Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Ρίτσαρντ Στόλλμαν: Ψηφιακοί πληροφοριοδότες στα σπίτια πολιτών

Την Τετάρτη ο Ρίτσαρντ Στόλλμαν, ιδρυτής του Κινήματος ελεύθερου λογισμικού, τιμήθηκε από το Internet Hall of Fame 2013 μαζί με άλλες προσωπικότητες που άφησαν το στίγμα τους στο Διαδίκτυο. O Στόλλμαν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις παρακολουθήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης που συλλέγει προσωπικά δεδομένα χρηστών του Ίντερνετ μέσω διαδικτυακών εταιρειών καθώς και για το λεγόμενο Διαδίκτυο των Πραγμάτων, που απειλεί να εισβάλει στα σπίτια απλών πολιτών με την επίφαση της μέτρησης χρήσης καθημερινών προϊόντων, αντικειμένων και αγαθών, όπως της ηλεκτρική ενέργειας.
Ο Ρίτσαρντ Στόλλμαν είναι επίσης δημιουργός του GNU Project, του Ιδρύματος Ελεύθερου Λογισμικού και της Ένωσης για την Ελευθερία του Προγραμματισμού.
Φέτος, τιμώνται από τον θεσμό του Internet Hall Of Fame συνολικά 32 προσωπικότητες, ανάμεσά τους ο νεαρός ακτιβιστής Aaron Swartz και ο Jimmy Whales της Wikipedia.

Ο Ρίτσαρτν Στόλλμαν, δήλωσε την Πέμπτη:
«Λέγεται ότι η “η γνώση είναι δύναμη”. Διαδικτυακές εταιρείας πήραν αυτό το αξίωμα πολύ σοβαρά και έθεσαν ως στόχο να γνωρίζουν όσα περισσότερα γίνεται για τον καθένα από εμάς. Στη συνέχεια οι κυβέρνηση των ΗΠΑ και άλλες κυβερνήσεις άρχισαν να συλλέγουν προσωπικά δεδομένα μέσω αυτών των εταιρειών αλλά και με άλλους τρόπους. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ελπίζουν να μας εξουσιάζουν.

»Η ψηφιακή τεχνολογία καταλήγει να σημαίνει το χτίσιμο ενός γιγαντιαίου ψηφιακού φακέλου για κάθε άτομο. Αυτό ίσως να μην πείραζε, εάν είχαμε μία κυβέρνηση που θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε εμμέσως ως προς τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μίας κυβέρνησης που δεν θα προσπαθούσε ποτέ να επεκτείνει την εξουσία της.

»Αυτό που έχουμε, με τον Μπους και τον Ομπάμα, είναι ένα σύμπλεγμα βιομηχανοποίησης της ασφάλειας το οποίο συστηματικά ξεπερνά τα νομικά όρια, παρακινούμενο από εταιρείες που θα βγάλουν περισσότερα χρήματα δημιουργώντας πιο εκτεταμένους φακέλους, λέγοντας ότι το κάνουν αυτό για να «μας κρατήσουν ασφαλείς» από πραγματικούς αλλά ήσσονος σημασίας κινδύνους.
»Κάποτε η απειλή της ελευθερίας των ανθρώπων από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές συνίστατο στο ότι χρησιμοποιούσαν προγράμματα που δεν μπορούσαν να ελέγξουν – μη ελεύθερα προγράμματα. Το κίνημα ελεύθερου λογισμικού στοχεύει στην παροχή ελεύθερων-δωρεάν προγραμμάτων προς αντικατάσταση των μη ελεύθερων. Το ελεύθερο λογισμικό είναι λογισμικό που σέβεται την ελευθερία και την κοινότητα των χρηστών. Ένα πρόγραμμα που δεν είναι ελεύθερο δίνει στον ιδιοκτήτη του μη νόμιμη εξουσία πάνω στους χρήστες. Συχνά, έχει σχεδιαστεί για να τους παρακολουθεί, να τους περιορίζει ή ακόμη και τους εκμεταλλεύεται. (Δείτε:  'Proprietary Surveillance', DefectiveByDesign.org και 'Proprietary Sabotage). Με το ελεύθερο λογισμικό, οι χρήστες μπορούν να τροποποιήσουν το πρόγραμμα ώστε να μην μπορεί να παρακολουθήσει, να περιορίσει ή να λειτουργήσει αντίθετα από τις προθέσεις τους.

»Όμως οι κίνδυνοι έχουν πολλαπλασιαστεί. Εδώ και χρόνια έχω ονομάσει τα κινητά τηλέφωνα ως “όνειρο του Στάλιν” εξαιτίας των δυνατοτήτων παρακολούθησης που έχουν. (Οι κινήσεις τους καταγράφονται και μπορούν να μετατραπούν από απόσταση σε συσκευές μετάδοσης συνομιλιών σε μόνιμη βάση, ακόμη και αν προσπαθήσει κανείς να τα απενεργοποιήσει). Εδώ και χρόνια έχω προειδοποιήσει ότι είναι λάθος να εμπιστευόμαστε προσωπικά δεδομένα σε ιστοσελίδες ή ακόμη και να δίνουμε στοιχεία της ταυτότητάς μας σε αυτές. Εδώ και χρόνια πληρώνω με μετρητά αντί να χρησιμοποιώ την πιστωτική μου κάρτα.

»Οι ΗΠΑ μετατρέπουν σταδιακά τα διπλώματα οδήγησης σε δελτία ταυτότητας. Χωρίς να δείξει κανείς την ταυτότητά του μπορεί να πετάξει, να μείνει σε ένα ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη, να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό ή να γράψει μια συνταγή για παυσίπονα. Το μεταναστευτικό νομοσχέδιο που εξετάζεται τώρα μπορεί να καταστήσει αδύνατη την εύρεση εργασίας χωρίς δελτίο ταυτότητας.
»Στο μεταξύ, ενώ κάμερες φυτρώνουν συνεχώς στις πόλεις μας, οι ΗΠΑ συναρμολογεί σιγά-σιγά ένα σύστημα που θα καταγράφει όλες τις κινήσεις όλων των αυτοκινήτων, όπως γίνεται στο Ηνωμένο Βασίλειο. “Έξυπνοι μετρητές” θα φτιάχνουν ένα φάκελο για το πόση ηλεκτρική ενέργεια χρησιμοποιούμε ανά ώρα ή ανά λεπτό, κάτι το οποίο καταγράφει επίσης πότε είναι κάποιος στο σπίτι του. Και το Διαδίκτυο των Πραγμάτων (σ.σ. Το «διαδίκτυο των πραγμάτων» (IoT) είναι μια μελλοντική κατάσταση, κατά την οποία καθημερινά αντικείμενα – όπως κινητά τηλέφωνα, αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές, ρούχα, ακόμη και τρόφιμα – θα συνδέονται ασύρματα στο διαδίκτυο μέσω έξυπνων μικροκυκλωμάτων και θα μπορούν να συλλέγουν και να ανταλλάσσουν δεδομένα) απειλεί να εισάγει όλα τα προϊόντα στο σπίτι σας ως ψηφιακούς πληροφοριοδότες.

»Μόλις τα δεδομένα έχουν καταγραφεί, θα γίνεται κατάχρηση των λειτουργιών. Τα τυπικά όρια ως προς το εύρος της πρόσβασης σε δεδομένα δεν θα σταματήσουν το κράτος από τη συλλογή όλων των ειδών των δεδομένων σχετικών με οποιονδήποτε είναι αποφασισμένο να συντρίψει όπως τον πληροφοριοδότη Τζον Κυριακού. Εάν οποιοσδήποτε τολμήσει να μιλήσει για το τι κάνει το κράτος, τότε αυτό θα βγει εκτός ελέγχου.

»Πρέπει να σταματήσουνε τη συσσώρευση ψηφιακών φακέλων ανθρώπων γενικότερα. Τέτοιες συλλογές θα έπρεπε να επιτρέπονται μόνο μετά από απόφαση δικαστηρίου για συγκεκριμένο άτομο».
*****
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Στόλλμαν έστειλε τις παραπάνω δηλώσεις του μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σημειώνοντας στην κορυφή:
«Για τυχόν πράκτορες της NSA και του FBI που διαβάζουν το email μου: Παρακαλώ σκεφτείτε ότι αν υπερασπίζεστε το Σύνταγμα των ΗΠΑ εναντίον όλων των εχθρών, ξένων ή εσωτερικών, απαιτείται να ακολουθήσετε το παράδειγμα του Σνόουντεν».

Πηγή

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Δικαιοσύνη: Η τυφλή γοητεία του νεοναζισμού

Δικαιοσύνη: Η τυφλή γοητεία του νεοναζισμού

Η στάση της ελληνικής δικαιοσύνης απέναντι στα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής. Δικηγόροι μιλούν για το αντιδραστικό πρόσωπο του μηχανισμού απονομής δικαιοσύνης.

Φασίστες γρονθοκοπούν βουλευτές. Μηχανοκίνητα τάγματα θανάτου ενός ορατού παρακράτους σπέρνουν το θάνατο σε γειτονιές. Γνωστά μέλη νεο-ναζιστικών, εγκληματικών οργανώσεων προαναγγέλλουν με κάθε λεπτομέρεια τις επιθέσεις τους. Περιστατικά, που θα θεωρούνταν δεδομένα μόνο σε ένα αμιγώς φασιστικό καθεστώς, πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση στην Ελλάδα του 2012. Πολύ λιγότερη προσοχή όμως έχει δοθεί στην «ασυλία» που φαίνεται να απολαμβάνουν τα μέλη της Χρυσής Αυγής μέσα στις αίθουσες των ελληνικών δικαστηρίων.
Δυστυχώς μεγάλο μέρος της σχετικής συζήτησης αναλώθηκε πρόσφατα στις περίφημες αναβολές που λαμβάνουν οι κατηγορούμενοι της Χ.Α με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την περίπτωση Κασιδιάρη. Η εικόνα αυτή όμως, όπως επισημαίνουν στο Unfollow αρκετοί δικηγόροι, είναι όχι μόνο στρεβλή αλλά και επικίνδυνη. «Οι καθυστερήσεις των δικών» μας εξηγεί η δικηγόρος Κλειώ Παπαντολέων «είναι ένα χρόνιο και παγιωμένο φαινόμενο στην ελληνική δικαιοσύνη για το οποίο άλλωστε η χώρα μας έχει πολλάκις καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου… αλλά από αυτό δεν προκύπτει κάποια σκοπιμότητα». Η σχετική συζήτηση, συμπληρώνει ο δικηγόρος Κωστας Παπαδάκης, μπορεί να μετατραπεί σε μπούμερανγκ και να πλήξει το βασικό δικαίωμα της αναβολής – ένα από τα ελάχιστα όπλα που έχει στη διάθεση του ένας κατηγορούμενος απέναντι στην «ποινική δικαστική εξουσία» της έδρας. «Οι δικαστές» συμπληρώνει και η δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη «ανεβαίνουν στην έδρα με την αντίληψη της τηλεόρασης» που μιλά για την απειλή των αδίωκτων κουκουλοφόρων και των γνωστών αγνώστων. Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν η αναβολή μπορεί να προστατεύσει τον κατηγορούμενο από την κυρίαρχη προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης και των μηχανισμών καταστολής.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν εντοπίζεται στην αναβολή μιας δικαστικής διαδικασίας αλλά στην… πραγματοποίησή της. Η πρόσφατη περίπτωση της Βέροιας, όπου δικαστήριο αθώωσε επτά από τα οκτώ μέλη της Χρυσής Αυγής για την επίθεση σε καφενείο ενώ καταδίκασε το θύμα της επίθεσης έφερε στο προσκήνιο το μέγεθος του προβλήματος. Ύστερα από μια μαραθώνια διαδικασία 11 ωρών το δικαστήριο θυμήθηκε ότι το θύμα δεν είχε καταθέσει το σχετικό παράβολο (αφού η αστυνομία «ξέχασε» να του το ζητήσει) ενώ αρνήθηκε να λάβει υπόψη του βίντεο από κάμερα παρακείμενης τράπεζας που θα αποδείκνυε τα δολοφονικά χαρακτηριστικά της επίθεσης.


Η επιείκεια βέβαια της ελληνικής δικαιοσύνης στα εγκλήματα νεοναζιστικών οργανώσεων είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την περίπτωση Κουσουρή. Όσοι βρέθηκαν τότε στην αίθουσα του δικαστηρίου θυμούνται τις ομάδες των Χρυσαυγιτών να κυριαρχούν με φωνές και συνθήματα και τους δικαστές να αποχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι από την πλαϊνή πόρτα. Όταν έφτασε η ώρα της έφεσης αυτό το σκύψιμο του κεφαλιού μετατράπηκε σε σημαντική μείωση των ποινών που οδήγησε τελικά στην απελευθέρωση του Περίανδρου.
Έκτοτε η φαρέτρα της ελληνικής δικαιοσύνης οπλίστηκε με σειρά ρυθμίσεων τις οποίες θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εναντίον των εγκλημάτων μίσους. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων όμως η «τυφλή» δικαιοσύνη βρίσκει το στόχο της μόνο όταν θέλει να χτυπήσει διαδηλωτές και απεργούς.
Όπως φαίνεται η Χρυσή Αυγή αποτελεί τον μοναδικό χώρο στον οποίο δεν ασκούνται αυτεπάγγελτες διώξεις όταν προαναγγέλλει κάποια επίθεση. Έτσι ενώ εκατοντάδες νέοι άνθρωποι προσάγονται προληπτικά πριν από κάθε μεγάλη διαδήλωση, πληρώνοντας ακριβά τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, τα μέλη της Χ.Α κυκλοφορούν ελεύθερα ακόμη και όταν απειλούν ανοιχτά με οργανωμένες δολοφονικές επιθέσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο υποψήφιος της Χ.Α, Γιάννης Λαγός, είχε προαναγγείλει την επίθεση στους Αιγύπτιους ψαράδες στο Πέραμα, με δηλώσεις που κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο, αλλά ουδέποτε ασκήθηκε αυτεπάγγελτη δίωξη εναντίον του, όπως προβλέπει ο νόμος. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τις απειλές των χρυσαυγιτών εναντίον των νόμιμων καταστηματαρχών της Νίκαιας και πολύ περισσότερο για τις απειλές επιθέσεων σε νοσοκομεία και βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Την ίδια περίοδο βέβαια ο Εισαγγελέας πρωτοδικών Γιάννης Δραγάτσης κινήθηκε με αστραπιαία ταχύτητα εναντίον του «Ιφικράτη», κατά κόσμον Απόστολου Αμυρά, ασκώντας ποινική δίωξη για πρόκληση σε τέλεση κακουργήματος σχετικά με τις δηλώσεις του μέσω διαδικτύου με τις οποίες καλούσε τους πολίτες σε αντάρτικο πόλεων. Όποια γνώμη και αν έχει κανείς για τη σοβαρότητα των συγκεκριμένων απειλών (και πολύ περισσότερο του συγκεκριμένου προσώπου) είναι τουλάχιστον προφανές ότι η δίωξη λειτούργησε προς όφελος της ΝΔ που επιχειρούσε να συνδέσει, χωρίς κανένα στοιχείο, τον Αμυρά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα μια προληπτική δίωξη εναντίον της Χ.Α για ρατσιστικά εγκλήματα μίσους ενδέχεται να έβλαπτε την προεκλογική εκστρατεία των πάλαι ποτέ «μεγάλων κομμάτων» που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον το χαρτί της ξενοφοβίας.
Πέρα από το να αγνοεί τις προαναγγελθείσες επιθέσεις η ελληνική δικαιοσύνη έχει το δικό της τρόπο να κρίνει τα χαρακτηριστικά της ίδιας της οργάνωσης, γεγονός που επηρεάζει και τις ποινές που τελικά επιβάλλονται . Η Χρυσή Αυγή αποτελεί μια οργάνωση με συγκεκριμένη ιεραρχία και δομή, διαρκή δράση και συνολικό σχεδιασμό. Σε συνδυασμό με τα βεβαιωμένα περιστατικά δολοφονικών επιθέσεων αποτελεί τον ορισμό της εγκληματικής οργάνωσης και συνεπώς οι πράξεις των μελών της έχουν κακουργηματικό χαρακτήρα. Κανένα δικαστήριο όμως δεν έχει χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη οργάνωση ως εγκληματική ενώ αντίθετα ο ίδιος χαρακτηρισμός δίνεται πολύ εύκολα σε άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου που τυχαίνει να βρίσκονται σε… παρέα μεγαλύτερη των τεσσάρων ατόμων. Φτάνουμε έτσι στην κωμικοτραγική κατάσταση, όπως επισημαίνει στο Unfollow η δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη, να κατηγορούνται σαν μέλη εγκληματικών οργανώσεων άνθρωποι που απλώς καταλαμβάνουν ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο και όχι τα μέλη της Χ.Α.
Αρκεί άλλωστε να διαβάσει κανείς το κατηγορητήριο που σχηματίζεται για άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου και για μέλη της Χ.Α και για να καταλάβει τις πολιτικές προκαταλήψεις που κυριαρχούν στο χώρο της δικαιοσύνης. Ενώ στην πρώτη περίπτωση συναντάς χαρακτηρισμούς όπως αναρχικοί, αντιεξουσιαστές κτλ κανένας χρυσαυγίτης δεν έχει χαρακτηριστεί φασίστας ή νεοναζιστής. Πρόκειται και στις δυο περιπτώσεις για «φρονηματικές καταγραφές» τις οποίες όμως οι εισαγγελείς και οι δικαστές κρατούν μόνο για τις κινηματικές δράσεις και όχι για τα εγκλήματα του φασιστικού παρακράτους.
Εκτός όμως ότι αγνοεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Χ.Α ως οργάνωσης η ελληνική δικαιοσύνη φαίνεται να αγνοεί και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των εγκλημάτων των μελών της. Όπως προκύπτει και από πρόσφατη έκθεση της Human Right Watch η Χ.Α και άλλα φασιστικά μορφώματα συνεχίζουν ανενόχλητα το εγκληματικό τους έργο λόγω της αδυναμία της ελληνικής δικαιοσύνης να προσδιορίσει τις επιθέσεις της ως ρατσιστικές. Η αντιρατσιστική νομοθεσία που εισήχθη το 2008 δίνει τη δυνατότητα στους δικαστές να επιβάλλουν την ανώτατη ποινή που αντιστοιχεί σε κάθε σχετικό έγκλημα. Μέχρι σήμερα όμως – προς μεγάλη ικανοποίηση της Χρυσής Αυγής – η ρύθμιση αυτή δεν έχει χρησιμοποιηθεί ούτε μια φορά. Να σημειωθεί ότι η εισαγγελία Αθηνών δήλωσε ότι ερευνούσε εννέα περιστατικά εγκλημάτων μίσους για το 2011 τη στιγμή οι Γιατροί του Κόσμου και η ΜΚΟ Πράξις είχαν περιθάλψει περίπου 500 θύματα ρατσιστικών επιθέσεων μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2011. «Οι εισαγγελείς και τα δικαστήρια απέτυχαν να ασκήσουν διώξεις απέναντι στην ρατσιστική και ξενοφοβική βία… παρά το γεγονός ότι είχαν στη διάθεσή τους όλα τα νομικά εργαλεία» κατέληγε η έκθεσή της HRW χωρίς προφανώς να ιδρώσουν πολλά δικαστικά και εισαγγελικά αυτιά.
Σε αυτή την πρωτοφανή ανοχή απέναντι στη νεοναζιστική οργάνωση η ελληνική δικαιοσύνη μπορεί, όπως φαίνεται, να στηρίζεται και στην αγαστή συνεργασία της ελληνικής αστυνομίας. Οι ανακοινώσεις της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής για τις δολοφονικές επιθέσεις της Χ.Α εναντίον μεταναστών συνήθως αποκρύπτουν σημαντικά στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται η δράση μιας εγκληματικής οργάνωσης και όχι μιας απλής ομάδας «αγανακτισμένων πολιτών». Ακόμη όμως και όταν όλα τα στοιχεία είναι μπροστά στα μάτια της δικαιοσύνης αυτή θυμάται αίφνης ότι είναι… τυφλή. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα του δελτίου Τύπου που εξέδωσε η ΓΑΔΑ στις αρχές Ιουνίου αναφέροντας ότι: «Την 21.30΄ ώρα περίπου χθες (1-6-2012) στη συμβολή των οδών Πειραιώς και Θράκης στον Ταύρο, ομάδα ατόμων, που φορούσαν κράνη και συμμετείχαν σε μηχανοκίνητη (δίκυκλη) πορεία, η οποία ξεκίνησε από τα γραφεία συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, επιτέθηκαν και τραυμάτισαν 31χρονο αλλοδαπό». Το γεγονός ότι η ΕΛ.ΑΣ δεν κατονομάζει τον «πολιτικό χώρο» αποτελεί από μόνο του ένα θέμα (θα μπορούσαν άραγε τα τάγματα θανάτου να εφορμούν από τα γραφεία των Οικολόγων Πράσινων;). Η τραγωδία της υπόθεσης όμως είναι ότι η ελληνική δικαιοσύνη είχε στα χέρια της μια ακριβή περιγραφή της δράσης σύγχρονων ταγμάτων θανάτου και προτίμησε να αγνοήσει και αυτό το φασιστικό πογκρόμ.
Η υπόθεση λαμβάνει για αρκετούς δικηγόρους εξοργιστικές διαστάσεις αν αναλογιστεί κανείς τα νομικά «υπερόπλα» που έχουν στη διάθεσή τους οι εισαγγελικές και δικαστικές αρχές αλλά και την ευκολία με την οποία τα χρησιμοποιούν εναντίον κάθε κινηματικής διαδικασίας. Όπως εξηγεί στο Unfollow η δικηγόρος Κλειώ Παπαντολέων «αυτό που συζητάει όλος ο νομικός κόσμος είναι ότι δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ η αντιτρομοκρατική νομοθεσία σε βάρος των μελών αυτής της ομάδας που με συστηματικότητα, δομή, οργάνωση και στρατιωτική πειθαρχία διαπράττει σοβαρά κακουργήματα, τα οποία μάλιστα τελούνται με ιδιαίτερη σκληρότητα και πάντα με τον ίδιο τρόπο». Πρόκειται, όπως επισημαίνει η ίδια για «αυτεπαγγέλτως διωκόμενες πράξεις για ορισμένες από τις οποίες υπάρχει οπτικοακουστικό υλικό που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο (όπως στην περίπτωση του περιστατικού στο μετρό)». Πρόκειται βέβαια για την ίδια ελληνική δικαιοσύνη η οποία μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 κατέφυγε στην αντιτρομοκρατική νομοθεσία εναντίον ανήλικων μαθητών στη Λάρισα.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν για τη στάση της ελληνικής δικαιοσύνης απέναντι στο νεο-ναζισμό ξεπερνούν προφανώς τα όρια αυτού του κειμένου. Έχουν μετατραπεί τα ελληνικά δικαστήρια σε παράμάγαζο ή έστω σε πλυντήριο ενός παρακρατικού μηχανισμού; Το ανέκδοτο που κυκλοφορεί ότι αρκετοί από τους σημερινούς δικαστές θα χαρακτήριζαν τη δολοφονία Λαμπράκη σαν τροχαίο δυστύχημα είναι ίσως ενδεικτικό της απάντησης που δίνει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται με απλούς αφορισμούς. Για την Α. Λεγάκη η στάση της ελληνικής δικαιοσύνης είναι απότοκο ενός μηχανισμού ο οποίος είναι πολύ πιο «αδιαφανής και αντιδραστικός ακόμη και από τους πολιτικούς προϊσταμένους του». Για τον Κ.Παπαδάκη η συνολική εικόνα θα ήταν πολύ πιο σαφής εάν αντικαθιστούσαμε τον όρο δικαιοσύνη με τον όρο «ποινική δικαστική εξουσία». Πράγματι ίσως τότε να μπορούσαμε πολύ πιο εύκολα να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές των δικαστικών αποφάσεων τις προθέσεις ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος που επιθυμεί να διατηρεί την Χρυσή Αυγή στα όρια της νομιμότητας. Ένα πολύτιμο εργαλείο που οικοδομείται εδώ και χρόνια από τις οικονομικές, πολιτικές και μιντιακές ελίτ και κανένας δικαστήριο δεν φαίνεται μέχρι στιγμής διατεθειμένο να αχρηστεύσει.

Αρης Χατζηστεφάνου

Unfollow Αύγουστος 2012

Πηγή

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Ο ρόλος των ιδιωτικών καναλιών στο κλείσιμο της ΕΡΤ



Του Νίκου Μιχαλίτση 24/06/2013

Στις 11 Ιουνίου 2013 η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ, τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση. Παρά την διεθνή κατακραυγή, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η μανία των «μεγάλων» ιδιωτικών καναλιών της Ελλάδας να υποστηρίξουν με κάθε τρόπο την κυβερνητική απόφαση μέσα από τις ειδήσεις τους και τις ενημερωτικές εκπομπές. Δεν στάθηκαν όμως μόνον εκεί.  Προσέφεραν όλα τα τεχνικά τους μέσα για να σβήσουν τη φωνή και την εικόνα της ελεύθερης και ανοιχτής ΕΡΤ που δεν σταμάτησε ποτέ να λειτουργεί, χάρις στην απόφαση των εργαζομένων να μην την αφήσουν να σιγήσει. Τεχνικοί ιδιωτικών καναλιών συνόδευαν τις αστυνομικές δυνάμεις που έκαναν έφοδο στους πομπούς της ΕΡΤ και αφού αρχικά τους έκλεισαν στη συνέχεια βοήθησαν στην εκπομπή ψηφιακού σήματος με μπάρες που μεταδιδόταν με τη βοήθεια δύο ιδιωτικών φορέων, του ΟΤΕ και της Digea.
Ο κόσμος αναρωτιόταν τι σχέση μπορούν να έχουν αυτοί οι ιδιωτικοί φορείς με  το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνον έχουν σχέση, αλλά συμμετείχαν ενεργά, ιδιαίτερα η Digea,  σε ένα σχέδιο της κυβέρνησης για ολοκληρωτικό έλεγχο του τηλεοπτικού χώρου, όπως αυτός θα διαμορφωθεί στη νέα ψηφιακή εποχή.

Τι είναι η Digea;

Η Digea είναι μία εταιρεία που προσφέρει υπηρεσίες ψηφιακής κωδικοποίησης και εκπομπής στην επίγεια ψηφιακή τηλεόραση (Πάροχος Δικτύου) και έχει λάβει σχετική άδεια από την ΕΕΤΤ (Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων) μόνον για την πρώτη φάση της μετάβασης στην ψηφιακή τηλεόραση που αφορά 23 σημεία εκπομπής ανά την Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι τόσο η ευρωπαϊκή νομοθεσία αλλά και η ελληνική (νόμος 3592/2007) απαγορεύει ένας πάροχος δικτύου να είναι και πάροχος περιεχομένου (δηλαδή τηλεοπτικός σταθμός), για να μην έχει δυνατότητα να κατακτήσει δεσπόζουσα θέση στην τηλεοπτική αγορά, η Digea αποτελεί μία κοινοπραξία 6 μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών που έχουν ίσα μερίδια ο καθένας. Ιδιοκτήτες των σταθμών αυτών είναι ισχυροί παράγοντες της ελληνικής οικονομίας που σχετίζονται με τη βιομηχανία των κατασκευών, το εφοπλιστικό κεφάλαιο και την ιδιοκτησία συγκροτημάτων των media. Έχουν κατηγορηθεί στο παρελθόν ακόμα και από πρωθυπουργούς της χώρας ότι χρησιμοποιούν τη δύναμη των συγκροτημάτων media που κατέχουν για να διαπλέκονται με την πολιτική εξουσία και να προσκομίζουν οφέλη στις άλλες δραστηριότητές τους. Όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, παρά τις αρχικές τους εξαγγελίες για αποδέσμευση από τον εναγκαλισμό των καναλαρχών, κατέληξαν να συμμαχήσουν μαζί τους με αντάλλαγμα τη σκανδαλώδη υποστήριξη της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής, από τα κανάλια τους.

Οι συνεταίροι της Digea είναι σήμερα  οι παρακάτω τηλεοπτικοί σταθμοί:
      MEGA, ιδιοκτησίας των κ. Μπόμπολα και Ψυχάρη
         ΑΝΤ1, ιδιοκτησίας του κ. Κυριακού
         STAR, ιδιοκτησίας του κ. Βαρδινογιάννη
         ΣΚΑΪ, ιδιοκτησίας του κ. Αλαφούζου
         ALPHA, ιδιοκτησίας του κ. Κοντομηνά
         ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ TV, ιδιοκτησίας του κ. Κυριακού

Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας από τους σταθμούς αυτούς δεν διαθέτει σήμερα νόμιμη άδεια, αφού η συνέχιση του καθεστώτος των προσωρινών αδειών  που είχε εγκριθεί από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), κρίθηκε παράνομη  με την απόφαση 3578/2010 της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Η Δημοπρασία για τη χορήγηση συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης

Το κλείσιμο της ΕΡΤ συνέπεσε  με τη διαβούλευση των προδιαγραφών της δημοπρασίας για τη χορήγηση των συχνοτήτων της ψηφιακής τηλεόρασης.  Η διαβούλευση τελείωσε στις 19 Ιουνίου 2013 και σύμφωνα με τον Γενικό Γραμματέα Τηλεπικοινωνιών του Υπουργείου Ανάπτυξης κ. Μεν. Δασκαλάκη, η δημοπρασία θα προκηρυχθεί το αργότερο έως τις 30 Ιουνίου 2013.
Σύμφωνα με τις προδιαγραφές της δημοπρασίας (που δόθηκαν σε διαβούλευση πριν κλείσει η ΕΡΤ) αποδίδονται 2 συχνότητες στην ΕΡΤ (από 3 που είχε μέχρι πρότινος), 4 συχνότητες για παρόχους δικτύου εθνικής εμβέλειας (από 2 που είχαν πριν) και 2 συχνότητες για παρόχους δικτύου περιφερειακής εμβέλειας.
Η ΕΡΤ ήταν εκ του νόμου πάροχος δικτύου και ως δημόσια υπηρεσία δεν πληρώνει για τη χρήση των δημόσιων συχνοτήτων.
Οι υπόλοιπες 6 συχνότητες (4 εθνικής και 2 περιφερειακής εμβέλειας) είναι εκείνες για τις οποίες θα γίνει η δημοπρασία από την οποία το κράτος υποτίθεται ότι επιδιώκει να προσκομίσει το μέγιστο δυνατό οικονομικό όφελος για την εκμίσθωσή τους σε ιδιωτικές εταιρείες για μια περίοδο 15 ετών, με διεθνή πλειοδοτικό διαγωνισμό.
Ως εδώ θα ήταν όλα καλά εκτός από τη μείωση των συχνοτήτων της ΕΡΤ από τρεις σε δύο.

Οι «υποβοηθητικές» αιφνίδιες αποφάσεις


Το γεγονός ότι η ΕΡΤ δεν επρόκειτο να πάρει μέρος στον διαγωνισμό δεν σημαίνει ότι δεν έπρεπε να πάρει μέρος στη διαβούλευση. Αντιθέτως, η ΕΡΤ ήταν ο απολύτως αρμόδιος φορέας που θα υποστήριζε το δημόσιο συμφέρον στην προκειμένη περίπτωση. Η αιφνίδια απόφαση να κλείσει, την εμπόδισε να διατυπώσει τις απόψεις της ακόμα και κατά της μείωσης του αριθμού των συχνοτήτων που της αποδίδονται υπέρ των ιδιωτικών παρόχων δικτύου. Το δε σχέδιο του διαδόχου σχήματος της ΕΡΤ, όπως έχει διατυπωθεί από την κυβέρνηση (ένα μόνον τηλεοπτικό κανάλι) προδιαθέτει για περαιτέρω μείωση των συχνοτήτων του δημόσιου φορέα σε μία και πάλι υπέρ των ιδιωτών. Ικανοποιεί δε απολύτως το διαρκές αίτημα των ιδιωτικών καναλιών για τεχνολογική οπισθοδρόμηση του δημόσιου φορέα εξαφανίζοντας από τον τηλεοπτικό χάρτη το κανάλι High Definition (ΕΡΤ HD) που τόσο μίσησαν και πολέμησαν αντίθετα με τους τηλεθεατές που το υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό.

Οι υποβοηθητικές «παραλείψεις»

Μία περίεργη «παράλειψη» στις προδιαγραφές  δημιουργεί  ένα  πρωθύστερο σχήμα και εξασφαλίζει ευθύς εξ αρχής τη βεβαιότητα στην Digea ότι θα είναι ο νικητής του διαγωνισμού. Πρόκειται για το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που προκηρύσσεται δημοπρασία για να αδειοδοτηθεί  ο πάροχος δικτύου (που θα προσφέρει τεχνικές υπηρεσίες εκπομπής), χωρίς να έχουν αδειοδοτηθεί προηγουμένως οι πελάτες του, δηλαδή οι πάροχοι περιεχομένου (οι τηλεοπτικοί σταθμοί). Οποιαδήποτε σοβαρή εταιρεία ήθελε να επενδύσει στη χώρα μας, θα έπρεπε να αγοράσει τις συχνότητες  από την πολιτεία με σκοπό να τις μεταπωλήσει σε τηλεοπτικούς σταθμούς. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν θα έβρισκε σήμερα ούτε έναν νόμιμο πελάτη. Και όχι μόνον αυτό. Θα έβρισκε απέναντί της έναν ανταγωνιστή, η εταιρεία του οποίου θα απαρτιζόταν από τους 6 μεγαλύτερους πελάτες της.
Έχουν ακούσει οι συντάκτες των προδιαγραφών ποτέ την έννοια του αθέμιτου ανταγωνισμού; Μάλλον όχι. Ελπίζουμε πάντως να μην αγνοήσουν την πλειονότητα των απαντήσεων στην διαβούλευση που εντοπίζουν την περίεργη παράλειψη και ζητούν να υπάρξει ασυμβίβαστο της διπλής ιδιότητας παρόχου δικτύου και παρόχου περιεχομένου.

Ας βεβαιωθούμε ότι δεν θα έχουμε ανταγωνιστή

Τα εμπόδια συμμετοχής άλλης εταιρείας όμως δεν σταματούν εδώ. Στις προδιαγραφές υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα εγκατάστασης πομπών σε 156 κέντρα εκπομπής (σελ. 45 – 49), όπου απαιτείται να εγκατασταθούν από τον πάροχο δικτύου 5 πομποί ανά κέντρο, δηλαδή συνολικά 780 πομποί. Το χρονοδιάγραμμα αυτό πρέπει να υλοποιηθεί με απώτατη ημερομηνία έναρξης την 30η Σεπτεμβρίου 2013 και ημερομηνία λήξης την 30η Σεπτεμβρίου 2014. Στον ίδιο χρόνο θα πρέπει να υπάρξει αδειοδότηση των κεραιοσυστημάτων στα 156 κέντρα εκπομπής, διαδικασία εξαιρετικά χρονοβόρα. Ειδικά για νέους παρόχους επιφυλλάσσει και πρόσθετα εμπόδια. Οφείλουν εντός 3 μηνών από τη χορήγηση της άδειας να έχουν αναπτύξει δίκτυο σε όλα τα κέντρα εκπομπής που έχει παρουσία η ΕΡΤ (σελ. 43).
Απόκλιση από το χρονοδιάγραμμα δεν επιτρέπεται.
Ας φανταστούμε λοιπόν μια υποθετική εταιρεία που θέλει να πάρει μέρος στον διαγωνισμό που προκηρύσσεται στις 30 Ιουνίου. Υπολογίζει ότι θα έχει ένα  θετικό αποτέλεσμα μετά την αξιολόγηση στην καλύτερη περίπτωση στα τέλη Αυγούστου.
Θα πρέπει μέσα σε έναν μήνα να έχει παραγγείλει και παραλάβει 780 πομπούς, να έχει αδειοδοτήσει 156 κεραιοσυστήματα, να έχει δημιουργήσει συνεργεία που θα στήσουν σε ένα έτος 780 πομπούς κ.λπ.
Δυστυχώς, οποιαδήποτε σοβαρή εταιρεία γνωρίζει ότι αυτά μπορούν να γίνουν μόνον από κάποιους που είναι βέβαιοι εκ των προτέρων ότι θα κερδίσουν τον διαγωνισμό και θα έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα  και έγκαιρα γι’ αυτό.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ εξασφαλίζει την αδυναμία της να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο χρονοδιάγραμμα που απαιτεί προετοιμασία. Έτσι βγαίνει και η ΕΡΤ ή το διάδοχό της σχήμα από το παιχνίδι των συχνοτήτων και παραδίδονται και οι δικές της συχνότητες και το δίκτυό της στους ιδιώτες.
Επισημαίνουμε, ότι οι μόνες εταιρείες που ζήτησαν να είναι εμπιστευτικές οι απαντήσεις στη διαβούλευση και δεν δημοσιεύτηκε το περιεχόμενό τους, ήταν η Digea και ο ΟΤΕ (Deutsche Telekom). Πρόκειται για τις δύο εταιρείες που βοηθούν αδιαφανώς την Κυβέρνηση να εκπέμπει μπάρες (μέχρι στιγμής) ως αντίπαλον δέος στην ανοιχτή ΕΡΤ. Ίσως να είναι ένας καλός αρραβώνας για κοινή κάθοδο στη δημοπρασία.

Ας σιγουρέψουμε το αποτέλεσμα με μια φωτογραφία μας

Στη σελ. 71 των προδιαγραφών τοποθετούνται τα κριτήρια προεπιλογής για τη συμμετοχή. Τα δύο πρώτα είναι σωστά (οικονομική και τεχνική επάρκεια). Το τρίτο όμως;
«Ικανότητα διαχείρισης της διαδικασίας μετάβασης και δυνατότητας ενημέρωσης του κοινού»
Θέτει δηλαδή ως κριτήριο βάσει του οποίου μπορεί να αποκλείσει έναν συμμετέχοντα (ιδίως από την Ελλάδα) το marketing στην ψηφιακή μετάβαση, δηλαδή το γνωστό διαφημιστικό της οικογένειας Κλικλίκου, αποκλειστικής κυριότητας της Digea. Όλες οι άλλες εταιρείες αποκλείονται, λες και δεν μπορούν να σχεδιάσουν μια άλλη επικοινωνιακή καμπάνια.

Τα θέλουμε όμως όλα…

Τώρα που ξέρουμε ότι είναι δικό μας το δίκτυο ας φροντίσουμε να πάρουμε όλες τις συχνότητες αντί να μοιραστούν σε περισσότερους.
Ο συντάκτης των προδιαγραφών φροντίζει για αυτό:
Στις σελίδες 60 – 64, αναπτύσσεται μια λογική που εν ολίγοις λέει τα εξής:
Αν το κόστος που θα απαιτηθεί για τον εξοπλισμό μιας συχνότητας είναι α και οι 4 συχνότητες αποδοθούν σε 4 διαφορετικούς παρόχους, τότε το συνολικό κόστος θα είναι 4α. Αν όμως αποδοθούν σε έναν πάροχο, λόγω μαζικών παραγγελιών, θα είναι πολύ μικρότερο (2,2α).
Σωστή σκέψη, που αποτελεί και το βασικότερο επιχείρημα των μονοπωλίων. Με τη διαφορά ότι το επιχείρημα αυτό μπορεί να προβάλλεται από την πλευρά του αγοραστή και όχι από την πλευρά του πωλητή (του δημοσίου δηλαδή) που θα έπρεπε να ενδιαφέρεται να προσκομίσει το μέγιστο δυνατό οικονομικό όφελος από την ανάπτυξη υγιούς ανταγωνισμού.
Η σκέψη αναπτύσσεται έτι περαιτέρω και προκρίνει τελικώς να δοθούν 5 συχνότητες στον ανάδοχο (4 εθνικής εμβέλειας και 1 περιφερειακής). Στην περίπτωση δε που στην υπολειπόμενη μία περιφερειακής εμβέλειας που θα προκηρυχθεί, καταλήξει ο διαγωνισμός να είναι άγονος, τότε αποδίδεται και η συχνότητα αυτή ως δώρο στον ανάδοχο των υπόλοιπων συχνοτήτων με την τιμή εκκίνησης (και όχι την τιμή προσφοράς του). Έχουμε λοιπόν το απόλυτο μονοπώλιο.
Ίσως γι’ αυτό η Ένωση Περφερειακών Καναλιών εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταγγέλλει τον έμμεσο οικονομικό εξαναγκασμό ώστε να κλείσουν όλα τα περιφερειακά κανάλια και την παράδοση των συχνοτήτων στην Digea, μετά την κατάργηση της ΕΡΤ.  


Οι τελικές διευκολύνσεις

Τώρα που εξασφαλίστηκε  ο μονοπωλιακός έλεγχος των συχνοτήτων, θα πρέπει να μειωθούν και οι δαπάνες του γνωστού αναδόχου. Η εκτιμώμενη πληθυσμιακή κάλυψη από τα 156 κέντρα εκπομπής εκτιμάται στο 96,2 %. Τι γίνεται λοιπόν με το υπόλοιπο ποσοστό του πληθυσμού, όπου μπορεί να απαιτηθούν άλλα 300 σημεία εκπομπής με μικρούς αναμεταδότες; Ποιος θα πληρώσει αυτό το κόστος που θα έπρεπε να βαρύνει τον ανάδοχο;
Η συνταγή είναι γνωστή και έχει εφαρμοστεί  κατά κόρον τα τελευταία χρόνια: Μετακυλίουμε το κόστος που έπρεπε να πληρώσει ο ιδιώτης ανάδοχος (Digea) στον πολίτη. Στη σελίδα 43 των προδιαγραφών αναφέρεται ότι ο ανάδοχος οφείλει να συνεργάζεται με Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι οποίοι θα προτίθενται να αναλάβουν το κόστος των αναγκαίων αναμεταδοτών!
Σε άλλο δε σημείο, υποχρεώνει την ΕΡΤ να προσφέρει τους ιστούς των κεραιοσυστημάτων της για υποχρεωτική συνεγκατάσταση με τον ιδιώτη ανάδοχο!


Ρέκβιεμ…

Προς τι όλα αυτά θα αναρωτηθεί κανείς;
Είναι γνωστή η στήριξη που έχουν προσφέρει οι μέτοχοι της Digea σε όλες τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές τους, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο των μνημονίων και της πολιτικής της λιτότητας. Τα ανταλλάγματα που πήραν για τις καλές τους υπηρεσίες είναι γνωστά και έχουν να κάνουν με τις παράλληλες δραστηριότητές τους. Αυτό άλλωστε το έχουν καταγγείλει οι περισσότεροι πρωθυπουργοί της χώρας, συνήθως στην αρχή της θητείας τους, για να το «ξεχάσουν» γρήγορα και να προσγειωθούν στην πραγματικότητα της αλληλοβοήθειας.   
Σήμερα, όμως, που ο κόσμος ψάχνει να ακούσει μια κριτική φωνή στην τηλεόραση, θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν τηλεοπτικοί σταθμοί που θα ξέφευγαν από τον έλεγχο των 5 μεγάλων καναλαρχών.
Ο μονοπωλιακός έλεγχος του δικτύου εκπομπής δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση και στους μεγάλους καναλάρχες να εμποδίσουν τέτοια φαινόμενα, αποκλείοντας το ενοχλητικό περιεχόμενο να βγει στον τηλεοπτικό αέρα.
Κι όποιος νομίζει πως ο πάροχος δικτύου εκπομπής δεν έχει δικαίωμα να ελέγχει το περιεχόμενο, αρκεί να θυμηθεί τι πάθαινε αυτές τις μέρες της ανοιχτής ΕΡΤ όποιος σταθμός επεδίωκε να αναμεταδώσει το πρόγραμμά της. Εντός 20 δευτερολέπτων η   
Digea  (μετά από εντολή της κυβέρνησης όπως ομολόγησε η ίδια) τον τιμωρούσε αντικαθιστώντας το πρόγραμμά του με μπάρες.
Σκεφθείτε να εξασφαλίσει και μονοπωλιακή άδεια για 15 χρόνια και αντί της ΕΡΤ να υπάρχει ένα κακέκτυπο της ΥΕΝΕΔ.
Η δημοπρασία δεν πρέπει να γίνει με τους όρους αυτούς. 

Σε άλλη περίπτωση  η δημοκρατία θα δεχθεί ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα. 
 

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Είμαστε σε μια πορεία κατάλυσης της δημοκρατίας

ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΣ καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου
Συνέντευξη στην Ειρήνη Λαζαρίδου
* Τι είναι αυτό που έκρινε στην πραγματικότητα ο πρόεδρος του ΣτΕ Κ. Μενουδάκος;
Στη διαδικασία της προσωρινής διαταγής και στη συνέχεια της αναστολής, κύριο αντικείμενο δικαστικής κρίσης δεν αποτελεί η νομιμότητα της προσβαλλόμενης πράξης (εκτός αν συντρέχει περίπτωση «πρόδηλης» παρανομίας, κάτι όμως που δεν γίνεται σχεδόν ποτέ δεκτό από το ΣτΕ). Η νομιμότητα της προσβαλλόμενης πράξης (δηλαδή της απόφασης Στουρνάρα - Κεδίκογλου για κλείσιμο της ΕΡΤ) θα κριθεί από την ολομέλεια του ΣτΕ στις 27.9.2013 (η απόφαση θα δημοσιευθεί αρκετούς μήνες αργότερα). Αυτό που κρίνεται τώρα είναι το αν από την άμεση εκτέλεση της απόφασης για κλείσιμο της ΕΡΤ επέρχεται σε βάρος των αιτούντων (εργαζομένων) βλάβη, η οποία να μην μπορεί να επανορθωθεί σε περίπτωση αποδοχής (τελικά) από το δικαστήριο της αίτησης ακυρώσεως. Προφανώς ο κ. Μενουδάκος έκρινε ότι επέρχεται τέτοια βλάβη και γι' αυτό εξέδωσε προσωρινή διαταγή.
* Καλύπτει η απόφασή του τους εργαζόμενους;
Η προσωρινή διαταγή εντέλλεται τη «συνέχιση» της μετάδοσης των προγραμμάτων και αυτή δεν μπορεί λογικά να συντελεσθεί, προς το παρόν τουλάχιστον, παρά μόνο από τους υπάρχοντες εργαζομένους και μάλιστα στο σύνολό τους (αφού η απομάκρυνση μερικών ή πολλών από αυτούς θα προϋπέθετε την εφαρμογή θεσμοθετημένης διαδικασίας με εγγυήσεις διαφάνειας και αντικειμενικότητας και τέτοια διαδικασία δεν υπάρχει σήμερα).
* Πώς θα πρέπει να εφαρμοστεί η προσωρινή διαταγή;
Η προσωρινή διαταγή πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα, με την προσωρινή ανάκληση από τους Στουρνάρα - Κεδίκογλου της απόφασής τους.
* Με ποιους όρους και προϋποθέσεις θα πρέπει να λειτουργήσει ο μεταβατικός φορέας μέχρι τη σύσταση της νέας ΕΡΤ;
Ο μεταβατικός φορέας πρέπει να λειτουργήσει με την προσωρινή συνέχιση της εργασιακής σχέσης του συνόλου των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Όσοι κάνουν λόγο για απομάκρυνση μέρους του προσωπικού δεν έχουν αντιληφθεί ότι πρόκειται για δημόσια επιχείρηση, όπου από το Σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 1) επιβάλλεται η ίση μεταχείριση των εργαζομένων και απαγορεύονται οι προγραφές ανεπιθύμητων.
* Για ποιους λόγους πιστεύετε ότι έγιναν οι διαβόητες «διαρροές» σχετικά με την ερμηνεία της απόφασης; Υπήρξε μεθόδευση;
Δεν είναι η πρώτη φορά που τα πειρατικά («ιδιωτικά») Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης» (επιβολής) επιδίδονται σε επιχείρηση παραπληροφόρησης του κοινού. Επιβάλλεται η άμεση εφαρμογή της προβλεπόμενης στον νόμο δημόσιας διαγωνιστικής διαδικασίας για τη χρήση των τηλεοπτικών συχνοτήτων και η αποβολή από αυτές των καταληψιών που τις νέμονται αυθαίρετα από το 1989.
* Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στην ΕΡΤ, πιστεύετε ότι τίθεται θέμα λειτουργίας των θεσμών στη χώρα;
Όπως εξηγώ αναλυτικά στο τελευταίο βιβλίο μου («Η καταστρατήγηση του Συντάγματος στην εποχή των Μνημονίων»), η χώρα διολισθαίνει διαρκώς σε μια πορεία κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα καταπατώνται συστηματικά, τα πολιτικά δικαιώματα αδειάζουν από ουσιαστικό περιεχόμενο (π.χ., ψηφίζουμε «λεφτά υπάρχουν» και ακολουθούν δύο Μνημόνια ή «επαναδιαπραγμάτευση» και ακολουθεί το τρίτο και χειρότερο), ενώ από τα ατομικά δικαιώματα αρκετά στερούνται πρακτικής αποτελεσματικότητας (π.χ., η ελευθερία της έκφρασης σημαίνει ότι καθένας δικαιούται να εκφραστεί, όχι όμως και να ακουστεί, αφού «ακούγονται» μόνο όσοι επιλέγονται από τα πανίσχυρα «ιδιωτικά» μέσα «ενημέρωσης» των κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων κ.λπ.).
Στην περίπτωση της ΕΡΤ είχαμε σειρά ολόκληρη από σοβαρές παραβιάσεις κρίσιμων συνταγματικών διατάξεων και ιδίως του άρθρου 44 παρ. 1 Συντ., που επιτρέπει την έκδοση ΠΝΠ μόνο σε «έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης». Εδώ η «ανάγκη» κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη ήταν, αφού η συγκυβέρνηση είχε συμφωνήσει με την τρόικα τις απαιτούμενες από την τελευταία ανθρωποθυσίες πριν από πολλούς μήνες, αλλά παρέλειψε να φέρει σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή. Είναι εξάλλου ανήκουστο να δίνει η ΠΝΠ εξουσιοδότηση για έκδοση κανονιστικής υπουργικής απόφασης, αφού τούτο μόνο με τυπικό νόμο (ψηφισμένο από τη Βουλή) μπορεί να γίνει, σύμφωνα με το άρθρο 43 παρ. 2 Συντ. Όπως το παρασύνταγμα της μετεμφυλιακής περιόδου οδήγησε τελικά στη δικτατορία, έτσι και τώρα το παρασύνταγμα των Μνημονίων προετοιμάζει μια νέας μορφής εκτροπή. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αντιδράσει πριν να είναι πολύ αργά.

Πηγή Αυγή

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Μήπως λέτε ψέματα κ. Κεδίκογλου; Του Γιώργου Κογιάννη


 
Ένας υπουργός όταν τον συκοφαντούν εμφανίζεται, αν μη τι άλλο, και διαψεύδει ευθέως και τεκμηριωμένα τις συκοφαντίες. Όταν είναι εκτεθειμένος – κοινώς και κατά το λαϊκότερον, όταν έχει λερωμένη τη φωλιά του – επιστρατεύει μεθόδους «υπογείων» και θολώνει τα νερά.

Ο Σίμος Κεδίκογλου επέλεξε το δεύτερο:

Στις καταγγελίες μας ότι, ελέω πατρός, μονιμοποιήθηκε στην ΕΡΤ,  την ώρα που εκατοντάδες δημοσιογράφοι και άλλοι εργαζόμενοι απασχολούντο με δίμηνες συμβάσεις και πληρώνονταν με καθυστέρηση τριών και τεσσάρων μηνών, απάντησε μέσω συνεργατών του.

Οι οποίοι συνεργάτες δήλωσαν, σύμφωνα με το ethnos.gr, ότι «ο κ. Κεδίκογλου ουδέποτε διορίστηκε στην ΕΡΤ». Και υποστήριξαν ότι «ο κ. Κεδίκογλου έχει κολλήσει ένσημα εργαζόμενος επί δύο δεκαετίες» και προσελήφθη ως συμβασιούχος λόγω των ικανοτήτων του. Τόνισαν, μάλιστα, ότι «στην πρώτη του δουλειά στην ΕΡΤ, έκανε γερμανικό νούμερο 12 το βράδυ με 6 το πρωί».


Επειδή, ενδεχομένως, οι συνεργάτες του κ. Κεδίκογλου δεν γνωρίζουν και ο ίδιος μπορεί να έχει επιλεκτική μνήμη, ιδού η απόφαση του διορισμού του με σύμβαση αορίστου χρόνου – δηλαδή μονίμου υπαλλήλου – στην ΕΡΤ (Α.Δ.Σ. 320/12.7.1995).


Για να υπογραφεί αυτή η σύμβαση απασχολήθηκε ολόκληρη διϋπουργική επιτροπή ώστε να βρει «παράθυρο» και να δώσει την έγκρισή της, καθώς απαγορευόταν ρητά η πρόσληψη υπαλλήλων αορίστου χρόνου και δεν υπήρχαν οργανικές θέσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι έως το 2006, όταν και έγιναν οι μονιμοποιήσεις συμβασιούχων με το διάταγμα Παυλόπουλου, υπήρχαν στην ΕΡΤ εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι και τεχνικοί - διοικητικοί, οι οποίοι είχαν συμπληρώσει έως και 25 χρόνια εργασίας ως συμβασιούχοι.

Στην αρχή υπογράφοντας μηνιαίες συμβάσεις, στη συνέχεια διμηνιαίες και στη συνέχεια εξάμηνες. Ήταν όλοι τους όμηροι των διαθέσεων της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Εκτός, φυσικά, από τον κ. Σίμο Κεδίκογλου ο οποίος διέθετε πατέρα - υπουργό της κυβέρνησης.

Η σύμβαση αορίστου χρόνου ήταν το «διαβατήριο» για να εκδράμει ο κ. Κεδίκογλου, με χρήματα της ΕΡΤ, προς το  CNN και να μετεκπαιδευτεί, ώστε επιστρέφοντας να σταδιοδρομήσει, με επιπλέον εφόδια, στο BRAVO Ρούλα, της Ρούλας Κορομηλά στο MEGA.

Είναι εύκολο μετά από όλα αυτά να κατακεραυνώνεις τη σημερινή ΕΡΤ και να μιλάς για «ιερές αγελάδες», για «μοναδική περίπτωση σπατάλης και αδιαφάνειας» και για «σκάνδαλο που δεν τόλμησε να αγγίξει κανείς». Είναι εξαιρετικά εύκολο, όταν είσαι η ιερότερη των… αγελάδων και εκ των κορυφαίων του σκανδάλου που ο ίδιος καταγγέλλεις.
 
Πηγή tvxs

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

ΕΡΤ Μιλώντας Πειρατικά

Εδώ Δημοκρατία, Εδώ Δημοκρατία…

Με το αιφνιδιαστικό διάταγμα διακοπής λειτουργίας της ΕΡΤ και μαζικών απολύσεων 2654 εργαζομένων η κυβέρνηση στην πραγματικότητα εξέπληξε μόνο όσους αρνούνται να δουν τις επιβεβλημένες πραγματικότητες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το διάταγμα αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά σειρά ενεργειών της που εν καιρώ καπιταλιστικής κρίσης ολοκληρώνεται στο υπάρχον αυταρχικό καθεστώς – η Βουλή διακοσμητική χωρίς να αποφασίζει για τίποτα, 4 επιστρατεύσεις, 19 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (δηλαδή αποφασίζομεν και διατάσσομεν). Έρχεται επίσης να προστεθεί στην πολιτική που δεν διστάζει να καταστρέφει καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες (φόροι, χαράτσια, περικοπές, κατασχέσεις, απολύσεις), να πετά ως άχρηστους στη χωματερή της ανεργίας το 58% των νέων (με την ανεργία να φτάνει στο 27,4%[1] να απαξιώνει και να αποδομεί τη δημόσια υγεία και παιδεία, να εκκενώνει ελεύθερους κοινωνικούς χώρους με στρατιωτικού τύπου επεμβάσεις, να επιφυλάσσει βασανιστήρια στα κάτεργα της ΓΑΔΑ σε όποιον τολμά να σηκώσει κεφάλι, να καταστέλλει κινηματικά μέσα ενημέρωσης, και να παραμποδίζει -ακόμα και να απαγορεύει- κάθε προσπάθεια αυτο-οργάνωσης και αλληλεγγύης των πολιτών (κοινωνικά ιατρεία, χαριστικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες κλπ.), σφραγίζοντας οποιοαδήποτε πόρτα διεξόδου από το αποπνυκτικό σκοτάδι που τους έχει βυθίσει – πολιτική που καταλήγει εν τέλει στην απόλυτη ταύτιση των θέσεων του υπερσυντηρητικού, αυτοπροσδιοριζόμενου ως φιλελεύθερου, κόμματος με αυτές του ναζιστικού, αυτοπροσδιοριζόμενου ως εθνικιστικού, μορφώματος.

Η βασική διαφορά με το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι η έκταση της έντασης που προκάλεσε το μαύρο της οθόνης και τα παράσιτα του ραδιοφώνου στις συχνότητες των κρατικών μέσων. Η διαφορά είναι πως σήμερα η συστημική τρομοκρατία δεν στρέφεται μόνο ενάντια στους κατοίκους της Χαλκιδικής, ούτε μόνο ενάντια στους αναρχικούς/ελευθεριακούς/αριστερούς των καταλήψεων. Στρέφεται εναντίον όλων. Δεν χτυπά μόνο τον οικοδόμο στην Αλεξανδρούπολη, ούτε μόνο τη δασκάλα στα Γιάννενα, αλλά χτυπά πλέον, με τον ίδιο κυνικό τρόπο, πρόσωπα που καθημερινά, καλώς ή κακώς, φιλοξενούνταν δια της τηλεοράσεως στα σπίτια της πλειοψηφίας των πολιτών. Σε μια κοινωνία που στο μεγαλύτερο μέρος της αναγνωρίζει κάτι ως είδηση «αφού το πει η τηλεόραση», το δράμα του τεχνικού της ΕΡΤ αποκτά αναγκαστικά μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ ό,τι το πιθανώς μεγαλύτερο δράμα του αγνώστου της διπλανής πόρτας.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Δεν είναι όλοι οι άγνωστοι της διπλανής πόρτας ίδιοι (όπως ούτε και όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ). Για παράδειγμα αυτός που υποβαθμίζει τις απολύσεις των εργαζόμενων επειδή «υπάρχουν ήδη ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι», στην πραγματικότητα γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του όλους τους άνεργους συνολικά και δεν αφιέρωσε ποτέ ούτε μισό λεπτάκι απ’ το χρόνο του, ούτε λίγη απ’ την ενέργεια του, ώστε να σταθεί έμπρακτα αλληλέγγυος σε οποιονδήποτε. Ως αλληλεγγύη αντιλαμβάνεται στην καλύτερη περίπτωση τη φιλανθρωπία που καρπώνεται ή με αλαζονικό οίκτο προσφέρει κι όχι το να ματώσουμε ο ένας για τον άλλον ενωμένοι απέναντι σε ό,τι και όποιον μας καταπιέζει. Εκείνος που διαμαρτύρεται για το «τετράευρο της ΕΡΤ κάθε μήνα» πάσχει από επιλεκτική αμνησία . Προτιμά να ξεχνάει πως το 49,5 % περίπου των δαπανών της ΕΡΤ τροφοδοτούσαν τη μισθοδοσία 36 υψηλόμισθων στελεχών, ενώ το 50,5 % προοριζόταν για να καλύψει τις πάσης φύσεως ανάγκες επιβίωσης των υπόλοιπων εργαζομένων με μέσο όρο αμοιβής τα 880 ευρώ [2]. Κάνει πως δεν γνωρίζει για τα πενήντα ευρώ κάθε μήνα που πληρώνει εμμέσως για τα ιδιωτικά κανάλια μέσω των εισφορών που δεν καταβάλλουν ποτέ (20% επί των διαφημίσεων θεσμοθετημένο αλλά ουδέποτε καταβεβλημένο) ενώ χρησιμοποιούν χωρίς αντίτιμο το δημόσιο αγαθό των ραδιοσυχνοτήτων. Σφυρίζει αδιάφορα μπρος στους «μεταρρυθμιστές» που διόγκωσαν το πελατειακό Κράτος, κάνοντας δωράκια φοροαπαλλαγών στους εφοπλιστές, στο Άγιο Όρος, και στους «φιλάνθρωπους» κροίσους, ενώ συνεχίζει να στηρίζει αυτούς που τσουβάλιασαν ως τεμπέληδες τους εργαζόμενους με τα διορισμένα κουμπαράκια «ειδικών θέσεων», τα οποία φυσικά ακόμη χρυσοπληρώνουν. Είναι σχεδόν βέβαιο όμως πως δυσανασχέτησε με τις απεργίες που τάχα «έδιωξαν τους τουρίστες» (17 εκατομμύρια αναμένονται φέτος, 5-6 παραπάνω από πέρσι παρότι ήταν μια χρονιά με μεγάλo αριθμό απεργιών) , για τους μετανάστες που «έπιασαν όλα τα παγκάκια» (λες και οι περισσότεροι «γηγενείς» αφήνουν την τηλεοπτική τους θαλπωρή για να βγουν στην πλατεία), για την ελεύθερη κατασκήνωση (λες και οι παραλίες δεν είναι δημόσιος χώρος) και για καθετί ενοχλητικά “διαφορετικό” από την κανονικότητα της νόρμας: δουλειά-κατανάλωση-ύπνος.
Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν δεχόμαστε το Κράτος ως εισπράκτορα και διαχειριστή του μόχθου μας. Όχι όμως για λόγους «εκδίκησης» απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους ή επειδή πιστεύουμε σε κάποιον «παράδεισο της αυτορυθμιζόμενης αγοράς» (άλλωστε το πρώτο θα μας έκανε αμέσως μικρόψυχους, το δεύτερο ηλίθιους). Αλλά διότι για μας το Κράτος είναι ο εγγυητής της ασφάλειας των προνομιούχων, ένας μηχανισμός συγκέντρωσης και προστασίας των πολιτικών/οικονομικών εξουσιών που μοιράζονται σε μια κλειστή κάστα. Ανεξαρτήτως διαχειριστή, είναι αυτό που θα μας τσακίσει με τα ΜΑΤ σε περίπτωση που διεκδικήσουμε το δίκαιο, αυτό που θα συντηρήσει ή/και θα εντείνει την εχθρικότητα με γειτονικούς λαούς ώστε ν΄ανανεώνει συνεχώς τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, αυτό που μας υπόσχεται συνεχώς τη βία μέσω των νόμων, αλλά και του Συντάγματος, στη διαμμόρφωση των οποίων δεν μας δόθηκε ποτέ κανένα δικαίωμα και δυνατότητα συμμετοχής. Γι΄αυτό και δεν υπερασπιζόμαστε την ΕΡΤ ως ένα κρατικό μέσο, αλλά ως ένα εν δυνάμει δημόσιο, κοινωνικοποιημένο μέσο, το οποίο η κυβέρνηση επέλεξε να τσαλαπατήσει, αποκαλύπτοντας το πραγματικό της πρόσωπο, αυτό του λύκου, μπροστά και στην τελευταία ανυποψίαστη κοκκινοσκουφίτσα.

Η κυβέρνηση πετά για μια ακόμη φορά -και πλέον πανηγυρικά- στον κάλαθο των αχρήστων τον δημοκρατικό της μανδύα, φανερώνοντας απροκάλυπτα στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας τις προθέσεις, τις προτεραιότητες και τις αξίες της. Κι αν κάτι ακόμη κρύβει εντέχνως, αυτό είναι τα όριά της, το μέχρι ποιό σημείο μπορεί να φτάσει ώστε να υλοποιήσει τις πολιτικές της επιλογές και να ικανοποιήσει τα μικροκομματικά της συμφέροντα και τις δεσμεύσεις της απέναντι στα ντόπια και ξένα αφεντικά της. Η επικοινωνιακή πολιτική του Αντώνη Σαμαρά (ενός ακροδεξιού ηγέτη με ακροδεξιά ιστορία, που, όσο κι αν παριστάνει άκομψα και κωμικά τον Πρωθυπουργό μιας «δημοκρατικής χώρας», δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί, αρκεί να δει κανείς ποιοί είναι οι στενοί συνεργάτες του: οι πιο λαομίσητοι και επικίνδυνοι άνθρωποι που θα μπορούσε να βρει κανείς στο κόμμα της Δεξιάς: Φ.Κρανιδιώτης, Ν. Δένδιας, Α, Γεωργιάδης, Μ.Βορίδης κλπ.) είναι ξεκάθαρη: θέλει να πείσει πως «οι ιδέες του κυριαρχούν» και άρα κάθε αντίδραση στην υλοποίησή τους προέρχεται από περιθωριακές ομάδες, συντεχνίες και «βολεμένους». Σε αναλογία του αναρχικού συνθήματος «το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι», ο Σαμαράς επιδιώκει να προβάλλει το «δίκιο των κυβερνώντων» σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, που ευελπιστεί πως θα νομιμοποιήσει κάθε πολιτική του επιλογή -ακόμη και ακραία ή φαινομενικά παράλογη- εξουδετερώνοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις. Βέβαια, αποφεύγει να αναφερθεί στις ίδιες τις ιδέες ή τις μεθόδους που επιστρατεύει για την «κυριαρχία», περιοριζόμενος σε κωμικοτραγικές τηλεπαραστάσεις κατά τις οποίες εμπορεύεται νταηλίκι και πατριωτισμό υπό τις οπαδικές ιαχές των εθελόδουλων (βρες μου μια θέση στην Πυροσβεστική κι εμένα μπάρμπα) ΔΑΠιτών.

Οι μαύρες οθόνες αποτελούν το τέλος της φλυαρίας περί δημοκρατίας και θεσμών, αλλά και τον επιθανάτιο ρόγχο της θεωρίας των δύο άκρων. Πώς θα μπορέσει άλλωστε να επικαλεστεί τη δημοκρατία αυτός που λαμβάνει και εκτελεί αποφάσεις τεράστιας σημασίας απλώς με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αγνοώντας το συνταγματικά αρμόδιο νομοθετικό όργανο, τη Βουλή, πόσω μάλλον όταν απαξιώνει την ίδια την κοινωνία στης οποίας το όνομα δήθεν λειτουργεί; Πώς θα κινδυνολογήσει και πάλι βασιζόμενος στην τεχνητή θεωρία των δύο άκρων, όταν ταυτίζεται και στηρίζεται εμπράκτως από τους ναζί της Χρυσής Αυγής και τον Καρατζαφέρη, δημιουργώντας στην ουσία ένα και μόνο άκρο: αυτό των υπερασπιστών του απολυταρχισμού, την αναμενόμενη συμμαχία των εκδικητικών, των χαιρέκακων, των μισάνθρωπων, των ατομιστών, των αιμοχαρών;

Ο κοινοβουλευτισμός παίζει τα ρέστα του

Μετά από μερικές μέρες τηλεοπτικών τσαμπουκάδων, χάριν του θεάματος, τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης κατάφεραν τελικά να βγουν από το δήθεν αδιέξοδο, καθώς οι «ανυποχώρητοι» Βενιζέλος και Κουβέλης τελικά υποχώρησαν, και ο «αποφασισμένος» Σαμαράς ενέδωσε στις πιέσεις για περιορισμένη λειτουργία των δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών μέσων έως την ίδρυση του νέου φορέα. Έτσι, το κυβερνητικό Τρίο Στούτζες κατάφερε να ικανοποιήσει την εκλογική του πελατεία, ο καθένας με διαφορετικό βέβαια τρόπο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ επιδόθηκαν σ’ έναν ανταγωνισμό καπελώματος των πολιτών που στέκονται αλληλέγγυοι με την παρουσία τους στα κτίρια της ΕΡΤ σε όλη τη χώρα. Από την άλλη, η Χρυσή Αυγή επιδόθηκε σ’ αυτό που ξέρει να κάνει καλά: στην ολοφάνερη στήριξη της κυβέρνησης με τους γνωστούς της τακτικισμούς του «ναι μεν, αλλά» που ελπίζει πως θα αποκρύψουν την βαθιά συστημικότητα της τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Ενώ λοιπόν, αρχικά, η Νέα Δημοκρατία φαινόταν πως επιθυμεί είτε την άμεση προσφυγή στις κάλπες είτε την εμπέδωση της κυριαρχίας της στον κυβερνητικό συνασπισμό, φαίνεται πως η πίεση α) από ένα μέρος της κοινωνίας, β) τους δανειστές (βλέπε άρθρο New York Times για πάγωμα δόσεων [3]), γ) από τον διεθνή τύπο (δεκάδες εφημερίδες, τηλεοπτικοί σταθμοί, δίκτυο EBU [4]), δ) από την εγχώρια οικονομική ελίτ (βλέπε αρθρογραφία μεγάλων ιδιωτικών μέσων), την οδήγησαν σε μια προσωρινή συμβιβαστική λύση μεταξύ των τριών, την οποία διευκόλυνε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας [5] για κατάργηση της ΕΡΤ, απόλυση των εργαζομένων, αλλά «συνέχιση της μετάδοσης ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών και λειτουργία διαδικτυακών μέσων από δημόσιο φορέα για το χρονικό διάστημα έως τη σύσταση και λειτουργία του νέου φορέα» (απόφαση για την οποία δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τους πανηγυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ).

Το βέβαιο είναι πως (και) αυτή η κυβέρνηση θα είναι βραχύβια, αφού σύντομα θα ζητήσει τη «νωπή λαϊκή εντολή», ώστε ν’ αντιμετωπίσει επικοινωνιακά (μέσω της τεχνητής ασυμφωνίας των πολιτικών κατευθύνσεων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) τη νέα «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» που θα δημιουργηθεί (όπως έχουμε ήδη αναλύσει στο κείμενο «Δεν μας φοβίζουν τα νέα μέτρα, μια επικαιροποίηση στο φως των νέων εξελίξεων» [6]). Ήδη, άλλωστε, σχηματοποιούνται οι νέες συμμαχίες στον κοινοβουλευτικό χάρτη, με τη Νέα Δημοκρατία να κινείται ολοένα και εντονότερα προς τη Χρυσή Αυγή και τη δεύτερη να αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την ψευδεπίγραφη εικόνα της «αντισυστημικής» δύναμης, πριν καταλήξει στην κυβερνητική συνεργασία με το ακροδεξιό συνοθύλευμα Νέας Δημοκρατίας, (στην πραγματικότητα πρώην) ΛΑ.ΟΣ.
Από την άλλη, η Αριστερά αποδεικνύεται (για μια ακόμη φορά) ανίκανη να διαχειριστεί την ιστορική ευκαιρία που της παρουσιάζεται, κάνοντας μια στροφή προς τη συντήρηση, αντί να ριζοσπαστικοποιείται. Επιδιώκοντας να διευρύνει το εκλογικό του πελατολόγιο ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να προτιμά την αφάλεια της αντιγραφής παλιών δοκιμασμένων συνταγών, και συγκεκριμένα του νεκρού ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 90, αντί να έχει το θάρρος να στραφεί προς αυτό που γεννιέται στην κοινωνία. Ακολουθώντας την πάγια τακτική του καπελώματος των κοινωνικών αγώνων, της «νομιμοφροσύνης» και της υπακοής στην κομματική (εκ των άνωθεν προσδιορισμένη) γραμμή και τις επιταγές της κοινωνίας του θεάματος, η Αριστερά σήμερα, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, κατάντησε ένα brand name, κενό περιεχομένου, μέρος ενός κόσμου που οι κοινωνίες αφήνουν σιγά σιγά οριστικά πίσω τους. (Ενδεικτικά, καθώς μοιράζα φυλλάδια σχετικά με το νερό ως δημόσιο αγαθό, μια ηλικιωμένη κυρία μου είπε θυμωμένη: «δεν ήρθαμε εδώ για τα κομματικά σας», θεωρώντας πως ανήκω σε κάποιο κόμμα. Αυτό, οι στελεχάρες των κομμάτων, δεν το αντιλαμβάνονται).

Όσο κοιτάμε προς τα πάνω μόνο σκοτάδι βλέπουμε. Φρούδες ελπίδες, ματαιώσεις, ξεθωριασμένους ηγετίσκους, (παρα)πολιτική του σαλονιού, των πάνελ και των εκλογικών μπαλκονιών. Είναι συνειδητή, λοιπόν, η επιλογή μας να κοιτάξουμε προς τα κάτω και στην περίπτωση της ΕΡΤ. Όχι στις διοικήσεις της, ούτε στις φίρμες που παρελαύνουν στα παράθυρα της, αλλά στους εργαζόμενους, στους πολίτες που επιθυμούν να συνδράμουν, σ’αυτούς που οραματίζονται κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, στους μόνους φορείς δημιουργίας.

ΕΡΤ_Η προοπτική της δημόσιας τηλεόρασης

Καθώς ένα απο τα βασικά χαρακτηριστικά της τηλεόρασης σαν μέσου είναι ο διαχωρισμός του πομπού απ’ τον δέκτη, και η ενισχυμένη εξουσία του πρώτου εις βάρος του δεύτερου, είτε θα πρέπει να εγκαταλείψουμε οριστικά κάθε χρήση του μέσου, είτε να επιδιώξουμε την όσο γίνεται μεγαλύτερη συμμετοχή του μέχρι πρότινος δέκτη σε ό,τι προβάλλει ο πομπός. Είναι ίσως η πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες που βρισκόμαστε μπροστά σε μια υπέροχη ευκαιρία κατάληψης και κοινωνικοποίησης ενός τόσο μεγάλου κρατικού μηχανισμού. Η ΕΡΤ αυτή τη στιγμή βρίσκεται περισσότερο από ποτέ στα χέρια των εργαζομένων και μακριά απ’ αυτά των υπουργών και των διοικητικών εντολοδόχων που διορίζουν κάθε τόσο [7]. Φυσικά, δεν είμαστε βέβαιοι αν πράγματι οι εργαζόμενοι έχουν –και για πόσο- τη διάθεση να προχωρήσουν σ’ ένα τόσο σημαντικό βήμα. Ξέρουμε πως δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν, τουλάχιστον οι περισσότεροι-ες εξ’ αυτών. Επίσης, δεν είμαστε βέβαιοι αν το κίνημα έχει τη διάθεση να συμμετάσχει σε μια κατάσταση τόσο συγκρουσιακή με τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και ποιές θα είναι οι αντοχές του, με το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας να βρίσκεται σε χρόνια πολιτική νάρκωση. Ξέρουμε πως θα έπρεπε να το έχει κάνει εδώ και πολύ καιρό. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να δούμε είναι αν όντως αξίζει τον κόπο, θέτοντας παράλληλα κάποιες ενδεικτικές προτάσεις.

Καταρχάς, τι ακριβώς σημαίνει κοινωνικοποίηση και αυτοδιαχείριση ενός δημόσιου μέσου επικοινωνίας; Τίποτε λιγότερο από πλήρη ανεξαρτητοποίηση, εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, κατάργηση κάθε ιεραρχικής σχέσης και αποδέσμευση από σχέσεις εξάρτησης με το Κράτος, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και κάθε λογής κεφαλαιούχο που επιθυμεί να διαφημίσει τα προϊόντα του, υλικά ή άυλα. Πώς μπορεί να χρηματοδοτηθεί; Ως γνωστόν, μέχρι πριν μια εβδομάδα η ΕΡΤ χρηματοδοτούνταν από τους φορολογούμενους μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ και από τις διαφημιζόμενες εταιρίες. Τα έξοδα της, με την υπερκοστολόγηση, της παχυλές αμοιβές διαφόρων, και τις αδικαιολόγητες σπατάλες ξεπερνούσαν κατά πολύ τις πραγματικές οικονομικές ανάγκες για την ομαλή της λειτουργία. Εφόσον, λοιπόν, η ελληνική κοινωνία πράγματι επιθυμεί ένα ολοδικό της βήμα, θα πρέπει και να το στηρίξει χρηματοδοτώντας το, με ελεύθερη συνεισφορά. Για το κόστος λειτουργίας ενός τόσο μεγάλου οργανισμού, φυσικά, και την αναπροσαρμογή των εξόδων οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ θα μπορούσαν να καταθέσουν πολύ περισσότερες προτάσεις και διεξόδους. Μια απλή σκέψη όμως είναι η εξής: αν 3 εκατομμύρια πολίτες συνέχιζαν ν’ αποδίδουν τέσσερα ευρώ το μήνα στην ΕΡΤ, τότε 12 εκατομμύρια ευρώ κάθε μήνα θα ήταν μάλλον αρκετά ώστε ν΄αποφευχθεί κάθε υποχώρηση προς τον κόσμο του μάρκετινγκ και της προώθησης του καταναλωτισμού. Ποιός θα παίρνει τις αποφάσεις; Εφόσον υπάρχει η προοπτική της αυτοδιαχείρισης, τότε οι ήσσονος σημασίας αποφάσεις για τη λειτουργία της μπορούν να λαμβάνονται από τις συνελεύσεις των εργαζομένων, και οι μείζονος σημασίας (αφού το μέσο ανήκει σε όλους) σε ανοιχτές συνελεύσεις με τη δυνατότητα συμμετοχής μέσω διαδικτύου που θα θέτουν προτάσεις προς διαδικτυακή ψηφοφορία (ώστε να μην περιορίζεται η συμμετοχή μόνο στη φυσική παρουσία που δεν είναι εφικτή για όλους-ες).
Ποιοί θα έχουν το δικαίωμα του λόγου στο δημόσιο μέσο; Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε δεδομένη την ελευθερία του λόγου, αναγνωρίζοντας παράλληλα σε μια ελίτ «διάσημων» την αποκλειστικότητα στην εκφορά του δημόσιου λόγου που απευθύνεται στις μάζες. Οι κατασκευασμένες περσόνες, που συνήθως προέρχονται απ’ το χώρο του κοινοβουλίου, του αθλητισμού, του πολιτισμού, της νομικής επιστήμης, αποτελούν συνήθως τις προσκεκλημένες αυθεντίες των τηλεπαραθύρων, άνθρωποι που τις περισσότερες φορές δεν έχουν τίποτε να πουν. Αυτοί μιλούν εξ ονόματος της κοινής γνώμης, σχηματίζοντας την κοινή γνώμη, ακριβώς επειδή έχουν επιλεχθεί για να επιτελέσουν αυτόν το ρόλο. Χιλιοειδωμένες φάτσες που αναπαράγουν χιλιοειπωμένες αρλούμπες εισβάλλουν καθημερινά στη ζωή των παθητικών δεκτών, αιμοδοτώντας την μισοπεθαμένη κυρίαρχη κουλτούρα της ηλιθιότητας που μας περικυκλώνει. Η λειτουργία αυτή είναι απολύτως φυσιολογική για ένα κρατικό μέσο, που λειτουργεί σαν μηχανισμός διαιώνισης της κρατικής κυριαρχίας. Για ένα δημόσιο/κοινωνικό όμως; Γιατί η γνώμη του Άδωνι και της συζύγου του είναι περισσότερο σημαντική από την άποψη του δασκάλου, της σερβιτόρας, του επιπλοποιού, της νοσοκόμας, του τεχνικού υπολογιστών, του κτηνοτρόφου, της φοιτήτριας; Βασικό χαρακτηριστικό ενός δημόσιου μέσου είναι η ελεύθερη συμμετοχή σε αυτό, να είναι δηλαδή βήμα της κοινωνίας στο σύνολό της και όχι, κατ’ αντιστοιχία των ιδιωτικών συμφερόντων μέσων, βήμα μιας κλειστής σέχτας μαϊντανών. Πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό; Μέσω της ελεύθερης δήλωσης συμμετοχής στις εκάστοτε θεματικές ή μη εκπομπές, και της επιλογής των προσώπων μέσω κλήρωσης.

Ένα άλλο ζήτημα είναι η ερευνητική δημοσιογραφία που, στις μέρες της κυριαρχίας του διαδικτύου εις βάρος των άλλων μέσων, είναι ο τομέας στον οποίο τα τηλεοπτικά και έντυπα ενημερωτικά δίκτυα ολόκληρου του πλανήτη ρίχνουν μεγάλη βαρύτητα ώστε να προτάξουν -κατά το δυνατόν- την ποιότητα απέναντι στην ποσότητα της μπλογκόσφαιρας. Ποιός λοιπόν μπορεί ν’ αποφασίζει για τα θέματα τα οποία θα ερευνούν οι εργαζόμενοι ενός δημόσιου μέσου, αν όχι οι ίδιοι οι πολίτες στους οποίους απευθύνονται; Θα μπορούσε κάλλιστα να διεξάγεται μια ηλεκτρονική ψηφοφορία πχ κάθε μήνα, η οποία θα θέτει στην κρίση των ενδιαφερόμενων πολιτών τα ζητήματα αυτά που θα απασχολήσουν τις έρευνες των δημοσιογράφων. Μάλιστα, σε ανάλογο φόρουμ, οι πολίτες θα μπορούσαν να συνεισφέρουν τα μέγιστα στην έρευνα προσθέτοντας πληροφορίες, απόψεις, οπτικοακουστικό υλικό, μειώνοντας το κόστος και τον δαπανούμενο χρόνο και αυξάνοντας παράλληλα τις πηγές και την αξιοπιστία των ερευνών.

Πώς θα μπορούσαν να μειωθούν τα έξοδα χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα; Καθώς το βασικό (υποκριτικό) επιχείρημα της κυβέρνησης εναντίον της λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης είναι το οικονομικό της κόστος, αναρωτιόμαστε: γιατί η ΕΡΤ δαπανά εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο ώστε να προβάλλει αθλητικούς αγώνες ανώνυμων εταιριών; Kαθώς στόχος του δημοσίου μέσου δεν είναι η κερδοσκοπία, αλλά η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε τι ακριβώς προσφέρει η παρουσίαση του εταιρικού ανταγωνισμού, πέρα από αρκετά εκατομμύρια ευρώ στις τσέπες απατεώνων; Στη θέση του, φυσικά, θα μπορούσαν να προβληθούν αθλητικές εκδηλώσεις κάθε είδους, των εκατοντάδων ερασιτεχνικών σωματείων σε ολόκληρη τη χώρα.

Μια ακόμη πιθανότητα συμμετοχής των πολιτών στο πρόγραμμα της δημόσιας τηλεόρασης είναι το παιδικό πρόγραμμα, το οποίο έχουμε συνηθίσει να δημιουργείται από ενήλικες με αποδέκτες τα παιδιά. Θεωρεί κανείς πως τα παιδιά, με απλή βοήθεια των ενηλίκων, δεν θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν τη φαντασία, την ενέργεια, τον αυθορμητισμό, τα όνειρα τους μέσω ενός δημόσιου μέσου; Πιστεύει κανείς πως ένα διαθεματικό project διάρκειας ενός έτους με στόχο την παραγωγή μιας μόνο τηλεοπτικής εκπομπής για κάθε σχολικό τμήμα δεν θ’ αποτελούσε μέσο ανάπτυξης των κοινωνικών και γνωστικών δεξιοτήτων των παιδιών, παράλληλα με το ισχυρό κίνητρο που θα έδινε η δημόσια προβολή του έργου τους;

Όλα τα παραπάνω είναι ασφαλώς απλά πρώτες σκέψεις, αποτελούν όμως μια ένδειξη πως η προοπτική του αγώνα για την κοινωνικοποίηση της ΕΡΤ δεν θα ήταν ούτε μάταιος, ούτε βέβαια εύκολος. Αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες που ήδη συναντούν οι απολυμένοι εργαζόμενοι και, στεκόμενοι αλληλέγγυοι, τους καλούμε σ’ έναν αγώνα για νίκη όχι απλά εργατική, αλλά ουσιαστικά επαναστατική. Οι κάθε λογής πολιτικάντηδες δίνουν και θα συνεχίσουν να δίνουν έναν αγώνα για την πάρτη τους, για τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα, για τ΄αφεντικά τους. Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων;
“Αν οι προτάσεις μας έχουν έναν τόνο εξωπραγματικό, αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι ουτοπικές, αλλά επειδή είναι ισχυρές οι δυνάμεις που τις αντιμάχονται.”[8] Ας προσπαθήσουμε για το αδύνατο, πριν γίνει αδιανόητο.
Παραπομπές
[1]ΕΛ.ΣΤΑΤ, πρώτο τρίμηνο 2013 http://www.statistics.gr/portal/page/portal/ESYE/BUCKET/A0101/PressReleases/A0101_SJO01_DT_QQ_01_2013_01_F_GR.pdf
[2]Εφημερίδα των Συντακτών,ΕΡΤ: τα 10 «παραμύθια» μιας μετέωρης κυβέρνησης http://www.efsyn.gr/?p=61005
[3]New York Times, Greek Leaders to Meet in Effort to Save Government http://www.nytimes.com/2013/06/17/world/europe/greek-leaders-to-meet-in-effort-to-save-government.html?_r=0
[4]Guardian, ERT shutdown: EBU urges EU leader to overturn Greek government decision http://www.guardian.co.uk/media/2013/jun/13/ert-shutdown-ebu-urges-eu-overturn?INTCMP=SRCH
[5]Aπόφαση ΣτΕ http://news.in.gr/files/1/2013/06/17/steert.pdfhttp://news.in.gr/files/1/2013/06/17/steert.pdf
[6] eagainst.com, Δεν μας φοβίζουν τα νέα μέτρα http://eagainst.com/articles/austerity_measures_updated/ )
[7]athens.indymedia.org, Φάκελος «οι διορισμοί του Σαμαρά στην ΕΡΤ» https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1477056
[8] Χέρμπερτ Μαρκούζε, “Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος”, 1964

Συνδιαμόρφωση κειμένου από: Efor, Ian Delta, AngelV,John Kaps

Πηγή: Eagainst.com
Η διαταγή του ΣτΕ

Σπάει κόκαλα Πρώην Διευθυντής Ειδήσεων ΕΡΤ: Βγάζει τα άπλυτα στην φόρα.... Διορισμοί κουμπάρων Σαμαρά συγκυβέρνησης.




Κύριε Πρωθυπουργέ,

Διάβασα με ιδιαίτερη προσήλωση το άρθρο σας στην εφημερίδα «Καθημερινή» και αναρωτήθηκα: Γιατί ξαφνικά γίνατε τόσο σκληρός με τα ίδια τα «παιδιά σας» στα οποία εδώ κι ένα χρόνο παραδώσατε, εν λευκώ, την ΕΡΤ;
Ρωτάτε κύριε πρωθυπουργέ: «Μπορείς να κάνεις μεταρρυθμίσεις χωρίς να ξεβολευτούν οι βολεμένοι»;
Υποθέτω ότι αναφέρεστε σε εκείνους που βολέψατε είτε εσείς ο ίδιος, είτε οι συνοδοιπόροι και εταίροι σας στην κυβέρνηση. Αναφέρεστε, προφανώς, στους 30 – αργόμισθους στην πλειοψηφία τους - ειδικούς συμβούλους και Προσωπικό Ειδικών Θέσεων, που διορίσατε στην ΕΡΤ, από την πρώτη κιόλας μέρα της ανάληψης των καθηκόντων
σας.
Υποθέτω ότι αναφέρεστε στον κουμπάρο σας κ. Γιώργο Αντωνίου, τον οποίο διορίσατε με μηνιαίες αποδοχές 3.500 ευρώ το μήνα.
Υποθέτω ότι αναφέρεστε, επίσης, στον κουμπάρο του διευθυντή του Γραφείου Τύπου σας κ. Γιώργου Μουρούτη, τον κ. Μενέλαο Σεβαστιάδη, ο οποίος επίσης λαμβάνει 3.500 ευρώ το μήνα.
Υποθέτω ότι αναφέρεστε ακόμη στην συντοπίτισσα του υπουργού σας, αρμόδιου για τον Τύπο, κ. Σίμου Κεδίκογλου και υποψήφια – πότε με το ΠΑΣΟΚ και πότε με τη ΝΔ – κυρία Ματίνα Ρέτσα, που αμείβεται με 3.000 ευρώ το μήνα. Η εν λόγω κυρία ουδέποτε έχει εμφανιστεί στην ΕΡΤ, από την οποία πληρώνεται, και σηκώνει απλά, όποτε το καλέσεις, το προσωπικό κινητό τηλέφωνο του κ. Κεδίκογλου.
Υποθέτω ότι αναφέρεστε επίσης στον εκ Μεσσηνίας ορμόμενο - τυχαίο, άραγε; - κ. Σταύρο Οικονομόπουλο, ο οποίος αμείβεται με 3.500 ευρώ το μήνα.
Υποθέτω ότι αναφέρεστε στον, γυμναστή στο επάγγελμα, κ. Μανούσο Καμπανέλη, εξ Ευβοίας ορμόμενο – τυχαίο κι αυτό; – και κομματάρχη του κ. Κεδίκογλου, τον οποίο τοποθετήσατε διευθυντή του γραφείου του Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ με 3.500 ευρώ το μήνα. Κάποιος έπρεπε να είναι το «μάτι» και το «αυτί» του υπουργού στη Διοίκηση, προφανώς…
Ρωτάτε κύριε πρωθυπουργέ εάν «μπορείς να ζητάς από τον κόσμο να βλέπει να μένουν άθικτα γύρω του προπύργια αδιαφάνειας και διαφθοράς;».
Φαντάζομαι ότι αναφέρεστε στις καταγγελίες που έχουν κάνει συνάδελφοί μου, με την υπογραφή «Εργαζόμενοι ΕΡΤ», στον εισαγγελέα και τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, για τα πεπραγμένα της Διοίκησης που εσείς τοποθετήσατε στην ΕΡΤ.
Φαντάζομαι αναφέρεστε στο 1 εκατομμύριο ευρώ το χρόνο που κόστιζε η εκπομπή «Μεσογείων 136» η οποία στήθηκε για να βρει βήμα έκφρασης η κυρία Ανθή Σαλαγκούδη (υποψήφια με τη ΝΔ και κόρη πρώην υπουργού του κόμματός σας). Αλλά, και για να βολευτούν και άλλα συγγενικά πρόσωπα στελεχών σας στην ΕΡΤ. Είναι τυχαίο ότι η νομική υπηρεσία της ΕΡΤ αρνείτο να υπογράψει τη σύμβαση με την εταιρία παραγωγής της εν λόγω εκπομπής καθώς έκρινε ότι ήταν «αποικιοκρατική» σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα της δημόσιας τηλεόρασης; Συντάκτης της σύμβασης ήταν ο διευθυντής του γραφείου του Γενικού Διευθυντή Ενημέρωσης κ. Αιμίλιου Λιάτσου.
Λέτε κύριε πρωθυπουργέ ότι «ο Εισαγγελέας Διαφθοράς διέταξε έρευνα» και σύντομα «θα πέσουν οι μάσκες για την αμαρτωλή ΕΡΤ».
Αναφέρεστε προφανώς στην περίπτωση, π.χ., της εκπομπής «ΕΠΤΑ» την οποία ήδη ερευνά ο εισαγγελέας για πλαστοπροσωπία αρχισυντάκτη. Είναι η περίπτωση στην οποία ο κ. Λιάτσος είχε προσλάβει συνταξιούχο δημοσιογράφο –φίλο του, αλλά για να μη χάσει και τη σύνταξη στη σύμβαση εμφανιζόταν ως εργαζόμενος της ΕΡΤ ο γιος του, ο οποίος όμως τυγχάνει να είναι… φαντάρος.
Υποθέτω αναφέρεστε στην περίπτωση επίσης γνωστής ιδιοκτήτριας εταιρίας παραγωγής, με δύο εκπομπές στην ΕΡΤ, η οποία κατάφερε λόγω των σχέσεών της με τους συνεργάτες σας στο Μέγαρο Μαξίμου, να επιβάλλει το γιό της ως συντονιστή του τμήματος που επιλέγει ποιο πρόγραμμα θα παίξει στη δημόσια τηλεόραση. Αν δεν το καταλάβατε, ο γιος αποφάσιζε και η μητέρα εκτελούσε.
Λέτε κύριε πρωθυπουργέ ότι «ο ελληνικός λαός έχει δίκιο όταν αναρωτιέται: Εχετε την πολιτική βούληση να τα βάλετε με τους ισχυρούς και με τα ολοφάνερα κέντρα σπατάλης; Ή είστε μία από τα ίδια;»
Προφανώς αναφέρεστε στις μικτές παραγωγές, τις οποίες η προηγούμενη διοίκηση για λόγους διαφάνειας είχε καταργήσει, και επανήλθαν σωρηδόν επί των ημερών σας. Το κόστος αυτών των μικτών – και εξωτερικών - παραγωγών που επαναφέρατε ξεπερνά τα 35 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Λέτε κύριε πρωθυπουργέ ότι «τα προνόμια στην ΕΡΤ ήταν «καλά προστατευμένα και η αδιαφάνεια διάχυτη».
Μιλώντας για αδιαφάνεια, εικάζω ότι αναφέρεστε στην διαδρομή που ακολουθούσε – επί των ημερών σας πάντοτε - κάθε εταιρία παραγωγής προκειμένου να συνεργαστεί με την ΕΡΤ. Περνούσε πρώτα από το γραφείο του διευθυντή του αρμόδιου υπουργού κ. Σίμου Κεδίκογλου και στη συνέχεια , εάν έπαιρνε το πράσινο φως, κατέθετε την πρόταση στην δημόσια τηλεόραση. Για να διασφαλιστεί το σύστημα, στην επιτροπή που ενέκρινε τις παραγωγές, προήδρευε ο κουμπάρος σας κ. Γιώργος Αντωνίου (τυχαίο και αυτό;…).
Λέτε κύριε πρωθυπουργέ: «Δεν αντιδικούμε με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Αρκετοί από αυτούς θα ξαναπροσληφθούν στο νέο Οργανισμό. Αλλά με αξιοκρατικά κριτήρια αυτή τη φορά».


Υποθέτω ότι αναφέρεστε σε κριτήρια ανάλογα με εκείνα που επιστρατεύσατε για την πρόσληψη, π.χ., του Γενικού Διευθυντή Ενημέρωσης κ. Αιμίλιου Λιάτσου ή της παρουσιάστριας κυρίας Ανθής Σαλαγκούδη, με τα γνωστά αντικειμενικά προσόντα και την , εκ του αποτελέσματος κρινόμενη, επαγγελματική απόδοση.
Αποκαλείτε κύριε πρωθυπουργέ την ΕΡΤ «χειραγωγούμενη».
Προφανώς αναφέρεστε στις προσπάθειες των ανθρώπων που εσείς διορίσατε για να μετατρέψουν την ΕΡΤ σε απόλυτο κομματικό-κυβερνητικό φερέφωνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι απροκάλυπτες, ενώπιον συσκέψεων 20 ατόμων, εντολές που λάμβανε ο κ. Λιάτσος τηλεφωνικά από τον διευθυντή του Γραφείου Τύπου σας κ. Μουρούτη για το πότε να βγάλει έκτακτο δελτίο ειδήσεων με τις δραστηριότητές σας.
Παλιό κουσούρι, άλλωστε, του κόμματός σας. Το βίωσα και ο ίδιος προεκλογικά όταν ο κ. Μουρούτης με απειλούσε, τόσο τηλεφωνικά, όσο και μέσω του Διαδικτύου, απαιτώντας να επιβάλλει εκείνος τη σειρά με την οποία θα έπαιζαν τα θέματα του δελτίου ειδήσεων. Κι επειδή αρνιόμουν και αντιστεκόμουν, το πλήρωσα με την καθαίρεσή μου μόλις αναλάβετε την διακυβέρνηση.
Αποκαλείτε κ. πρωθυπουργέ την ΕΡΤ «απαξιωμένη».
Αναφέρεστε προφανώς στην απαξίωση στην οποία την οδήγησε η διοίκηση που ορίσατε εσείς. Ανέλαβε τη δημόσια τηλεόραση μετά την πρωτοφανή πρωτιά της σε τηλεθέαση τη βραδιά των εκλογών του Ιουνίου και, μέσα σ’ ένα χρόνο, την οδήγησε σε ποσοστά της τάξης του 4% (κεντρικό δελτίο ειδήσεων) μέσα από την επιβολή της κομματοκρατίας και του κυβερνητισμού. Θυμίζω ότι όταν παρέλαβαν την ΕΡΤ τα δικά σας στελέχη, το ποσοστό τηλεθέασης του κεντρικού δελτίου ήταν 9,5% (στοιχείαAGB). Τη δε βραδιά των εκλογών ο μέσος όρος τηλεθέασης ήταν 18,5%, ξεκάθαρα στη πρώτη θέση σε σχέση με όλα τα ιδιωτικά κανάλια.
Και κάτι ακόμη, στο οποίο δεν αναφερθήκατε – τυχαία;- κύριε πρωθυπουργέ.
Η ΕΡΤ, όταν την παρέλαβε η διοίκηση που εσείς ορίσατε, είχε κλείσει ισολογισμό για το 2011 με κέρδη 57 εκατομμυρίων ευρώ, έναντι κερδών 34 εκατομμυρίων το 2010 και ζημιάς 9 εκατομμυρίων το 2009. Σας άνοιξε την όρεξη και της κλέψατε 75 εκατομμύρια τα οποία διαθέσατε στον ΛΑΗΓΕ. Παρ’ όλα αυτά, και για το 2012 η ΕΡΤ θα κλείσει με κέρδος 15 εκατομμυρίων ευρώ. Αν, δηλαδή, δεν της κλέβατε τα 75 εκατομμύρια, τα κέρδη της θα έφθαναν στα 90 εκατομμύρια ευρώ.
Λέτε, τέλος, κύριε πρωθυπουργέ ότι «πρέπει να δημιουργήσουμε έναν σύγχρονο και υγιή οργανισμό». 
Γι αυτό, με το κλείσιμο της ΕΡΤ, την αποκλείσατε από τον διαγωνισμό για την εκχώρηση των δικτύων διανομής ψηφιακού τηλεοπτικού σήματος στη χώρα, που θα γίνει τέλος Ιουνίου; Αφού η ΕΡΤ, με απόφασή σας, δεν υπάρχει, μοναδικός διεκδικητής θα είναι η DIGEA, ιδιοκτησίας των κυρίων Βαρδινιοαγιάννη, Μπόμπολα, Ψυχάρη, Κυριακού, Αλαφούζου και Κοντομηνά. Τυχαία σύμπτωση;
Οι απαντήσεις σας κύριε πρωθυπουργέ σε όλα αυτά θα είχαν ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Γιώργος Κογιάννης
Δημοσιογράφος
πρώην Διευθυντής Ειδήσεων ΕΡΤ