Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ (Ελευθεροτυπία 10-12-2011)
Σύμφωνα με διαπρεπείς οικονομολόγους, για να δημιουργηθεί ένα εξωφρενικό εξωτερικό χρέος απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι εγχώριοι διεφθαρμένοι πολιτικοί.
Ολοι οι δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής, ακολουθώντας την ίδια πολιτική που χάραξε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, ανέβασαν το χρέος των χωρών τους σε τέτοιο ύψος που δεν θα μπορούσε να εξοφληθεί ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Το ίδιο έγινε και με την Αφρική. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν να μετατρέψουν τις χώρες τους σε αποικίες. Κυβερνούσαν με εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες και βασανιστήρια. Οταν έπεσαν οι δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής, διαμορφώθηκε ένα ισχυρότατο λαϊκό ρεύμα που έβαζε το ερώτημα: Γιατί να πληρώσουμε το χρέος των βασανιστών μας; Και είναι αλήθεια πως ένα μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων πήγε κατευθείαν στην αστυνομία και στο στρατό, που εκτελούσαν χρέη στρατού εσωτερικής κατοχής.
Οι εκλεγμένες δημοκρατικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής δημιούργησαν επίσημες Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου που έκαναν φύλλο και φτερό το χρέος με εξονυχιστικό έλεγχο. Ο Ισημερινός απαλλάχτηκε από το χρέος του κατά 70% και μάλιστα πήρε πίσω και τα χρήματα των δόσεων από τη δανείστρια Νορβηγία. Το χρέος αυτό κρίθηκε απεχθές. Αυτό θα έπρεπε να κάνει από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση Παπανδρέου. Να δημιουργήσει μια επιτροπή διαπρεπών οικονομολόγων, Ελλήνων και ξένων, δικαστικών και άλλων εμπειρογνωμόνων, να βρούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος και ποιο είναι το απεχθές χρέος. Μέχρι τότε δεν πληρώνουμε τίποτα. Διαδικασία τελείως νόμιμη που καλύπτεται από το Διεθνές Δίκαιο. (Συνιστώ θερμά το συλλογικό βιβλίο «Ανοίγουμε τα βιβλία του Χρέους», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, που υπογράφεται από έγκυρες διεθνείς προσωπικότητες και εξηγεί θαυμάσια το μηχανισμό του χρέους).
Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια από τη μακρινή Αργεντινή. Το πρόγραμμα της νεοφιλελευθεροποίησης της χώρας του δικτάτορα Καβάγιο (ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, μείωση μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, καθώς και της Υγείας και της Παιδείας) -δηλαδή τη γνωστή συνταγή που ζούμε και εμείς- δεν είχε συνταχθεί ούτε καν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά από τη JP Morgan και τη Citibank, δηλαδή τους δύο μεγαλύτερους ιδιώτες πιστωτές της Αργεντινής. Δηλαδή οι τράπεζες κυβερνούσαν και ο Καβάγιο είχε αναλάβει τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις.
Αλήθεια, μια και το έφερε ο λόγος, τι απέγινε η Αργεντινή μετά την πλήρη κατάρρευσή της το 2001, δέκα χρόνια μετά; Είναι η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη οικονομία στο δυτικό ημισφαίριο. Η φτώχεια έχει μειωθεί κατά δύο τρίτα, η ανεργία έχει σχεδόν εξαφανιστεί, οι κοινωνικές ανισότητες έχουν μειωθεί στο ελάχιστο και οι κοινωνικές δαπάνες έχουν τριπλασιαστεί. Παντού γίνονται έργα υποδομής και το σύστημα Υγείας και Παιδείας θεωρούνται από τα καλύτερα του κόσμου. Ο αναλφαβητισμός έχει σχεδόν σβήσει. Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Με τον αιμοσταγή δικτάτορα Καβάγιο (1976-1983) είχαν ζήσει στο πετσί τους τη φτώχεια και τη δυστυχία που τους είχαν επιβάλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Εφυγαν αμέσως από τα πλοκάμια τους και διέκοψαν κάθε συνεργασία μαζί τους. Και έπραξαν ακριβώς τα αντίθετα και χάραξαν μια πολιτική με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα και όχι των τραπεζών και των δανειστών. Αυτή η πολιτική της Κίρσνερ, διάδοχος της πολιτικής του άντρα της, της απέδωσε δύο φορές την προεδρία της χώρας και την κατέστησε την πιο ισχυρή γυναίκα της Λατινικής Αμερικής.
Αν είχαμε μια κυβέρνηση που θα ενδιαφερόταν για την προκοπή του λαού της και όχι για την καταστροφή της χώρας, τότε θα ακολουθούσε το μοντέλο της Αργεντινής. Γιατί οι πολιτικές του ΔΝΤ και της Π.Τ. δεν είναι μονόδρομος, όπως ισχυρίζεται η κυριαρχούσα προπαγάνδα των ΜΜΕ. Γίνεται μονόδρομος όταν υπάρχουν δικτατορίες ή κυβερνήσεις δωσιλόγων.
Σύμφωνα με διαπρεπείς οικονομολόγους, για να δημιουργηθεί ένα εξωφρενικό εξωτερικό χρέος απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι εγχώριοι διεφθαρμένοι πολιτικοί.
Ολοι οι δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής, ακολουθώντας την ίδια πολιτική που χάραξε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, ανέβασαν το χρέος των χωρών τους σε τέτοιο ύψος που δεν θα μπορούσε να εξοφληθεί ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Το ίδιο έγινε και με την Αφρική. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν να μετατρέψουν τις χώρες τους σε αποικίες. Κυβερνούσαν με εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες και βασανιστήρια. Οταν έπεσαν οι δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής, διαμορφώθηκε ένα ισχυρότατο λαϊκό ρεύμα που έβαζε το ερώτημα: Γιατί να πληρώσουμε το χρέος των βασανιστών μας; Και είναι αλήθεια πως ένα μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων πήγε κατευθείαν στην αστυνομία και στο στρατό, που εκτελούσαν χρέη στρατού εσωτερικής κατοχής.
Οι εκλεγμένες δημοκρατικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής δημιούργησαν επίσημες Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου που έκαναν φύλλο και φτερό το χρέος με εξονυχιστικό έλεγχο. Ο Ισημερινός απαλλάχτηκε από το χρέος του κατά 70% και μάλιστα πήρε πίσω και τα χρήματα των δόσεων από τη δανείστρια Νορβηγία. Το χρέος αυτό κρίθηκε απεχθές. Αυτό θα έπρεπε να κάνει από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση Παπανδρέου. Να δημιουργήσει μια επιτροπή διαπρεπών οικονομολόγων, Ελλήνων και ξένων, δικαστικών και άλλων εμπειρογνωμόνων, να βρούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος και ποιο είναι το απεχθές χρέος. Μέχρι τότε δεν πληρώνουμε τίποτα. Διαδικασία τελείως νόμιμη που καλύπτεται από το Διεθνές Δίκαιο. (Συνιστώ θερμά το συλλογικό βιβλίο «Ανοίγουμε τα βιβλία του Χρέους», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, που υπογράφεται από έγκυρες διεθνείς προσωπικότητες και εξηγεί θαυμάσια το μηχανισμό του χρέους).
Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια από τη μακρινή Αργεντινή. Το πρόγραμμα της νεοφιλελευθεροποίησης της χώρας του δικτάτορα Καβάγιο (ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, μείωση μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, καθώς και της Υγείας και της Παιδείας) -δηλαδή τη γνωστή συνταγή που ζούμε και εμείς- δεν είχε συνταχθεί ούτε καν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά από τη JP Morgan και τη Citibank, δηλαδή τους δύο μεγαλύτερους ιδιώτες πιστωτές της Αργεντινής. Δηλαδή οι τράπεζες κυβερνούσαν και ο Καβάγιο είχε αναλάβει τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις.
Αλήθεια, μια και το έφερε ο λόγος, τι απέγινε η Αργεντινή μετά την πλήρη κατάρρευσή της το 2001, δέκα χρόνια μετά; Είναι η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη οικονομία στο δυτικό ημισφαίριο. Η φτώχεια έχει μειωθεί κατά δύο τρίτα, η ανεργία έχει σχεδόν εξαφανιστεί, οι κοινωνικές ανισότητες έχουν μειωθεί στο ελάχιστο και οι κοινωνικές δαπάνες έχουν τριπλασιαστεί. Παντού γίνονται έργα υποδομής και το σύστημα Υγείας και Παιδείας θεωρούνται από τα καλύτερα του κόσμου. Ο αναλφαβητισμός έχει σχεδόν σβήσει. Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Με τον αιμοσταγή δικτάτορα Καβάγιο (1976-1983) είχαν ζήσει στο πετσί τους τη φτώχεια και τη δυστυχία που τους είχαν επιβάλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Εφυγαν αμέσως από τα πλοκάμια τους και διέκοψαν κάθε συνεργασία μαζί τους. Και έπραξαν ακριβώς τα αντίθετα και χάραξαν μια πολιτική με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα και όχι των τραπεζών και των δανειστών. Αυτή η πολιτική της Κίρσνερ, διάδοχος της πολιτικής του άντρα της, της απέδωσε δύο φορές την προεδρία της χώρας και την κατέστησε την πιο ισχυρή γυναίκα της Λατινικής Αμερικής.
Αν είχαμε μια κυβέρνηση που θα ενδιαφερόταν για την προκοπή του λαού της και όχι για την καταστροφή της χώρας, τότε θα ακολουθούσε το μοντέλο της Αργεντινής. Γιατί οι πολιτικές του ΔΝΤ και της Π.Τ. δεν είναι μονόδρομος, όπως ισχυρίζεται η κυριαρχούσα προπαγάνδα των ΜΜΕ. Γίνεται μονόδρομος όταν υπάρχουν δικτατορίες ή κυβερνήσεις δωσιλόγων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου