Το μουσικό σχήμα των Empty Frame αποτελείται από τους :
$\bullet$ Αντώνη Βαβαγιάννη (φωνή, πιάνο, κιθάρες, μαντολίνο),
$\bullet$ Παναγιώτη Φέτση (φωνή, μπάσο),
$\bullet$ Χρήστο Καλλιμάνη (κιθάρες),
$\bullet$ Μπάμπη Βασιλειάδη (κρουστά),
$\bullet$ Ίσιδα Μουσά (τσέλο),
$\bullet$ Ματθαίο Δακουτρό (βιολί).
______________________________________________________________________
Σουρεαλισμός και ας νομίζουν ότι είμαστε εσκιμώοι
«Empty Frame» ήταν το τραγούδι του Brian Eno για ένα πλοίο που, ταξιδεύοντας ακυβέρνητο στην καταιγίδα, καταλήγει να κάνει κύκλους στον ωκεανό όσο οι ναυτικοί του αποδέχονται το τέλος της λογικής.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να βγάλουν το πρώτο τους άλμπουμ. Ισως γιατί, αν και στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή είχαν ήδη κάνει όνομα, στη δισκογραφική παραγωγή «They think we are Eskimos» («Νομίζουν ότι είμαστε Εσκιμώοι»), όπως είναι ο σουρεαλιστικός τίτλος της δισκογραφικής δουλειάς τους που κυκλοφόρησε («Legend») συστεγάζοντας 13 τραγούδια.
Τους «Empty Frame» χαρακτηρίζει μια συνειδητή επιλογή αγγλόφωνου στίχου, που δεν χρησιμοποιείται καλύπτοντας κάποια στιχουργική αμηχανία ή νοηματική φτώχεια. «Δεν υπήρξε ποτέ θέμα για τη γλώσσα του στίχου. Αυτή τη μουσική ακούγαμε όλοι κι αυτήν θέλαμε να παίξουμε. Τα τραγούδια μας βγήκαν στα αγγλικά, χωρίς καν να το σκεφτούμε. Ζούμε και στην εποχή του Ιντερνετ» λέει ο Αντώνης Βαβαγιάννης εκ μέρους του συγκροτήματος.
Οι στίχοι τους εκφράζουν τις κοινωνικοπολιτικές αγωνίες μιας σύγχρονης γενιάς, που ζει σ' αυτή την πόλη όχι μόνο παρατηρώντας ό,τι συμβαίνει, αλλά και συμμετέχοντας σε μια δύσκολη καθημερινότητα. Γι' αυτό μια προσωπική, σκοτεινή μελαγχολία βρίσκει επίσης τρόπο να εκφραστεί στιχουργικά, αν και φροντίζει οι μελωδίες της να λειτουργούν αντιστικτικά. Τα πιο σκληρά πράγματα λέγονται από τους «Empty Frame» με υπόκρουση λυρικές μελωδίες, άλλοτε ρομαντικές, folk ή indie, άλλοτε σε ένα συνειδητό διάλογο με τις μουσικές επιροές τους (Beatles, Jeff Buckley, Tom Waits, Nick Kave, Queens of the stone age) ή όπως λένε και οι ίδιοι «οποιαδήποτε καλή μουσική από οποιαδήποτε δεκαετία». Πάντα όμως με κοινό χαρακτηριστικό τη σύμπραξη κλασικών μουσικών οργάνων (τσέλο, μαντολίνο, πιάνο, βιολί) μ' έναν ροκ «ηλεκτρισμό».
Αντίστοιχα «μικτή» είναι και η σύνθεση του συγκροτήματος που αποτελείται εκτός από τον Βαβαγιάννη (φωνή, πιάνο, κιθάρες, μαντολίνο) και από τους Παναγιώτη Φέτση (φωνή, μπάσο), Χρήστο Καλλιμάνη (κιθάρες), Μπάμπη Βασιλειάδη (κρουστά), Ισιδα Μουσά (τσέλο), αλλά και το βιολιστή Ματθαίο Δακουτρό, που συνέπραξε για τις ανάγκες του δίσκου. Οι μισοί έχουν κάνει ωδειακές σπουδές και έχουν μαθητεύσει στην κλασική μουσική και οι άλλοι μισοί έρχονται από τη ροκ.
«Δεν υπάρχει καμία διαφωνία μεταξύ μας για το πού θα γείρει η πλάστιγγα. Από την αρχή δεν βάλαμε όριο. Είπαμε ότι θα παίζουμε ωραία μουσική. Οπότε ο καθένας φέρνει το κομμάτι που έχει γράψει και το δουλεύουμε όλοι μαζί. Ετσι βγαίνουν και οι αντιθέσεις. Το ίδιο ισχύει και για το στίχο. Καθένας γράφει για ό,τι τον προβληματίζει με τον τρόπο του». Βέβαια «η μελωδία είναι βασικό μας στοιχείο και θέλουμε να 'χουν νόημα ακόμα και τα ορχηστρικά μέρη. Είναι σημαντικό να 'ναι ένα κομμάτι συμπυκνωμένο».
Ο Βαβαγιάννης έχει επιπλέον δύο ιδιότητες. Είναι σκιτσογράφος, γνωστός στο χώρο του ανεξάρτητου κόμικς από τη σειρά «Κουραφέλκυθρα» που δημοσιεύεται κάθε Τρίτη στο comicart.gr. Και επίσης είναι δάσκαλος σε Δημοτικό. «Σπούδασα ταυτόχρονα στην Παιδαγωγική και πιάνο και θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών - με σκοπό να δουλέψω ως μουσικός. Αλλά...». Αυτό το «αλλά» πέφτει βαρύτερο σε άλλα μέλη του συγκροτήματος, που ψάχνουν δουλειά. Εννοείται ότι δεν βιοπορίζονται από τη μουσική, ανήκοντας άλλωστε σε μια γενιά που ο βιοπορισμός από την καλλιτεχνία γίνεται ένα όλο και πιο απίθανο ενδεχόμενο. Η ανεργία αλλά και όλη η σημερινή ελληνική πράγματικότητα «είναι κάτι που σε εμποδίζει, σου δημιουργεί δυσάρεστη διάθεση, αλλά και σ' εμπνέει να μιλήσεις και να παίξεις μουσική εναντίον της κατάστασης» λέει ο Βαβαγιάννης.
Με τον Καλλιμάνη, τον Βασιλειάδη και τον Φέτση ήταν πολλά χρόνια φίλοι προτού να αποφασίσουν το 2005 να κάνουν το συγκρότημα - με την άφιξη και της Μουσά. Ενα χρόνο αργότερα έβγαλαν το demo που έπαιξε σε μερικά ραδιόφωνα, διασκεύασαν Γιαννίδη («Πόσο λυπάμαι»), έδωσαν συναυλίες. Υστερα ήρθε και η στιγμή για το άλμπουμ που είναι δικής τους παραγωγής.
Γιατί «They think we are Eskimos»;
«Μας αρέσει ιδιαίτερα ο σουρεαλισμός, όπως μας αρέσει να αφήνουμε κάτι ανοιχτό στη διάθεση του άλλου να το ερμηνεύσει. Αλλά ο συγκεκριμένος τίτλος έχει να κάνει και με τον κοινωνικό αποκλεισμό και με το πόσο εύκολα κάποιοι αποκλείουν κοινωνικά κάποιους άλλους - κι εμάς».
______________________________________________________________________
$\bullet$ Ακούστε τους Empty Frame στο myspace.
$\bullet$ Επισκεφθείτε το site των Empty Frame στο http://www.emptyframe.net/.
______________________________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου