘‘Πολιτοφυλακές’’ δεν αποτελούν πολιτικές δυνάμεις κατά την έννοια του Ν.Δ. 17/1974, ούτε εθελοντικές οργανώσεις πολιτικής προστασίας, ενταγμένες στο σχεδιασμό της Γενικής Πολιτικής Προστασίας σύμφωνα με το Ν. 3013/2002. Επομένως, το εάν κάποιοι παράνομοι θέλουν να οργανώσουν αυτόκλητα αυτού του είδους τις εξωθεσμικές ομάδες, είναι φαινόμενο που πρέπει να παταχθεί, αλλά δεν είναι ζήτημα που άπτεται του ΥΠ.ΕΘ.Α., αλλά του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη».

Παρά την εμφανή διάθεση των δύο υπουργών να ρίξουν το μπαλάκι ο ένας στον άλλο, το μήνυμα προς τις αυτόκλητες αυτές ομάδες είναι σαφές. Πώς είναι τότε δυνατόν να συνεχίζουν τη δράση τους οι όποιες «Πολιτοφυλακές»; Η απάντηση βρίσκεται στο παρελθόν παρόμοιων προσπαθειών και στη σχέση τους με κομμάτια του κρατικού μηχανισμού. Πυρήνας αυτών των προσπαθειών ήταν πάντα κάποιες μερίδες των εφέδρων στρατιωτικών και κυρίως των ειδικών δυνάμεων, για τις οποίες η εφεδρεία δεν ισοδυναμεί με αποστράτευση όπως για τα άλλα σώματα. Τις περιόδους πολιτικών και εθνικών κρίσεων που αντιμετώπισε η χώρα από τη μεταπολίτευση αναδύονται πάντα παρόμοιες κινήσεις, οι οποίες πάντα εμφανίζονται ως νομότυπες εθνοπρεπείς πρωτοβουλίες, μακριά από πολιτικές ταμπέλες και κόμματα, αλλά δεν διστάζουν να πολιτευθούν με ακραίο τρόπο, στο όνομα πάντα των εθνικών συμφερόντων.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν άρχισε να πουλάει το «Μακεδονικό», ξεφύτρωσαν λ.χ. σε διάφορα σημεία της χώρας «Λέσχες Καταδρομών», ειδικά σε ακριτικές περιοχές, με αδιαφανείς στόχους και δραστηριότητες. Και λίγα χρόνια αργότερα, μετά την ελληνοτουρκική κρίση του 1996 άρχισαν να εκδηλώνονται πιο έντονα διάφορες πρωτοβουλίες στρατιωτικών (ή παραστρατιωτικών) παραγόντων που επιδίωκαν να μετέχουν στη χάραξη της «εθνικής πολιτικής», μέσω αυθαίρετων παρεμβάσεων και δημιουργίας τετελεσμένων. Είδαμε το περιβόητο «Κλιμάκιο Επιλέκτων Καταδρομέων» της Κέρκυρας να οργανώνει δημόσιες παρεμβάσεις, αλλά και τις κεντρικές οργανώσεις των εφέδρων καταδρομέων να δίνουν τον δικό τους τόνο στην έννοια του «ενιαίου αμυντικού δόγματος Ελλάδας Κύπρου», με αμφιλεγόμενες επιχειρήσεις φουσκωτών σκαφών και απόκλιση από την επίσημη πολιτική γραμμή.

Σ’ αυτό το κλίμα οργανώθηκε από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων ημερίδα στο Πολεμικό Μουσείο με θέμα «Εφεδρεία και Αποτροπή, ο σύγχρονος ρόλος των εφέδρων στις ένοπλες δυνάμεις» (13.7.1997). Η ημερίδα οργανώθηκε «υπό την αιγίδα του ΥΠ.ΕΘ.Α.» και στα συμπεράσματά της διαβάζουμε μεταξύ άλλων και κάποιες διατυπώσεις που τις βλέπουμε να αναπαράγονται σχεδόν αυτούσιες στα σύγχρονα πειράματα: «Η Ελλάδα διαθέτει έναν ‘‘μυστικό στρατό’’ ενός εκατομμυρίου ανδρών –τους εφέδρους- που βρίσκονται αφανώς ανάμεσά μας και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του κοινωνικού ιστού. Πρόκειται ασφαλώς για μια τεράστια ‘‘δεξαμενή’’ ανθρώπινου δυναμικού, που αν αφυπνιστεί, αναβαθμιστεί και εκσυγχρονιστεί, μπορεί να λειτουργήσει πραγματικά αποτρεπτικά».

Σε άλλο σημείο υποδεικνύεται ως μοντέλο για την Ελλάδα η λειτουργία Εθνοφυλακής σε χώρες του εξωτερικού: «Ιδιαίτερα σε ημιαστικές ή αγροτικές περιοχές, η Παλλαϊκή Αμυνα βοηθάει δραστικά στην αντιμετώπιση λαθρομεταναστών, τοπικών συμμοριών κ.λπ., όπου αποτελεί ένα απαραίτητο ‘‘ενδιάμεσο βήμα’’ ανάμεσα στην αστυνομία που δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, σε ένα στρατό που δεν μπορεί να σπαταλάται σε τέτοιες υποθέσεις και σε μια διάθεση αυτοδικίας εκ μέρους των πολιτών που είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Η Παλλαϊκή Αμυνα, λοιπόν, μπορεί να καλύψει και τέτοια κενά – που γίνονται ιδιαίτερα επίκαιρα από την απότομη άνοδο της εγκληματικότητας, ιδιαίτερα στην ελληνική ύπαιθρο».

Σ’ αυτούς που μετείχαν στην ημερίδα, δίπλα σε απόστρατους αξιωματικούς ξεχωρίζουμε τα ονόματα του μέχρι πρότινος υπουργού Εθνικής Αμυνας Πάνου Παναγιωτόπουλου, του πρωθυπουργικού συμβούλου Χρύσανθου Λαζαρίδη, του Σαράντου Καργάκου, της Λιάνας Κανέλλη και του Κώστα Ζουράρι.

Κάτω απ’ αυτή την πίεση, η κυβέρνηση Σημίτη πέρασε το 1998 το ν. 2641 («Παλλαϊκή Αμυνα και άλλες διατάξεις»), ο οποίος πρόβλεπε την ένταξη στα «Τμήματα Παλλαϊκής Αμυνας» όλων των ανδρών και όλων των γυναικών από 18-60 ετών. Σύμφωνα με τον νόμο, «η Παλλαϊκή Αμυνα (Π.ΑΜ.) οργανώνεται από τον καιρό της ειρήνης και έχει ως κύρια αποστολή σε περιόδους έντασης, επιστράτευσης και πολέμου την τοπική άμυνα, την πολιτική άμυνα και την πολιτική προστασία, ενώ σε καιρό ειρήνης την πολιτική άμυνα και την πολιτική προστασία». Τέσσερα χρόνια αργότερα, και πάλι κυβέρνηση Σημίτη ήταν αυτή που κατάργησε τον νόμο αυτό, κατά το μέρος που περιλαμβάνει ρυθμίσεις σχετικές με την πολιτική προστασία σε καιρό ειρήνης (ν. 3013/2002). Ούτως ή άλλως δεν είχε διανοηθεί κανείς να οργανώσει όλο τον ενεργό πληθυσμό της χώρας με παρόμοιο τρόπο!

Δυστυχώς σήμερα τα πράγματα είναι σοβαρότερα. Οι ομάδες που αναλαμβάνουν τώρα δράση δεν έχουν παρά μόνο έμμεση σχέση με τους επίσημους κρατικούς μηχανισμούς. Και μπορεί να επικαλούνται την προσήλωσή τους στη νομιμότητα και να θέτουν τα μέλη τους στην υπηρεσία των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, αλλά όπως ομολογούν και στις απαντήσεις τους οι υπουργοί στην πράξη δεν υφίσταται κανένας πραγματικός έλεγχος.

………………………………………………………………………………………………………………………….

Τάγματα «πολιτοφυλάκων»

Η πρώτη έμπνευση για τη δημιουργία «Πολιτοφυλακής» που θα στραφεί ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» ανήκει φυσικά στη Χρυσή Αυγή. Η ίδια εφαρμόζει από την ίδρυσή της την πρακτική αυτή με τα γνωστά «Τάγματα Εφόδου». Ο αρχηγός της όμως έχει προτείνει και διάφορες μορφές οργάνωσης έτσι ώστε οι δραστηριότητες αυτές να εκτελούνται «με το αζημίωτο». Τις παραμονές των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010 που τον ανέδειξαν δημοτικό σύμβουλο στην Αθήνα, ο Νίκος Μιχαλολιάκος εξηγούσε στον εμβρόντητο Νίκο Χατζηνικολάου στο Alter το μεγαλόπνοο σχέδιο: «Τρία ευρώ τον μήνα να δίνει κάθε Αθηναίος πολίτης, συγκεντρώνεται ένα ποσό τριών εκατομμυρίων ευρώ. Θα φτιάξουμε ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας από μέλη του κόμματός μας. […] Θα ζητήσουμε άδειες οπλοφορίας, όπως έχουν πολλοί μεγαλοεπιχειρηματίες, τέσσερις και πέντε οπλοφόρους. Γιατί να μην έχει κι ο Δήμος Αθηναίων 200 ενόπλους να προστατεύουν τη ζωή των πολιτών του;» Και λίγες μέρες μετά τις εκλογές του 2012 η οργάνωση ανακοίνωνε την ενοικίαση ιδιωτικών εταιρειών security για περιπολίες στο κέντρο της πόλης.

Φυσικά τα σχέδια αυτά δεν είχαν συνέχεια, αλλά γεγονός είναι ότι η Χρυσή Αυγή τα ονειρευόταν από παλιά. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από ένα κείμενο του Ιωάννη Γιαννόπουλου, υπαρχηγού τότε του Μιχαλολιάκου, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 10.1.1997 στην κομματική εφημερίδα της ναζιστικής οργάνωσης. Το άρθρο φέρει τον τίτλο «Πολιτοφυλακή;», όπου βέβαια το ερώτημα είναι καθαρά ρητορικό. Ο Γιαννόπουλος, ο οποίος μετά την αποχώρησή του από τη Χρυσή Αυγή αναδείχτηκε σε συγγραφέα ειδικευμένο στον εξελληνισμό της ναζιστικής θεωρίας της «Κοίλης Γης», περιγράφει τη δράση μια ομάδας κουκουλοφόρων «πολιτοφυλάκων» που έχουν συλλάβει έξι Αλβανούς κλέφτες και τους βασανίζουν:

«Ο επικεφαλής των κουκουλοφόρων που επέτυχαν την σύλληψιν, είς μετρίου αναστήματος και σιωπηλός άνδρας, κρατών ρόπαλον του αμερικανικού παιγνίου μπέιζ μπολ, πλησίασε την σειράν των Αλβανών υπανθρώπων που εκρατούντο από τους υπολοίπους κουκουλοφόρους. Χωρίς λέξιν ή ύβριν ή επιφώνημα ανεβοκατέβασε το ρόπαλον τέσσαρας φοράς εις έκαστον των παρανόμων και τους αφήκε με σπασμένους τους αγκώνας των χειρών και τα γόνατα των ποδών».

Η σκηνή που περιγράφει ο Γιαννόπουλος εκτυλίσσεται στον κήπο μιας «πλουσίας και μεγαλοπρεπούς εξοχικής κατοικίας εις εν των βορείων προαστίων των Αθηνών». Πρόκειται φυσικά για φανταστικό σενάριο, αλλά ο συγγραφέας το προβάλλει ως υπόδειγμα συγκεκριμένης δράσης: «Την ίδια νύκτα, επιτροπές κουκουλοφόρων ‘‘πολιτοφυλάκων’’ έκαμναν συλλήψεις καθ’ όλον το λεκανοπέδιον της Αττικής, συλλαμβάνοντες λαθρομετανάστες, μέλη της Αλβανικής, Τουρκικής, Νιγηριανής και όλων των χωρών του ΟΗΕ Μαφίας, ακόμη και Ελλήνων συνεργατών τους! Τας πρώτας πρωινάς ώρας, περιπολικά της ελληνικής αστυνομίας εξεύρον άτομα δεμένα και με κάποιαν… σχετικήν αναπηρίαν ως επίσης και με αναλόγως της περιπτώσεως πινακίδας εις το στήθος των, και εχρειάσθη η βοήθεια φορτηγών και συνεργείων κοπής αλυσίδων δια να συγκεντρωθούν οι ως άνω… ανάπηροι. Περί ώραν ενδεκάτην πρωινήν, περίπου δέκα επτά χιλιάδες άτομα είχαν συγκεντρωθεί εις το παλαιόν γήπεδον του Παναθηναϊκού επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και ανέμενον την απόφασιν της πολύ πλησίον Υπηρεσίας Αλλοδαπών. Ταυτοχρόνως επιτροπές πολιτών επεσκέπτοντο το Κοινοβούλιον, τα αστυνομικά τμήματα, το Υπουργείον Εσωτερικών και Εξωτερικών απαιτούντες την τήρησιν του Νόμου. Εκπληκτοι οι Αστυνομικοί είδον εις μερικούς εκ των πολιτών να εξέχουν από τους θύλακας των παντελονίων τους… μαύρες κουκούλες. Ούτως εν μία νυκτί ελύθη το μέγα πρόβλημα των λαθρομεταναστών».

Και για να το καταλάβουν ακόμα και τα μέλη της οργάνωσης, ο υπαρχηγός επαναλαμβάνει: «Το ως άνω σενάριον θα ημπορούσε να γίνει και πραγματικότης. Ας σκεφθούν σοβαρά οι φορολογούμενοι πολίται ότι επιβάλλεται να δημιουργήσουν επιτροπές πολιτοφυλάκων καθ’ άπασαν την επικράτειαν. Με το ίδιο τίμημα και εκατό φορές χειρότερα πρέπει να πληρώσουν όλοι αυτοί οι ξένοι που επιβουλεύονται τις περιουσίες και τις ζωές των Ελλήνων. Το ίδιο δε και οι τυχόν συνεργάτες των. Οταν οι άλλοι δεν κάνουν αυτό που πρέπει, κάν’ το εσύ. Μπορείς!».

…………………………………………………………………………………………………………………

Διαβάστε

● Πανελλήνιος Σύνδεσμος Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων

«Εφεδρεία και Αποτροπή. Ο σύγχρονος ρόλος των εφέδρων στις ένοπλες δυνάμεις». 1η Επιστημονική Ημερίδα. Συμπεράσματα. Υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Εθνικής Αμυνας (Πολεμικό Μουσείο, 13.9.1997).

…………………………………………………………………………………………………………………

Επισκεφτείτε
● Πατριωτική Πολιτοφυλακή
http://patriotikipolitofilaki.blogspot.gr/
https://www.facebook.com/patriotikipolitofilaki
Η δραστηριότητα της «εθνικιστικής» Πολιτοφυλακής.
● Ελληνική Πολιτοφυλακή
https://www.facebook.com/CivilGuard
Το προσωπικό εγχείρημα ενός καθηγητή της Σχολής Ευελπίδων.
● Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων – Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος
http://diktiospartakos.blogspot.gr/
● Ο άγνωστος πόλεμος της Κέρκυρας
http://www.iospress.gr/ios1997/ios19970413a.htm
● Καταδρομείς μεγάλων αποστάσεων
http://www.iospress.gr/ios2008/ios20080330.htm


ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς,      ios@efsyn.gr

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Κείμενο της Βουλής των Εφήβων. 7/7/13

Κείμενο της Βουλής των Εφήβων. 7/7/13

«Όταν ο λόγος περνάει στη νεολαία»
Από ό,τι φαίνεται, η Βουλή των Ελλήνων έχει χάσει το νόημα της ως δημοκρατικός θεσμός, γιατί σίγουρα οι Βουλευτές που συναντήσαμε εμείς στη Βουλή, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν έδειχναν με τον τρόπο τους εκπρόσωποι της δημοκρατίας. Τα πρόσωπα τους περισσότερο αδιάφορα φαίνονταν παρά ενθουσιασμένα με το γεγονός της συνεδρίασης. Από τις δικές μας εμπειρίες, η Βουλή των Εφήβων, μία έκφανση της πραγματικής δημοκρατίας, έχει μετατραπεί σε τυποποιημένες διαδικασίες που δεν στοχεύουν στην αληθινή έκφραση των νέων… Έχει μετατραπεί περισσότερο σε ένα event, στο οποίο ακόμη και τα ελάχιστα πολιτικά πρόσωπα που παρέστησαν, μας έδωσαν την εντύπωση ότι η παρουσία τους ήταν συνυφασμένη με την επιθυμία τους για επίδειξη αυτού που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των νέων, για επίδειξη ενός προσωπείου. Δεν ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντος από τη δική μας πλευρά, που λανθασμένα μερικοί εκπρόσωποι τύπου έφεραν ως αιτία , αλλά η προκατάληψη των ίδιων των βουλευτών για το θεσμό της Βουλής των Εφήβων.
Όλοι οι Συνάδελφοι Έφηβοι Βουλευτές αισθάνθηκαν μία διάχυτη αδιαφορία.
Όλοι αντιληφθήκαμε πως οι διαδικασίες ήταν πέρα για πέρα τυπικές και έως ένα βαθμό μη δημοκρατικές, καθώς αν και ακούστηκαν απόψεις, δε δόθηκε χρόνος σε όλα τα μέλη να μιλήσουν, ειδικά τη Δευτέρα, τη μέρα που συγκλήθηκε η ολομέλεια, τη μέρα που περιμέναμε όλοι με ανυπομονησία. Παράδειγμα αποτελεί η αιφνιδιαστική λήξη της ολομέλειας που αν και ήταν σχεδιασμένη να τελειώσει στις δύο μετά μεσημβρίας, τελείωσε νωρίτερα. Εμείς - αντιπροσωπευτικό δείγμα της νεολαίας- ήμασταν εκεί ! Έτοιμοι να παραθέσουμε τις απόψεις μας. Έτοιμοι να ακολουθήσουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Παρόλα αυτά , μας " προσφέρανε " μία προσομοίωση τυπικών διαδικασιών. Διαδικασίες που μας έκαναν να ντρεπόμαστε για τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις στη χώρα μας.
H ελληνική Βουλή, λοιπόν , δε βρήκε χρόνο για εμάς. Το κράτος απέδειξε την ανικανότητα και κυρίως την απροθυμία του να «ΑΚΟΥΣΕΙ» τη φωνή του λαού του διαμέσου των εφήβων βουλευτών. Παίρνουμε έτσι το μήνυμα πως όλα αυτά είναι προσχεδιασμένα ώστε να καταργηθούν θεσμοί καθόλα δημοκρατικοί και κοινωνικοί, όπως η Βουλή των Εφήβων. Αποδείχθηκαν επίσης, οι βλέψεις του κράτους για μια νεολαία ελεγχόμενη, απαθή και άβουλη, διότι μόνον έτσι θα καταφέρει να συντηρήσει το διεφθαρμένο σύστημα που τόσα χρόνια τρέφει. 
Παράλληλα, το γεγονός ότι οι επιτροπές μειώθηκαν φανερώνει, όχι μόνο τον «περιορισμένο» χρόνο που είχαν να μας διαθέσουν οι βουλευτές, μα και την προσπάθεια τους να μας απομακρύνουν και από άλλα σημαντικά ζητήματα. Είναι εμφανές ότι η επιλογή των φετινών θεμάτων προς συζήτηση έγινε με σκοπό να περιοριστούν οι τοποθετήσεις των εφήβων βουλευτών σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και να μην επιτραπεί η εμβάθυνση σε δεσπόζοντα κοινωνικά προβλήματα που θα εξέφραζαν την πραγματική σήψη της πολιτικοκοινωνικής σκηνής. Σε ένα χρόνο θα έχουμε το δικαίωμα ψήφου και θεώρησαν πως για τα μόνα θέματα που μπορούμε να εκφέρουμε άποψη είναι ο σχολικός εκφοβισμός, η οικολογική διάσταση της οικονομικής κρίσης και οι κίνδυνοι του διαδικτύου, θέματα που μοιάζουν μάλλον ουτοπικά σε μία Ελλάδα που παλεύει να ανασάνει από τα κυκλώματα της διαφθοράς και του χρέους.
Γιατί εμείς, σε αντίθεση με τους βουλευτές, μπορούμε να συνδιαλεγόμαστε ώρες καθισμένοι προκειμένου να βρούμε κοινές λύσεις, λύσεις αποδεκτές από όλους. Διότι, εμείς δεν έχουμε ξεχάσει πως ζούμε στην Ελλάδα, και ελπίζουμε ακόμα σε ένα καλύτερο αύριο. Γιατί, εδώ, δεν πρέπει να παλεύεις για το χρόνο, μα για την βελτίωση του κράτους. Όταν, λοιπόν, οι έφηβοι βουλευτές έχουν το πάθος, τη δυνατότητα και τον νου να βρουν λύσεις – όχι μόνο για τα θέματα που συζητήθηκαν στις συνεδριάσεις της Βουλής, αλλά και για άλλα- δεν μπορείς να τους φιμώνεις. ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΙΜΩΝΕΙΣ!
Θεωρούν την Βουλή των Εφήβων – που προσφέρει και θα μπορούσε να προσφέρει ακόμα πιο πολλά – οικονομικό βάρος και δε θεωρούν κόστος τους υπέρογκους μισθούς που οι ίδιοι οι βουλευτές λαμβάνουν. Δε θεωρούν κόστος τη φοροδιαφυγή των ασυνείδητων Ελλήνων πολιτών, καθώς δε λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα. Επίσης, δε θεωρούν κόστος την κατάχρηση χρημάτων από μέρους ατόμων του δημοσίου, περιλαμβανομένων και των βουλευτών εις βάρος του ελληνικού λαού που δεινοπαθεί. Θεωρούν, όμως, κόστος την επένδυση στο μόνο σίγουρο όπλο, την ορθή και πολύπλευρη παιδεία των νέων. Γι’ αυτό θα βγουν οι εκάστοτε κυβερνητικοί εκπρόσωποι και θα επαναλάβουν τα λόγια του Χ. Τρικούπη, στην τελευταία του θητεία ως πρωθυπουργός, δηλαδή «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν». Θεωρούν κέρδος τη σιωπή τους.
Κληθήκαμε να μιλήσουμε για τη σχολική βία. Πώς μπορούμε να την καταδικάζουμε όταν έχουμε αποδεχτεί την ύπαρξή της στο πολιτικό προσκήνιο; 
Τι μήνυμα λαμβάνουμε όταν ο εκφοβισμός στην πολιτική είναι πιο σπουδαίος από τη δημιουργία μία σωστής νέας κυβέρνησης; Τι μήνυμα παίρνουμε όταν ο τρόπος πολιτικής κομμάτων εξαρτάται από τα υπερατλαντικά ταξίδια τους και όχι από τις απόψεις τους; Τι μήνυμα λαμβάνουμε όταν φήμες θέλουν κομματικές παρατάξεις να διαλύονται λόγω εσωτερικών διαμαχών; Αυτό είναι το εκκωφαντικό μήνυμα «ενότητας» και "επιτυχημένης ιστορίας - success story " που στέλνουν; Το μήνυμα του να συμπεριφερόμαστε με νόμους άγριας φύσης για την ιεραρχική ανέλιξή μας. Από την αρχαιότητα ακόμα, σε περιόδους κρίσης, το μέρος της ενότητας και της ομόνοιας το έπαιρνε η διχόνοια και το συμφέρον. Οι Έλληνες ενωμένοι μεγαλουργούν και το αξίζουν, οπότε είναι καιρός να το ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ! Η ιστορία επαναλαμβάνεται, και αυτό το ξέρουμε καλά…
Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να βαδίζουμε στα χνάρια ενός τυφλού και μισαλλόδοξου πολιτικού στάτους ώστε να μην γυρίσουμε χρόνια πίσω στην εποχή όπου η «τρέλα» της καθαρής- άριας - φυλής είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την Ευρώπη αλλά και για τον κόσμο γενικότερα. Η χούντα των Συνταγματαρχών εμφανίζεται με διαφορετικό πρόσωπο σήμερα, σε μία εποχή που συστηματικά καταπατώνται νόμοι και κηρύσσονται προεδρικά διατάγματα δίχως τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των Ελλήνων Βουλευτών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ξαφνική πραξικοπηματική απόφαση για τη λήξη της ροής του προγράμματος της Ε.Ρ.Τ. Μα το χειρότερο δεν είναι η στρατηγική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» που εφήρμοσαν οι κύριοι της κυβέρνησης, 
αλλά πως μας παραπλάνησαν με την αναγγελία παύσης της Ε.Ρ.Τ κι όχι με το ταυτόχρονο κλείσιμο των Ε.Α.Σ. και της ΕΛ.Β.Ο. Αν ήθελαν να πάρουν δραστικές αποφάσεις ας μείωναν τους μισθούς των βουλευτών, των υπαλλήλων της βουλής ( που οι ίδιοι πολιτικοί τους έχουν βολέψει ), των υψηλόβαθμων στελεχών δημόσιων εταιριών- που χρησίμευαν ως γλάστρες- και όχι να «γκρεμίσουν» τον εργατικό κόσμο.
Μας είπαν πως θα είναι κοντά μας και θα στηρίζουν τις απόψεις μας. Μοιράστηκαν, ακόμα, μαζί μας το «όραμα» τους για μία εκπομπή που θα αναφέρεται αποκλειστικά σε εμάς, τη νεολαία της Ελλάδας, και στις ιδέες μας. Είναι αλήθεια ή μία ακόμα αποπροσανατολιστική κίνηση δήθεν δημοκρατική;
Εμείς, λοιπόν, ως έφηβοι βουλευτές της ΙΗ' Συνόδου της Βουλής των Εφήβων (που κατέχουμε ακόμη αυτόν τον τίτλο αφού με την νέα σύνοδο δεν θα θεωρούμαστε πλέον βουλευτές) δεσμευόμαστε πως θα σταθούμε εμπόδιο στα σχέδια τους με όποιον τρόπο μπορούμε ακόμη και αν χρειαστεί να ''καλέσουμε'' μια έκτακτη συνεδρία που θα διέπεται από πραγματική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ο καθένας από εμάς θα έχει λόγο αλλά και χρόνο για να εκφράσει τις απόψεις του. Στο επιχείρημα ότι η Βουλή των Εφήβων δεν προωθεί ως θεσμός ουσιαστικές απόψεις και προτάσεις, εμείς αντιπροτείνουμε τη σύγκληση περισσότερων συνόδων μέσα στη χρονιά, οι περισσότερες από τις οποίες θα γίνονται διαδικτυακά και με τη χρήση των νέων τεχνολογιών, ώστε να μετατραπεί σε ένα ισχυρό κοινωνικό όργανο και λιγότερο σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Πέρυσι τέτοια εποχή ακούγαμε τον πρωθυπουργό να ευαγγελίζεται μέσω τηλεοπτικής διαφήμισης πως με το μέλλον των παιδιών δεν παίζει. Πράγματι, δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν στο εξής να παίξει με το μέλλον το δικό μας και της πατρίδας μας και όποιος το επιχειρήσει θα μας βρει απέναντί του. Δεν επιδιώκουμε να παραλάβουμε τα σκήπτρα της εξουσίας, αλλά να βελτιώσουμε την ήδη υπάρχουσα και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών να ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ.
Μιλάτε για κατάργηση του θεσμού της Βουλής των Εφήβων; Μιλάτε για πορεία προς τον ολοκληρωτισμό!

Εκ μέρους των Εφήβων Βουλευτών της ΙΗ’ Συνόδου. Σας ευχαριστούμε που μας δώσατε την ευκαιρία έστω και με αυτόν τον τρόπο να «ακουστούμε»!